Wykałaczka

Stoję z psem na trawniku. Moja baletnica właśnie przymierza się do spuszczenia balastu po dziesięciominutowym tańcu rannego łabędzia. Szykuję woreczek i kątem oka zauważam staruszka z Yorkiem miniaturką kilka metrów od nas. Widzę, że tutaj również dwójeczka, więc dziadzio schyla się i zaczyna namiętnie grzebać w bobkach pozostawionych przez jego psa. Myślę sobie, może pies coś połknął i teraz mężczyzna próbuje to odzyskać albo sprawdza czy nie ma robaków. Zbieram skarby Morfiny i zmierzam do kosza. W międzyczasie widzę, jak staruszek nabija bobki na wykałaczkę oraz maszeruje z osobliwym koreczkiem, mijając śmietnik. Pomyślałam, że jeżeli zbliży to do swoich ust to obok łabędzi zaraz na trawie zatańczą i pawie. Pan zniknął mi z oczu, jednak w ciągu następnych tygodni zaobserwowałam to samo zdarzenie. Pies się wypróżnia, właściciel robi lizaka z bobków na wykałaczce i idzie z tym przed siebie. Nie chciałam być wścibska ale ciekawość wygrała, więc podchodzę do staruszka i pytam się co to za techniki zbierania odchodów, bo wygląda to nieźle.

- A bo wie Pani, ja sobie kwiatuszki na oknie hoduję, a po tym to tak świetnie rośnie –

- No ja rozumiem ale to czemu nie do woreczka? Wygodniej chyba –

- A widzi Pani. Włożyć wygodniej ale już wyjąć trudniej. A na patyku to od razu do ziemi wtykam i mam. Z Pani psa to by dopiero było nawozu –

- Jak Pan chce to ja się podzielę. Nie czuje się emocjonalnie związana z tym nawozem –

- Oj dziękuję ale nie mam aż tyle kwiatków. –

Po czym poklepał Morfinę po głowie i ruszył do domu, w jednej ręce trzymając smycz, w drugiej dzierżąc wykałaczkę z nabitymi trzema bobkami.