Etykiety

Co tu się dzieje?

Witam!
Szybkim wstępem: Morfina to moja suka (Golden Retriever), przez którą wielokrotnie jestem świadkiem sytuacji których normalnie bym nie zobaczyła. Te sytuacje są opisywane na tym właśnie blogu. Jeśli jesteś tu przypadkiem to wiedz, że bardzo zbłądziłeś.

wtorek, 31 grudnia 2019

Cytaty anonimki i dlaczego trzeba uważać przy wyborze otoczenia

Ostatnio nie sprawdzam swojej skrzynki na listy regularnie. 
Nie zdziwiłam się więc zbytnio, kiedy po jej otwarciu zasypała mnie zawartość w postaci miliona ulotek, gazetek i reklam.
Segregując pocztę na 'to na makulaturę" i "to są rachunki", natknęłam się na malutkie karteczki z cytatami z Biblii (i nie tylko). W pierwszej chwili pomyślałam, że Świadkowie Jehowy znowu mieli swoje turnée po blokach, ale potem zaczęłam czytać te cytaty. Wszystkie krążyły wokół jednego tematu.


Postanowiłam zwołać zebranie teatralnej trupy, która była moim zdaniem odpowiedzialna za całe zamieszanie.

Umówiliśmy się dnia następnego i jako, że byłam akurat z Morfiną na spacerze, spotkaliśmy się pod klatką.
- Mój pies! - powitał Morfinę Oli, klęcząc przed puchatą foką, która nie mogąc się zdecydować w która stronę powinna machać ogonem, zaczęła zataczać nim ósemki.
- Tak technicznie rzecz biorąc, to mój pies - rzekł Szyszek ku radości Świniaka i jej jednoczesnej dezorientacji. 
- Mówcie sobie jeszcze, ona najbardziej mnie kocha - odparł pewnie Damian i Morfina nie mogąc się zdecydować do czyjej ręki powinna się przytulić, po prostu rozłożyła się brzuchem do góry na chodniku.
- Psychole - powiedziała z dezaprobatą Ruda.
- O, zobaczcie kto to - rzekła Baśka, wpatrując się w otwarte okno na piętrze w bloku, w którym mieszkam - Dzień dobry!
Wszyscy zgodnie podążyli wzrokiem za obiektem monitorującym, którym okazała się być Anonimka i Ruda pomachała wesoło kobiecie. Sąsiadka ze spojrzeniem pogardy wycofała się z okna i zasłoniła je firanami.
- Ale pi*da, się odpowiada na dzień dobry! - krzyknęła za Anonimką Ruda, ale kobieta nie miała zamiaru wchodzić z nami w interakcję.

Przynajmniej nie na razie.

Weszliśmy więc do mieszkania.

- Zebraliśmy się tu dziś - powiedziałam wyniośle, stając na środku pokoju - by pożegnać naszą niewinność, albowiem zostaliśmy posądzeni o szerzenie zła.
- Krycha zlituj się - odparła Ruda - Ja się urodziłam pozbawiona niewinności w celu szerzenia zła. O czym Ty pie*dolisz.
- Dzięki Wam i Waszemu spektakularnemu przedstawieniu przed Anonimką - powiedziałam, spoglądając na zgromadzone towarzystwo. Ich twarze nieskalane były ani odrobiną poczucia winy - dostałam od niej bardzo nawracające upominki w formie liścików z cytatami.
- Że co? - podekscytowała się Ruda, zerkając z zaciekawieniem na trzymane przeze mnie karteczki.
- To znalazłam w swojej skrzynce - powiedziałam, nim zawartość moich dłoni została mi odebrana.
- No nie wierzę - mówiła z uśmiechem Ruda, krążąc po pokoju i przeglądając zawartość kartek - Ona jest bardziej psychiczna niż my... tak to nie będzie - dodała po chwili zastanowienia.
- Ale podziel się tym, my też chcemy - jęknął Łukasz.
- Dobra, czekajcie, zrobię Wam wieczorek literacki i Wam to przeczytam - powiedziała Ruda, sadowiąc się na środku pokoju.
- A potrafisz? - spytał z uśmiechem Damian.
- Siadaj, bo zaraz znajdziesz moją stopę w swoim tyłku - odparła Ruda.
- Kuszące - powiedziała Baśka - No czytaj, jest tam coś o nas?
- Kochana - odparła Ruda - tu są same rzeczy o nas. Teraz się zamknąć i słuchać, bo czytać będę.

Liścik numer jeden brzmi:

(klikając na zdjęcia można je powiększyć zarówno w wersji komputerowej, jak i na urządzeniach mobilnych)


- Ty no nie mów, że ona poważnie uwierzyła w to, że my tu wszyscy ze sobą... - zaczął Oli. 
Na twarzach reszty malowało się niedowierzanie, wymieszane z zachwytem.
- Ona w to uwierzyła - odparł Damian, uśmiechając się do siebie. W jego głowie rodził się plan i z jakiegoś powodu byłam tym faktem zaniepokojona.
- Tak! - krzyknęła Baśka - Babka jest nienormalna i twierdzi, że masz u siebie jeden wielki gang...
- Basia, błagam - przerwałam dziewczynie falę ekscytacji - Przypominam, że to Wy byliście bardzo przekonujący w swoim przedstawieniu. Teraz ta kobieta będzie miała pretensje nie tylko do szczekających psów, które nie wydają z siebie żadnego dźwięku, ale też do jaskini rozpusty w moim mieszkaniu, która nie istnieje.
- Oj Krysia... - zaczął Łukasz, ale przerwałam mu ruchem ręki.
- Nie Krysiuj mi tutaj, ja tu mieszkam. Mało tego, tu mieszka też moja matka i siostra.
- Nie histeryzuj - odparła Ruda - To Twoje prywatne mieszkanie i możesz sobie lecieć nawet po sześciokątach jak masz ochotę. Poza tym, reszta sąsiadów w to przecież nie wierzy, a jak uwierzą, to są takimi samymi debilami jak ona. Będziesz się przejmować opinią kogoś, kto prawdopodobnie nosi stringi tył na przód?
- Ale nie obrzydzaj mi życia - odparła Sonia, której najwidoczniej wyobraźnia podrzuciła już odpowiedni obraz.
- Poza tym - wtrącił Damian - według tego cytatu, jesteśmy niżej niż zwierzęta. A zwierzęta się nie potrafią kontrolować. Mam rację? - spytał, szukając aprobaty otoczenia.
- O widzisz! - przyklasnęła Damianowi Ruda - Polać mu.
- Kogo ja wpuszczam do własnego mieszkania - westchnęłam.
- Ej! - rzuciła Ruda - Jak Ci nie pasuje to możesz wyjść.
- To moje mieszkanie.
- Już nie. My tutaj niegodziwie pracujemy by móc tu mieszkać. Damian, wskakuj w fartuszek sexy pielęgniarki, bo nam Krycha odetnie dostęp do lodówki - zarządziła Ruda.
- Mam się rozebrać, czy na ubranie? - spytał Damian.
- Ja Ci nic nie chcę sugerować, ale jest dość ciepło w mieszkaniu, to po co masz się przegrzewać. Potem wyjdziesz na zewnątrz, przewieje Cię... - kontynuowała Ruda.
- No racja. W końcu jak się nie nosi ubrań, to nas mniej wyniesie opłata za koszty prania, nie?
- Też się rozbiorę, żeby Ci nie było smutno - zaproponowała Ruda i zaczęłam poważnie zastanawiać się nad moimi życiowymi wyborami.
- Może czytaj już następne - odparłam, nie mogąc powstrzymać śmiechu.
- Ok, ale wrócimy do tego tematu - odparła Ruda.


- Deszcz siarki i ognia - zastanowił się Szyszek - brzmi jak normalna kąpiel Rudej.
- Oni mi próbują tym grozić, czy mnie zachęcić? - spytała Ruda, przyglądając się karteczce - Poza tym, komu żona lota po słup soli?
- Czytałaś kiedyś Biblię? - spytał Damian.
- Nie bardzo właśnie, ale słyszałam, że bardzo ciekawe. Muszę kiedyś spróbować.


- Drwisz z piekła? Masz przechlapane - powiedziała Karolina z przestrachem.
- Ale ja nie wiem co oni tak straszą tym piekłem - przyznała Ruda - Po pierwsze aranżacja muzyczna jest dużo lepsza niż na górze. Heavy metal i Rock kontra harfy, no błagam - powiedziała, zmieniając pozycję - Po drugie, wszystkich ciekawych ludzi zsyłają na dół. Gejom na górę nie wolno, lesbijkom nie wolno, bi nie wolno, trans nie wolno. Wszyscy kolorowi będą na dole. Drag queen, koncerty sławiące Szatana, fajerwerki. Tam musi być strasznie kolorowo, na rzecz czego mam rezygnować? Plumkania na harfach i gry w szachy? Ja idę tam gdzie ciekawie. Lucek brzmi na całkiem w porządku gościa moim zdaniem. Poza tym ciepło na chacie ma.
- No i według niektórych odłamów, zwierzętom do nieba nie wolno - dodała Karolina.
- O masz, to to wszystko się zlezie do piekła? - spytała z udręką w głosie Ruda - No jak już muszą. Tylko z dala ode mnie i futro na zero, bo jak się podpalą, to będzie pisk.
- Jakoś nie jestem w stanie wyobrazić sobie Morfiny w piekle - przyznał Oli.
- Zrobimy z niej Cerbera. Będzie pilnować bramy - powiedziała Ruda, przyglądając się przyklejonemu do kolana Damiana psu.
- Sama nie wierzysz w to co mówisz - przyznał Damian.
- To jest maszyna do zabijania, tylko na razie nieaktywna - powiedziała Ruda.
- Oj tak, tak, taka groźna jesteś, tak? - spytał Damian Świniaka, drapiąc go po karku - Mały morderca. 
- Może roznosić przystawki - powiedział Łukasz.
- Zjadając połowę po drodze - odparłam.
- Zobaczysz, kiedyś odgryzie Ci rękę. Albo co innego - odparła Ruda.
- Odgryziesz mi rękę, Morfi? - spytał psa Damian, co spowodowało przekręcenie na bok Morfiniej głowy - Pycha ręka? Mniamnuśna? - zaśmiał się chłopak, widząc konsternację na pysku Świniaka. Słowa wychodziły z ludzkich ust, lecz słowami tymi nie były "spacerek", ani "ciastko", więc któż wie, co mogły one znaczyć?
- Dobra, next - rzekła Ruda.


- Okaż skruchę Ruda! - zganiła dziewczynę Sonia - A będzie Ci wybaczone.
- Może frytki do tego? - spytała Ruda - Poza tym łzy żalu brzmią smętnie. Łzy śmiechu, to jeszcze. Łzy bólu na twarzach wrogów, o! Ale łzy żalu? To jest dłuższe, skupcie się.


- O i wreszcie coś się dzieje ciekawego - przyznała Ruda - Mamy każdy z każdym, mamy bezwstyd, jest zboczenie. Elegancko.
- Monogamia jest przereklamowana - zaśmiał się Oli - Poniżej czwórki to właściwie nie ma co się bawić w związki.
- Prawda to - przyznał Szyszek.
- Milczcie nudziarze - odparła Ruda - Wy się po prostu nie potraficie bawić. A Ciebie to jeszcze nawrócę - powiedziała Ruda, wskazując na Damiana - I Ciebie też, zobaczycie - dodała, celując we mnie palcem.
- Powinniśmy się bać? - spytałam Damiana.
- Wydaje mi się, że możemy zacząć się bać - odparł chłopak.


- Potworność! - zakrzyknęła Agnieszka.
- Tyle potworności w moim domu! - przyznałam.
- Gdzie woda święcona? - spytał Oli - Będziemy wypędzać potworność.
- Tu już woda święcona nie pomoże - stwierdziła Karolina - Tu pomoże tylko egzorcysta.
- Będzie z nas wypędzał demony potworności? - spytał Oli.
- Ja z siebie nie dam nic wypędzać. Moje demony mają się świetnie, dziękuję bardzo - powiedziała Ruda - O tu się ktoś rozpisał - dodała, spoglądając na kolejną kartkę - Komu się chce, masakra.



- Nie dość, że potworność, to jeszcze skandaliczne obrzydliwości - pokręcił głową Szyszek.
- Nie zapominaj jeszcze o tym "niżej niż zwierzęta" - przypomniał mu Damian.
- Fakt - uśmiechnął się Szyszek - Jesteśmy skandalicznymi, obrzydliwymi, potwornymi podzwierzętami. Tak mi mów.
- "Najpowabniejsze ciała" - powiedziałam - Moje ciało powabne nie jest, to czyli ja jestem bezpieczna.
- Nie ma tak, to Twoja "niechlubna placówka" - powiedziała Ruda.
- Nowa ksywa dla mnie - rzekłam - Burdelmama.
Usłyszałam odgłos dławienia się i obejrzałam się za siebie.
- Cieszę się, że Was to rozbawiło.
- Mam wizję - przyznał Damian.
- Nie - odparłam.
- Ale...
- Nie.


- To takie dość spokojne - przyznał Łukasz - Żadne "zamienicie się w słup soli", ani "pochłonie Was ogień piekielny".
- Co prawo to zasady - rzekła Ruda - A zasady są po to, żeby je łamać - dodała.


- I znowu obrzydliwość? - spytał Szyszek - Jest tyle pięknych wyrazów w słowniku.
- Technicznie - odezwał się Damian - To nie do końca się da identycznie "obcować z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą" - powiedział - Ze względu na budowę ciała chociażby i różnicę elementów.
- Najwidoczniej ktoś był słaby z biologii - odparła Karolina.
- Jak ktoś miał taki zamysł, to się mocno zdziwi - przyznał Łukasz.
- Czepiacie się - powiedziała Ruda - Zauważcie, że tu napisali tylko o obcowaniu mężczyzny z mężczyzną, czyli kobieta to już może z kobietą. Całkiem spoko.
- Dyskryminacja - powiedziała Karolina - W czystej postaci.
- Kobiety chyba były uważane za jednostki, które się do takich plugastw nie posuwają - powiedział Szyszek.
- To wszystkiego najlepszego - odparła Ruda - Komuś się zawali światopogląd.
- I co, to wszystko? - spytała z rozżaleniem Sonia - Ja chcę więcej szalonych karteczek z poradami na każdy dzień tygodnia.
- Krycha, masz coś jeszcze? - spytała Ruda.
- Nie, przykro mi. To wszystko co było w skrzynce - odpowiedziałam, widząc malujący się na jej twarzy smutek.
- Składam reklamację. Za mało karteczek.
- Możesz iść złożyć reklamację osobiście na górę.
- Mogę?
- Nie waż się.
- Dam Wam swój cytat. Możecie go zapisać na karteczce, uwaga - powiedziała Ruda - "Pie*dolta się wszyscy i ze wszystkimi. Święta Ruda z Asyżu".
- Wytatuuję go sobie - odparłam.
- Proszę bardzo.
- Ale jak na nią to i tak jakiś przebłysk racjonalności - przyznał Damian - Karteczki z cytatami zamiast darcia się pod drzwiami, czy anonimów o ilości błędów przekraczającej możliwości normalnego człowieka.
- I to biorąc pod uwagę fakt, że ona myśli, że my tu mamy dom rozpusty - dodał Oli.
- No właśnie.
- A tak poza tematem. Mam pomysł - powiedziałam nagle, przechodząc do pokoju obok i wzbudzając tym falę niespokojnych spojrzeń - Musimy oddać Marcelinie naczynia, racja? - spytałam, wracając do pokoju.
- No trzeba - odparł Damian.
- Jeśli ona nie wywoła wkrótce następnego spotkania, to Oli może je zainicjować pod pretekstem zwrócenia naczyń, tak?
- No mógłbym - odpowiedział Oli - Tylko jak w tym momencie wyjaśnię Waszą obecność? Jedna osoba starczy do oddania naczyń.
- A to akurat prosto. Jako ten, który jesteś za nawróceniem się Matki Teresy, możesz przekonać ją, że Tobie też zależy by grupa uwierzyła w jej dobro, a takie spotkania nas po części przekonują. No i dowiemy się w końcu czy urodzi się Oliwier Junior, czy Damian Junior.
- Nie przypominaj mi - zaśmiał się Damian - To jest właśnie to. Próbujesz przewidzieć jej pomysły, a ona wylatuje z czymś takim. Czekałem aż mi zacznie wmawiać, że to moje dziecko, albo Oliego.
- Albo Twoje i Oliego - dodała Ruda - W jej głowie pewnie miałoby to sens.
- Wymyśliłam sobie, że Ci którzy nie są do niej pozytywnie nastawieni, czyli właściwie wszyscy poza Olim, mogą mieć pewien warunek, żeby przyjść - powiedziałam - Żeby nie było, że tak chętnie tam biegamy.
- Dobry plan, a co to za warunek? - spytał Damian.
- Dziadek.
- Tak! - wyrwało się z gardła Baśki.
- Co za dziadek? - spytała Ruda - Basia lubi starszych panów?
- Dziadek to jest honorowy członek zespołu - odparł Damian.
- Poznaliśmy go na weselu - dodał Łukasz - Jest bardzo w Twoim stylu, polubicie się.
- Ale to jest ojciec Marceliny - powiedziała z dezaprobatą Ruda - odpada.
- Nie jej ojciec, tylko dziadek Mateusza - powiedział Oli - Czytałem, chcę go poznać.
- Tak! - powtórzyła Baśka - Ale dziadek jest mój, wara od dziadka.
- Martwisz mnie - powiedziała Ruda, obdarowując Baśkę spojrzeniem pełnym zaniepokojenia.
- Zmienisz zdanie jak go poznasz - powiedziałam.
- No dobra, wszystko fajnie, ale wydaje mi się, że Marcelka nie będzie taka chętna na przyjazd z dziadkiem na spotkanie. Może pokrzyżować jej plany - odparł Damian.
- A co nas to obchodzi? Chce się spotkać, to ma zabrać dziadka. Co za problem? Skoro nas chciała zabrać na któreś spotkanie do swojego domu, to przecież jeszcze lepiej. Ma go pod ręką - odpowiedziałam.
- To jest dobry argument. Jestem za - przyznał Oli.
- Tylko Ty musisz udawać, że o nim nic nie wiesz - rzekłam do Oliego.
- Krysia - odparł chłopak - rozmawiasz z profesjonalistą. Jaki dziadek? Jakie wesele?
- Super, bo będę Cię potrzebować żebyś na spotkaniu odwrócił jej uwagę od dziadka. Musicie wyjść chociaż na pięć minut na zewnątrz, czy coś - dodałam - Mam nadzieję, że nie przywlecze Mateusza, to będzie prościej, zamiast pozbywać się ich dwóch.
- Mogę ją zabrać na bok, żeby ją prosić na osobności o radę w związku z Damianem, albo żeby jej powiedzieć jak bardzo doceniam to co robi i być pod wrażeniem tego jak dobrze jej idzie - zastanawiał się Oli - Mogę jej powiedzieć, że ja również pragnę, żebyśmy wszyscy żyli znowu w pokoju i chcę jej pomóc "od wewnątrz", tylko musi mi podpowiedzieć jak. 
- Bardzo dobrze, super.
- Tylko po co mam ją odciągnąć? - spytał Oli.
- Po to - odparłam, ukazując zgromadzonym pomarańczowo-czarny telefon z panelem cyfrowym i guzikami.


- Wow, skąd masz ten zabytek? - spytał Oli z uśmiechem.
- Sam jesteś zabytek - odpowiedziałam - To jest Hammer. Telefon, który dorównuje odpornością Nokii 3310. Nie jest dotykowy, ale dzięki temu prosty do ogarnięcia dla osób starszych. Można nim wbijać gwoździe, mieszać w gorącej zupie i jeździć po nim czołgiem. Bateria wytrzymuje dwa tygodnie na pełnym naładowaniu, jak się intensywnie użytkuje, to dwa dni krócej. Kocham ten telefon, ale zalega mi w szafie i czeka na swój moment. No i dziadka kocham bardziej.
- Krycha - powiedział Damian, wstając - Jesteś cudowna. To jeszcze działa? Sprawdzałaś?
- Tak. Nic mu nie jest i bateria dalej trzyma tyle samo. Mam ładowarkę, wsadzi się tam kartę dowolnego operatora, doładuje i będziemy mieć z dziadkiem kontakt. Będzie musiał ten telefon ukrywać, ale może go trzymać nawet w sedesie, a ładować akurat jak Marceliny nie będzie w domu. Bateria na awaryjnym trzyma trzy dni. Tylko trzeba mu zrobić przyspieszony kurs jak się tym obsługiwać i to wszystko w czasie, gdy Oli ją będzie absorbował.
- Dziadek jest cwany, ogarnie - odparł Damian, przyglądając się komórce - Ciężkie. Jak będzie potrzeba, może tego użyć jako broni.
- Na spokojnie okno tym wybije - przyznałam.
- Po co nam kontakt z nim? - spytała Ruda.
- Po pierwsze, to kontakt z dziadkiem zawsze jest potrzebny. Po drugie, jak go nauczymy jak usuwać wiadomości, to może dla nas szpiegować i nawet w przypadku znalezienia komórki, nie zostać wykrytym.
- Jak dużo czasu Wam trzeba? - spytał Oli - Muszę sobie ułożyć w głowie o czym mówić i jak długo to ma zająć.
- Przynajmniej z... - pomyślał Damian - siedem minut? Dasz radę tyle? Musimy mu pokazać jak dzwonić, gdzie się wycisza, jak pisać sms-y, sprawdzić ile ma na koncie, jak usuwać wiadomości i historię połączeń, gdzie jest poziom baterii, podstawy. Jestem pewny, że szybko załapie, ale ona nie może tego widzieć.
- Spokojnie, ogarnę to - odparł Oli - Będziemy go wtajemniczać w plan?
- Nie w cały. Wystarczy jak mu się powie, że robimy dla Mercelki przedstawienie i on już będzie wiedział, że nic co się tam dzieje na tych spotkaniach nie jest prawdziwe. A swoimi dowcipnymi uwagami i tak będzie rzucał. W końcu to dziadek.
- Ale myślicie, że do nas się też przekona? Nie zna nas - rzekł Oli.
- Jak zobaczy, że jesteście z nami, to na pewno. Rudą pewnie kupi od wejścia i rzuci dla niej Basię - uśmiechnął się Damian.
- Nie ma takiej opcji - powiedziała Baśka - Dziadek jest mój i będę z Rudą walczyć w kisielu jak mi stanie na drodze.
- Mmm. Zachęcasz mnie - odpowiedziała Ruda - Zapasy w kisielu brzmią spoko.
- Dziadek będzie za - odparł Łukasz - Plus, on tak samo jak my nie cierpi Marceliny. Może nawet bardziej niż my.
- No to już go zaczynam lubić - przyznała Ruda.

W tym momencie odezwało się pukanie do drzwi.

- Twoi już wrócili? - spytał Damian.
- Nie, za wcześnie. Chyba, że coś się stało - odpowiedziałam, podchodząc do drzwi, by usłyszeć kolejne łomotanie. Znałam to pukanie Gestapowca.
Zajrzałam przez wizjer w drzwiach i po drugiej stronie ujrzałam twarz Anonimki.
- No świetnie - westchnęłam, wchodząc do pokoju.
- Nie otwierasz? - spytała Ruda - Jakiś cichy wielbiciel?
- Tak, z góry - odparłam - Ten sam, który podrzucił mi te miłosne karteczki.
- To ona?!
- Ta.
- Słyszę, że tam jesteś! - odezwał się przygłuszony krzyk sąsiadki, dobiegający z klatki schodowej.
- Zajęte! - odkrzyknęłam - Proszę spróbować później!
Pukanie rozległo się ponownie.
- No, ale poczekaj, skoro chce rozmawiać - powiedziała Ruda, mrugając do mnie, podciągając wyżej spódnicę i robiąc z niej mini, oraz obniżając dekolt swetra - Już moment! - odkrzyknęła Ruda w kierunku drzwi - Już się ubieram!
- Co Ty wyczyniasz? - spytałam.
- Idę otworzyć sąsiadce drzwi - odparła Ruda - Damian, jak trzeba będzie, to ją przytrzymaj.
- Tak jest - odparł Damian, uśmiechając się. 
Reszta zebranych też wyglądała na bardzo zadowolonych.
- Co?! - spytałam, widząc jak Ruda podchodzi do drzwi - No nie żartuj sobie, odejdź od drzwi.
- Już, już otwieram - odparła kokieteryjnie Ruda, otwierając drzwi.
- Zabiję Cię - szepnęłam do Damiana.
- Mnie, ale za co? Przecież ja stoję tutaj - odparł Damian, mrugając porozumiewawczo do Łukasza i blokując mi dojście do korytarza.
- Wiesz, że jak trzeba będzie, to Cię staranuję - powiedziałam - Nie myśl sobie, że się... Łukasz, co Ty wyprawiasz?! - spytałam szeptem ściągającego bluzę Łukasza (męża Karoliny).
- ... O właśnie, te karteczki - kontynuowała przy drzwiach Ruda - Jesteśmy bardzo wdzięczni, naprawdę. One są takie... pouczające. Na pewno skorzystamy.
- No leć, leć, leć - popędzała męża Karolina i Łukasz topless przebiegł przez pokój, dołączając do Rudej i wspierając się o drzwi w samych tylko spodniach.
- Co Wy kuźwa odstawiacie? - spytałam śmiejącego się Damiana, czując że sama również zaczynam pękać. 
- Csii - uciszył mnie Damian, zerkając na drzwi, przy których trwała teraz zażyła dyskusja między zszokowaną sąsiadką, a znacznie, lecz cenzuralnie odsłoniętą Rudą i odzianym od pasa w dół Łukaszem.
- ... no wie Pani, ciepło jest. Przy robocie to się człowiek zmacha - dotarło do mnie zdanie, wypowiedziane przez Łukasza.
- Oli! - szepnęłam do chłopaka, szukając wsparcia - Pomóż mi!
- Ale jak? - zaśmiał się Oli - Ja tam nie wyjdę półnagi.
- Nie o to mi chodzi, poratuj jako jedyny zrównoważony człowiek tutaj!
- ... no niestety ona jest zajęta z innym w tej chwili, jeśli wie Pani o czym mówię. Także teraz nie podejdzie - toczyła monolog Ruda.
Spojrzałam na Damiana, który usiłował hamować falę śmiechu i zatrzymałam się na Olim, który wyłapał moje błagalne spojrzenie, zerknął porozumiewawczo na Szyszka i oboje parsknęli śmiechem.
- Csii - uciszył partnera Oli - Idź, szybko.
- Co? Nie! - odparłam, widząc że Szyszek wstaje z miejsca i rozpina guziki koszuli.
- Czekaj - odparł Oli i kiedy już myślałam, że chłopak ma zamiar powstrzymać to szaleństwo, rozczochrał on ręką włosy Szyszka i pokiwał głową - Dobra, teraz idź - odparł i rozczochrany Szyszek w rozpiętej koszuli powędrował w stronę drzwi, próbując opanować śmiech.
- Jeszcze ja! - rzekła Baśka biegnąc do korytarza, na szczęście w pełnym stroju.
- ... dużo? Czy ja wiem czy dużo? - usłyszałam głos Rudej przy drzwiach i kiedy się wychyliłam, ujrzałam ją obejmującą jedną ręką talię Baśki.
- Poddaję się - odparłam, unosząc ręce i maszerując na kanapę, na której pozostali pokładali się, łzawiąc i dusząc się pobieranym powietrzem.
- Jak tam teraz przejdzie randomowy sąsiad, to może się mocno zdziwić - powiedziałam, patrząc na przedstawienie odbywające się w korytarzu - Przeziębią się.
- Nic im nie będzie - odparł Oli.
- Jak mogłeś mi to zrobić? Myślałam, że jesteśmy w jednej drużynie - powiedziałam do niego z wyrzutem.
- Bo jesteśmy - uśmiechnął się Oli - Robię Ci przysługę.
- ... ale Pani ma bardzo ładne oczy, ja się nigdy nie przyjrzałam - kontynuowała Ruda.
- To jest Twoim zdaniem przysługa? - spytałam.
- ... to Pani mąż też by nie był chętny? - spytał Szyszek, lokując się bliżej Łukasza.
- Super, dzięki Oli - zaśmiałam się, zakrywając oczy ręką.

Wolałam na to nie patrzeć i udawać, że mam normalnych przyjaciół.

Ze słów, rzucanych przez Anonimkę rozróżnić mogłam hasła takie jak: "policja", "bezbożność", "zboczenie", "zająć" i kilka "plugastw".
- ... a z policją to my się bardzo lubimy - odparła Baśka - bawić się w policjantów znaczy. Przebieranki, te rzeczy.
- ... kajdanki, pejcze, pałki - zaczęła wymieniać Ruda.
- Damian, powstrzymaj ich - rzuciłam błagalnie do chłopaka, który pokładał się w progu.
Damian wziął głęboki wdech, opanował śmiech i rzucił w stronę drzwi:
- Hej, ale my tu marzniemy trochę tak sami, wracacie już, czy nie?

Nie o taką pomoc mi chodziło...

- Już idę słońce! - odkrzyknęła Ruda - Może później Pani wpadnie, to byśmy zaprosili do środka, porozmawiali na spokojnie, a nie tak w progu.
- Przecież nad Wami mieszkają małe dzieci, one nie muszą tego słuchać! - zapowietrzyła się sąsiadka.
- Ale to przecież nic nie słychać. My bardzo cicho - odparł Łukasz.
- Proszę pozdrowić dzieciaczki - rzekła Ruda, zamykając Anonimce drzwi przed nosem - Z mężem proszę przyjść później, zapraszamy - dodała, przekręcając zamek i przystawiając ucho do drzwi, za którymi sąsiadka dalej miotała słowami.
- Czy Was do reszty pogrzało? - spytałam do wracających do pokoju.
- Jak tam zimno - powiedział Łukasz, łapiąc rzuconą przez Karolinę bluzę.
- Było się przytulić do kogoś, byś się ogrzał trochę - odparła Karolina.
- Stoi tam jeszcze? - spytał Szyszek, zapinając guziki koszuli.
- Poszła na górę - odparła Ruda, poprawiając garderobę - Ale dwa razy się ze schodów wracała. Bym wiedziała, to bym założyła coś z większym dekoltem - westchnęła.
- Och to w zupełności wystarczyło - powiedział Damian, przyglądając się mojej twarzy, wyrażającej więcej niż tysiąc słów.
- A Ty co? - spytała Ruda, siadając obok Damiana - Do końca miałam nadzieję, że się przyłączysz i zrzucisz z siebie to wdzianko. Chociaż część.
- Może następnym razem - odpowiedział Damian.
- Ale ja Cię trzymam za słowo - powiedziała Ruda - Poszłabym tam tylko w staniku, ale Łukasz ma rację. Strasznie tam piździ. Krysia, też powinnaś wyjść, zabić ją cyckami na miejscu.
- Powiedzcie mi chociaż, że nikogo innego na korytarzu nie widzieliście.
- Ksiądz przechodził - odparła Ruda - Trochę się zdziwił.
- Ona żartuje - powiedział Szyszek - Nikogo nie było, spokojnie.
- O, mam pomysł - rzucił Damian, podchodząc do korytarza.

Nie no, błagam...

- Możemy jej podrzucić do skrzynki karteczkę z podziękowaniami, notką zachęcającą do wzięcia udziału w warsztatach związków otwartych i dać pastylki na rozluźnienie - rzekł z uśmiechem Damian, pokazując nam woreczek z okrągłymi tabletkami.


- To nie jest nasza "meta", skąd to masz? - spytałam, podchodząc bliżej.
- Zdobyczne - odparł z dumą Damian.
- A co to jest? - spytał z zainteresowaniem Oli.
- Happy pills - odparł Damian.
- Antydepresanty? Ecstasy? - strzelał Oli.
- Pudrowe cukierki. Czysty cukier. Sprawdzony dostawca - powiedział, rzucając Oliemu woreczek - Możesz sobie pod to podpisać co chcesz, ale jedyne czego możesz po tym dostać, to cukrzyca. Tylko, że musiałbyś to jeść w bardzo dużych ilościach przez długi okres czasu.
- Na tym są narysowane buźki - zauważył Szyszek.
- Cute.
- Widzę, że handel kwitnie - powiedziała Ruda.
- Nieładnie. Znajdujesz sobie źródła na boku? Oj trzeba Cię będzie ustawić - odparłam.
- Co ja mogę - wzruszył ramionami Damian - Ćpun na takim etapie nie może się zadowalać tylko jednym rodzajem dragów. My robimy ciężką artylerię, a tu mam lekką. 
- Myślicie, że ona jeszcze dzisiaj przyjdzie? - spytała Baśka.
- Z mężem? - dodała Ruda.
- Mam nadzieję, że nie. Już się popisaliście i to lepiej niż ostatnio - odpowiedziałam.
- A któż to? Pan maruda - rzekła Ruda.
- Jak już to Pani maruda z łaski swojej - odparłam.
- Przecież ona nie jest tak naprawdę zła - powiedział Damian - Krysia się nie boczy.
- Nie? - spytała Ruda.
- Nie - odpowiedziałam - Tak to jest jak się zadaje z niewłaściwymi ludźmi. Mam za swoje.
- Ale z nas to są takie fajne psychole - odparła Ruda - Można być niefajnym psycholem, jak Marcelina na przykład, a można być fajnym psycholem jak my.
- A kto ocenia tę fajność? - spytałam.
- Ja - powiedziała Ruda - Ja tu jestem od oceniania fajności i przy nas skalę wyje*ało w kosmos.
- Tak jest - potwierdziła Baśka.
- Nas się albo kocha, albo nienawidzi i to już nie jest mój problem jak ktoś podejmie złą decyzję w tym temacie - rzekła Ruda.
- Coś tam cicho u góry - powiedział Oli.
- Może przetrawia - rzekł Szyszek.
- Jak tu wpadnie jeszcze raz, to się jednak rozbiorę. Całkiem topless, zobaczymy jaką będzie miała minę - powiedziała Ruda.
- Ruda, ona już nigdy nie będzie potem taka sama, nie rób tego - powiedziałam, licząc że do tego nie dojdzie.
- Ale to chyba dobrze, może coś się tam naprawi w mózgu jak ją zmiecie blask moich...
- Ruda, please...
- Ej, ale jakby tak Damian, albo Oli tam jej stanęli bez koszulki, to by sobie pomyślała, że ostro się tutaj bawimy. Może by ją to zachęciło - powiedziała olśniona własnym geniuszem, Ruda.
Panowie wybuchnęli śmiechem, więc niepocieszona Ruda rozejrzała się po zgromadzonych w poszukiwaniu aprobaty dla jej pomysłu.
Nie znalazła jej.
- Śmiejcie ale, a ja Wam mówię, że to by ją mogło przekonać.
- Nawet mamy odpowiednie kaloryfery - zaniósł się śmiechem Oli - Takie w sam raz do wiązania.
- Znawca tematu mówi, że masz dobre grzejniki do zabawy Krycha - stwierdziła Ruda - Nie ma lin, ale mamy smycz od psa.
- Dobra, nie zapędzaj się - odparłam - Tu są nieletnie zwierzęta w tym domu.

Z góry dobiegł nas niezidentyfikowany okrzyk, który mógł oznaczać zarówno "po*ebańce ku*wa zas*ane", jak i "zupe masz nalane".

Wolę wierzyć, że to było to drugie zdanie.


niedziela, 29 grudnia 2019

Petarda, która zeszła

Zbliża się sylwester, a co za tym idzie - popyt na środki pirotechniczne o właściwościach ogłuszająco-olśniewających.

Jako, że festiwal pod przewodnictwem "Achtunga" rozpoczyna się już kilka dni przed nocą właściwą, wszelkie żywe stworzenia bojące się fajerwerków, poruszają się jak żołnierze w okopach na wojnie. Byle dalej od strzałów i jak najbliżej podłoża. Do tych stworzeń należy niestety Morfina i pewien West, o którym będzie dziś mowa.

Dzisiejszego wieczora postanowiłam podjąć drugą próbę zabrania psa na spacer, ponieważ pierwsza skończyła się hukiem w oddali, który wyzwolił w Świniaku odruch "fight-or-flight" i zwierz postanowił zmienić się nagle w kombinację psa zaprzęgowego i konia wyścigowego.

Drugie podejście zapowiadało się owocnie i Morfina, rozglądając się niepewnie, zdołała nawet przykucnąć, pokonując własny strach przed bombardowaniem. 
Po drugiej stronie trawnika ujrzałam mężczyznę po czterdziestce, który do tego samego usiłował przekonać swojego roztrzęsionego Westa, który próbował skryć się pod zaparkowanymi samochodami. Mężczyzna przemawiał łagodnie do psa i dobrociami zachęcał go do wyjścia na trawnik.
- Taki pies to nie pies - przemówił człowiek, idący chodnikiem z rodziną w składzie żona i dwóch synów do lat dziesięciu - Kiedyś to były psy. Niczego się nie bały, na wojnie służyły, a nie takie wypierdki.
- Mogę? - spytało dziecko, trzymając w dłoni petardę grubości palca.
- Pewnie. Raz w roku święto jest, to postrzelać trzeba - odparł mężczyzna, więc zaczęłam schodzić z Morfiną z trawnika, by uniknąć stanu przedzawałowego własnego psa.
- A mógłbyś puścić tę petardę jednak trochę dalej od nas? - zaproponował dziecku właściciel Westa - Chciałbym, żeby mój pies się jednak dzisiaj załatwił.
- A to pies ma być ważniejszy od dziecka? - wypalił ojciec klasykiem starszym niż farba w mojej piwnicy - Strzelaj sobie, nie będziesz uwagi zwracał na wszystkich na świecie - rzekł ojciec do syna i młodzieniec odpalając petardę, rzucił ją w stronę Westa.
- Ups, zeszło mi - powiedział chłopiec z uśmiechem, który jednak szybko zniknął z jego twarzy. Właściciel psa, wykazując się niezwykłym refleksem i zwinnością, podniósł petardę i odrzucił ją w stronę dzieci nim ta zdążyła wybuchnąć.
Chłopak usiłował zrobić to samo, jednak kiedy się schylił, znokautował go huk. Rodzicie podbiegli do ogłuszonego syna, który pokrzykiwał spanikowany, że piszczy mu w uszach i zaczęli wydzierać się na właściciela Westa. Mężczyzna wziął psa na ręce i uspakajając zwierzę, odpowiedział:
- Takie dziecko, to nie dziecko. Kiedyś to dzieci odporniejsze były, na wojnie służyły, a nie byle huku się boją.
Między mężczyznami wywiązała się kłótnia, której niestety nie mogłam już usłyszeć, gdyż byłam prowadzona przez śledzia najkrótszą drogą do domu.

Tyle mi jednak całkowicie wystarczy.

sobota, 28 grudnia 2019

Kiedy pali się w nieznane, a Ty masz tę moc

Blok, w którym mieszkam, ma bardzo cienkie ściany. 
Przez to, że blok ma cienkie ściany, często słyszę co dzieje się u sąsiadów (mimo, że nie chcę), a oni słyszą co dzieje się u mnie.
Mój mózg samoczynnie zapamiętał nawet niektóre schematy i sąsiedzkie rytuały. Wiem o której odkurza pani Jadzia i kiedy chodzą spać dzieci z całego pionu. 
To nie inwigilacja, ani stalking. Gdybym chciała uniknąć "podsłuchiwania" odgłosów dobiegających z innych mieszkań, musiałabym całe dnie chodzić w słuchawkach. Zazwyczaj tak też właśnie robię.
Są jednak momenty, w których muszę popracować, skupić się, albo słyszeć kiedy gwiżdże czajnik zostawiony na kuchence. Czasem czekam na paczkę i muszę słyszeć pukanie kuriera do drzwi, czasem moja siostra ma gorszy dzień i zalecane jest zwracanie uwagi na niepokojące dźwięki, świadczące o upadku, albo przewróceniu czegoś.

W takich momentach przeklinam te cienkie ściany.

Pewna sąsiadka umiłowała sobie zespół "Tulia", który (jeśli ktoś nie wie) jest odpowiedzialny między innymi za piosenkę "Pali się", która w 2019 zaistniała na Eurowizji. Jeśli dalej nic Wam to nie mówi, to podpowiem tylko, że jest to folk. Jestem bardzo daleka od oceniania gustu muzycznego innych ludzi, ale jestem bardzo bliska płaczu, kiedy "Pali się" leci na zapętleniu od godziny 21:30 nawet do rana, jeśli sąsiadka zaśnie podczas przesłuchiwania utworu i nie wyłączy na noc głośników.

Z drugiej strony mam sąsiadów z małymi dziećmi, których fascynacja "Krainą Lodu 2" popchnęła do kupna młodocianym płyty ze wszystkimi piosenkami z filmu, którymi nokautują pół bloku od 18:15 do momentu aż dzieci nie zasną. To może być 21:20, albo 00:40. Czysta loteria.

Ja, mam wrażenie jedyna posiadaczka słuchawek w całym budynku, jestem w trakcie pisania bardzo ważnej dla mnie pracy naukowej. Nie jest to proste zadanie i wymaga skupienia. Jestem jednak człowiekiem wyrozumiałym, który rozumie własne położenie i sytuację w jakiej się znajduje, oraz woli mieć przyjaciół niż wrogów. Kiedy nadchodzi odpowiedni czas, po prostu wkładam do uszu słuchawki i pompuję w siebie tyle kawy, że szum mojego własnego ciśnienia zagłusza wszystko co dzieje się dookoła mnie.

Czasem to jednak nie wystarcza.

Jest 21:40. Do moich uszu dochodzą pierwsze dźwięki "Tulii". Dziesięć minut spóźnienia. Tuż za drugą ścianą kończy się właśnie szóste "Into the Uknown". Odcinam się od świata i usiłuję wydobyć z siebie jakieś logicznie brzmiące zdanie, ale jest to dla mnie z jakiegoś powodu trudne. Kursor Worda mryga na miejscu w którym utknęłam, podczas gdy "Jedna mała iskra staje się płomieniem...".
- Olek! - dochodzi mnie głos sąsiadki - Kiedy pójdziesz umyć zęby?
- Zaraz - odpowiada jej syn.
Znam ten schemat. "Zaraz" w mniemaniu Olka to czas wyżej nieokreślony. Może oznaczać zarówno "za pięć minut", jak i "w przyszłym wcieleniu". Nie dziwi mnie więc ponowione przez kobietę pytanie.
- Olek! "Zaraz", to kiedy?
- Zaraz, chwila - odpowiada dziecko.
Tym sposobem pula czasu zmniejsza się do zasięgu czterech godzin, ponieważ dokładnie tyle może mieć najdłuższa chwila Olka.
- You're not a voice - informuje mnie boombox sąsiadów - you're just a ringing in my ear.
- Światu obojętne, twarde jak głaz - odpowiada druga strona.
- Olek! - odzywa się ponownie sąsiadka, chcąca ustalić bliższy termin spotkania z synem w łazience.
- No zaraz, chwila, już! - odpowiada potomek, co skraca czas oczekiwania do maksymalnie piętnastu minut.
- Dobra, skup się - mówię do siebie, przebiegając wzrokiem po tekście, jednak nie zapamiętując szyku zdania - Napiszmy tak... piaskowniki wstępnie używane były do...
- ... Uknooooooown! - odpowiada Brendon Urie, wydobywający się z głośnika w pokoju dziecięcym. Bardzo gościa szanuję, ale wcale mi w tym momencie nie pomaga.
- Olek! - wzywa ponownie sąsiadka i ton, z jakim wypowiada imię swojego pierworodnego, sugeruje konieczność natychmiastowego podjęcia działania.
- Co? - odpowiada nieświadome konsekwencji dziecko. Instynkt samozachowawczy najwyraźniej nie zdążył mu się jeszcze w pełni wykształcić.
- Zaraz Ci powiem co! - odpowiada matka.
- Pali się! Pali się! Miłosny ogień - sugeruje głośnik sąsiadki.
What do you want? 'Cause you've been keeping me awake - odpowiada druga strona.
- Dokładnie - mówię do siebie, mrużąc oczy w poszukiwaniu sensu życia, zaklętego w starych stronach podręcznika do mikrofiltracji.
- Na nic to! Na nic to! Ogniowa straż - kontynuuje "Tulia", w mieszkaniu obok.
- Are you here to distract me so I make a big mistake? - pyta "Panic! at the Disco" z drugiej strony.

Tylko czemu oni muszą rozmawiać przeze mnie? - pytam siebie - Nie mogą się spotkać w jednym mieszkaniu i ustalić w końcu gdzie się pali i co z tym zrobić?

Nic z tego nie będzie. Może przejdę się z psem i kiedy wrócę, dostanę nagłego przypływu weny, albo chociaż jedno z nich będzie już cicho.
- Where are you going? Don't leave me alone - dobiega z głośników.
- Into the uknown - odpowiadam, wołając do siebie psa.
- Kochaj mnie! Kochaj mnie! Mocniej i mocniej - odzywa się druga strona.
- Zapomnij - mówię i rozglądam się za woreczkami.
How do I follow you? - pyta ponownie głos z płyty "Kraina Lodu 2".
- Na nic to! Na nic to! - odpowiada "Tulia".
- Chodź Morfina - mówię, odnajdując woreczki - Zanim zacznę śpiewać z nimi.

Kiedy wracam "Tulia" kłóci się z bałwankiem Olafem, który usiłuje jej wyjaśnić, że:
- Sens w tym znajdę jak już będę starszy!

Chyba jednak przyjdzie mi wynieść się z laptopem na zewnątrz...


piątek, 27 grudnia 2019

Matka Teresa ma plan

- Mam rozumieć, że Matka Teresa porzuca maskę i rezygnuje ze swojej podróży do świętości? - spytał Damian, kiedy grupa zebrała się już w jego mieszkaniu.

Dostaliśmy od Myszy bardzo obiecującą wiadomość o podejrzeniu planów Marceliny i byliśmy ciekawi co też planuje nasza królowa dramy.

- Nie sądzę - odparła Mysz.
- Uff. Już mnie wystraszyłaś. Tak dobrze nam idzie - powiedział z uśmiechem Damian, ściągając Mercy z blatu - Tu się gotuje, podpalisz sobie ogon mała - rzekł do niezadowolonego kota.
- Myślę, że tą drogą będzie szła jeszcze bardzo, bardzo długo. Wygląda na mocno zdeterminowaną. Jeszcze nigdy jej w takim stanie nie widziałam. Co Wy żeście jej zrobili? - spytała Mysz.
- My? A co my mogliśmy jej zrobić? - spytała Baśka - To jej się coś odpaliło po weselu. Najpierw na nas naskoczyła za "zrujnowanie imprezy" - powiedziała Basia, robiąc w powietrzu cudzysłów palcami - a potem nagle oświadczyła, że chce się ze wszystkimi pogodzić. Zdezorientowana jestem do tej pory. To było bardzo nagłe.
- Ona mnie przeraża jak jest taka miła - rzekła Marysia - Na nikogo nie wrzeszczy, nie obgaduje, nie jest wredna, nawet z Violą się przestała kłócić.
- Nie - odparła Baśka.
- Tak - rzekła Mysz - To jest jak siedzenie przy jednym stole z uśmiechniętym psychopatą. Tylko czekać aż znajdziesz w swojej szyi widelec. I mean... ona Wam dała prezenty na święta. WAM - podkreśliła Mysz.
- Powiem Ci więcej - odparł Damian z uśmiechem, mieszając zawartość garnka, do którego zaglądała już Bananka - Nikt się nie zatruł i to było nawet smaczne.
- Nie! - rzekła Mysz, zakrywając sobie usta.
- Tak. Miała szansę nas zabić i tego nie zrobiła. Cóż za dobry człowiek.
- Damian nie kpij - powiedział Oli, zabierając kota z zasięgu palników - Chodź kiciu, bo z siebie zrobisz żywą pochodnię. Chociaż załóżmy, że ona naprawdę się stara, bo jej zależy. Niech to będzie alternatywa "B".
- Raczej alternatywa "Ż" - rzucił Szyszek.
- Niech będzie nawet "Ż" - odparł Oli - ale niech to chociaż będzie alternatywa.
- Poczekajmy może na to, co ma nam do powiedzenia Mysz - odpowiedział Damian - Potem ustalimy czy nam starczy liter alfabetu.
- No mów, co tam księżniczka wymyśliła, skoro nie chce się wycofać - nalegała Ruda, sadowiąc się obok Myszy i dolewając jej wina.
- Ona zabrnęła za daleko, żeby się wycofać. Zbyt wiele poświęciła.
- Bardzo mnie to cieszy - odpowiedział Damian.
- Nie wiem czy powinno odparła Mysz - Może jednak usiądziesz?
- Za moment, tylko mi się tu skończy gotować. Łatwo to przypalić.
- A co to właściwie jest? - spytała Ruda - Dostaniemy trochę?
- Niespodzianka, ale tak, dostaniecie - odparł Damian - No to co to za plany i czemu Ci je wyznała?
- To nie do końca są pełne plany. Raczej tylko koncepcja - odpowiedziała Mysz - Zacznijmy od tego, że była zachwycona jak jej przyniosłam tę metę, potem jak jej wysyłałam zrzuty ekranu Twoich rozmów z Olim była jeszcze bardziej zachwycona i przyznała, że widziała Was w jej centrum handlowym i bardzo niepokojąco zachowywałeś się na ostatnim spotkaniu.
- Powiedziała Ci co podejrzewa? - spytał z nadzieją w głosie Damian - Błagam, powiedz mi, że Ci powiedziała.
- Wydaje mi się, że ona nie do końca ufa Violi, Ewelinie i reszcie. Chyba nie jest pewna czy będą milczeć. Do mnie się coraz bardziej przekonuje, bo jej dostarczam takie perełki. Czasem umawia się tylko ze mną na "herbatkę i ciastko" i zaczyna rozmowy od dupereli, od tego jak tam jej samopoczucie, a ja udaję, że mnie to obchodzi. Potem przechodzi do tego co się dzieje u Was. Jest bardzo zaniepokojona stanem Damiana i tym, że może się w jego życiu dziać coś niedobrego. Głównie ze względu na narkotyki - powiedziała Mysz - Marcelina uważa, że zwracasz uwagę na Oliego, ponieważ macie ze sobą wiele wspólnego i doskwiera Ci samotność.
- Mówiłem Ci - powiedział Szyszek do Oliego - Nawet w jej głowie to zaskoczyło.
- Hell yeah! - rzekła Ruda - Ten ship to nasz złoty bilet do fabryki czekolady. Damian, jakbyś mi się kiedyś chciał oświadczyć, to się zgodzę. Jesteś odpowiednio popie*rzony. Jesteś pewien, że Cię nie ciągnie do cycków? - spytała Ruda.
- Przykro mi - odparł Damian - Tak byłoby prościej w życiu, ale chyba zostaje Ci tylko zmiana płci.
- Chyba się poświęcę - rzekła Ruda - Tylko cycków by mi było szkoda. Lubię je.
- Zanim się zmienisz z Rudej w Rudego, to poczekaj chwilę - wtrąciła Mysz - Damian, przykro mi to mówić, ale ona chyba wzięła sobie Ciebie za cel. I mówiąc "ona", mam na myśli Marcelkę.
- Ale słuchaj, dla mnie to jest żadna nowość - odparł Damian, wyłączając palniki.
- Ale nie. Teraz to jest bardziej skomplikowane. Jak byłyśmy na tej "herbatce", to ona była bardzo zaniepokojona tym, że jesteś sam. Wymsknął jej się na głos pomysł, który chyba ma zamiar zrealizować. To brzmiało jakby myślała nad tym od dawna.
- No i co to takiego? - spytał Damian, wciskając się obok Rudej.
- Wpadła na to, że jeśli nie planujesz sobie nikogo znaleźć... znaczy poza Olim, którego próbujesz odbić, to byłoby dla Ciebie wybawieniem, gdybyś miał jakąś rodzinę.
- Ale nie mam - odparł Damian.
- No więc ona w swej dobroci będzie się starała zrobić wszystko, żebyś miał. Tak wynikało z rozmowy.
- Jak? - zaśmiał się Damian - Wykopie ich spod ziemi? Bezczeszczenie grobów jest nielegalne z tego co wiem.
- Ona mówiła o Twojej biologicznej rodzinie Damian - odparła Mysz.
- Że co? - spytała Ruda.
- No Marcelina twierdzi, że Damianowi by dobrze zrobiło jakby się zjednał z biologiczną rodziną. Bardzo chce to zorganizować.
- Wow - odparłam - To jest nawet w jej stylu, nie?
- No już kiedyś próbowała połączyć zerwane więzi rodzinne - odparł Szyszek - Źle się skończyło.
- Nie przejmowałbym się tym zbytnio - odpowiedział Damian - To jest niewykonalne. 
- Nie do końca - odparła Mysz - Ten sierociniec ciągle stoi?
- Z tego co wiem, to tak - odpowiedział Damian - Ale wyszedłem z niego jak miałem pięć lat. Nie wiem jak długo prowadzą kartoteki i akta, ale raczej po dziesięciu, może piętnastu latach te dane się usuwa, albo przynajmniej archiwizuje. Nawet jeśli nie, to w moim przypadku od początku nie było ich zbyt wiele. Albo nie zostałem dostarczony z aktem urodzenia, albo ten akt był niepełny, bo ośrodek zastanawiał się jaka może być moja data urodzenia i w końcu wpisali na oko. Jako informacje pewne uznali tylko moje imię i nazwisko, które zresztą zmieniłem jak mnie przygarnęła nowa rodzina. Tylko imię zostało.
- Czy ona może znać Twoje pierwsze nazwisko? - spytała Mysz.
- Mało prawdopodobne - odparł Damian - Musiałaby się bardzo postarać, żeby je zdobyć.
- Czy to jest to nazwisko? - spytała Mysz, wyciągając z torebki kartkę - Jak wtedy nim rzuciła w rozmowie, to je zapamiętałam i kiedy wyszłam, zapisałam na kartce, żeby nie zapomnieć.
Damian sięgnął po kartkę i przyglądał jej się niepokojąco długo.
- To jest to nazwisko - odparł, oddając kartkę Myszy.
- No bez jaj! - rzuciła Ruda - Skąd ona je ma?
- Tego nie wiem - powiedziała Mysz - Ale skoro ma te nazwisko, może mieć więcej informacji.
- Ale moment - powiedział Damian, wstając i wchodząc do kuchni - To nie jest tak, że to nazwisko było jakieś tajne i ściśle strzeżone. Krysia je zna, paru z Was też, tylko pewnie nie pamiętacie, bo to Wam nie było do niczego potrzebne. Pewnie je kiedyś, dawno temu, przypadkiem zapamiętała i tyle.
- Przypadkiem zapamiętała Twoje pierwsze nazwisko i do tej pory jej siedziało w głowie? - spytał Szyszek - Wybacz, ale to jest bardzo podejrzane.
- Mogła jej powiedzieć Viola, albo inna osoba z jej otoczenia. Nie wiadomo co kto i kiedy zapamiętał - odparł Damian.
- Powiedziała Ci co dokładnie ma zamiar zrobić z tą informacją? - spytała Karolina.
- Nie. Ona chyba pierwotnie wcale nie chciała tego wyciągać, ale przez przypadek jej się wymsknęło - odpowiedziała Mysz - Z tego co mówiła wynikało, że ma w planach znaleźć biologiczną rodzinę Damiana i ich sobie przedstawić, albo coś takiego.
- Gdzieś już była podobna sytuacja - powiedział Szyszek - Tylko wtedy miała łatwiej, bo znała konkretny adres.
- Dajcie spokój, aż takim detektywem nie jest - powiedział Damian, wyciągając talerze - Musiałaby kogoś wynająć, a nawet jeśli kogoś by wynajęła, to takie informacje nie są do wglądu osób trzecich. Sprawdzić to mógłbym ja, ewentualnie moja rodzina - to raz. Dwa - jeśli ośrodek nie miał nawet aktu urodzenia, to jest wysoce prawdopodobne, że nie miał też informacji o moich rodzicach. Samo nazwisko nic nie daje, bo takie nazwisko może mieć jedna trzecia Polski, a nawet nie wiadomo czy podano nazwisko rodziców, czy jakieś przypadkowe. To mniej więcej taka różnica jak oddajesz psa do schroniska i wypełniasz dokumenty, a jak przerzucasz go przez ogrodzenie i uciekasz. Oba psy są w schronisku, oba dostaną prawidłową opiekę, ale o jednym z nich pracownicy mają więcej informacji i dane poprzedniego właściciela. O tym drugim nie wiedzą nic, albo mają tylko jego imię z obroży.
- Niezłe porównanie - westchnął Szyszek.
- Ale taka prawda - odparł Damian - Mogłem być zostawiony w oknie życia, oddany po śmierci matki, podrzucony w koszyku, znaleziony w jakiejś uliczce, albo odebrany bezdomnej ćpunce, opcji jest wiele, ale wszystkie sprowadzają się do jednego. Do braku informacji. Prawdopodobnie ośrodek nie ma żadnych danych o moich biologicznych rodzicach, a nawet jeśli takie dane tam są, to nie zostaną udostępnione obcej osobie. Ci ludzie równie dobrze mogą już nie żyć. Moim zdaniem nie ma szans na realizację tego planu, ale niezła próba.
- Tylko po co? - spytała Agnieszka - Po co ona może planować coś takiego?
- Wersja oficjalna jest taka, że chce zrobić przysługę Damianowi - odparła Mysz, odbierając od Damiana talerz z parującą zawartością - Dzięki - dodała - A tak naprawdę pewnie chciałaby zobaczyć reakcję, jak zawsze. Przecież ona tym żyje. Uwielbia mieszać substancje i patrzeć jak wybuchają.
- Tylko czemu miałyby wybuchnąć? - spytała Ruda, również sięgając po talerz - Przy Olim to miało prawo wybuchnąć, ale tutaj Damian nie zna tych ludzi. Zakładając nawet, że kogoś by przyprowadziła i ten ktoś byłby w jakiś sposób powiązany z Damianem, to co takiego mogłoby się stać?
- Podejrzewam, że ona wie, że nie mam najmniejszej ochoty poznawać biologicznej rodziny, nawet gdyby dalej żyła i na przykład chciałaby mnie odnaleźć. Tylko w dalszym ciągu reakcja nie byłaby tak wybuchowa jak przy Olim. Tu masz rację - odpowiedział Damian.
- Może się dopiero rozgrzewa - odparłam, mieszając w talerzu - Co można jej zarzucić w takim pomyśle? Teoretycznie można powiedzieć, że nie robi niczego strasznego, a do tego chce komuś pomóc. Bardzo bezpieczny strzał.
- Jesteś pewna, że chodziło jej o biologiczną rodzinę? - spytał nagle Damian.
- Z rozmowy tak wynikało, tak - odparła Mysz.
- Nie padły żadne inne nazwiska podczas tej rozmowy?
- Nie, czemu pytasz?
- Dużo prostsze, przynajmniej w teorii, byłoby odnalezienie bliskich mojej późniejszej rodziny. Pewnie do tej pory żyją jakieś ciotki, może nawet dziadkowie, którzy kontaktu z nami nie mieli, ale nie jest powiedziane, że umarli.
- Niby tak - odpowiedziała Mysz.
- Oni mnie nie uznawali i do tej pory tak zapewne jest, ale Marcelina to manipulantka. Może sprowokować ludzi do różnych rzeczy. Jakaś część rodziny pewnie odwiedza grób moich rodziców i brata na cmentarzu. Podobna sytuacja jest z Szymonem. Tam pewnie w dalszym ciągu można spotkać jego rodziców - zastanawiał się Damian.
- Szymonem? - spytał Oli.
- Jego chłopak, który też wtedy zginął - odparła Baśka.
- Ach. A jego rodzice? Oni też nie chcieli z Tobą utrzymywać kontaktu?
- Nie cierpieli mnie - odparł Damian - Uważali, że przeze mnie w ich potomku odezwały się jakieś "dewiacje". A potem się dowiedzieli, że zginął w wypadku, który ja przeżyłem. Jakie mieli mieć podejście?
- No tak... - westchnął Oli.
- Uważali, że to ja powinienem zginąć, a ich syn przeżyć i moje zdanie jest takie samo, tylko nie za bardzo miałem na to jakikolwiek wpływ. Ostatnie czego chcieli po wypadku, to mnie widzieć i utrzymywać jakikolwiek kontakt.
- Nie współczuli Ci? - spytała Ruda - Ani trochę?
- Stracili dziecko. Jedynego syna, który dopiero co skończył osiemnaście lat. Jakoś mnie wcale ich nienawiść do mnie nie dziwi - odparł Damian.
- Zadam Ci bardzo dziwne pytanie, ale coś mi przyszło do głowy - powiedział nagle Szyszek.
- Ok, wal - odpowiedział Damian.
- Powiedziałeś, że przywalił w Was pijany kierowca. On przeżył ten wypadek?
- Tak. Miał jakieś tam obrażenia, ale bez porównania do tych jakie miałem ja.
- Widziałeś go? Pamiętasz jak wygląda?
- Tak. Tej twarzy się nie da zapomnieć. Uparł się, żeby mnie przeprosić, uzyskać wybaczenie i mieć czyste sumienie, więc lekarze go wpuścili jak byłem stabilny. Gdyby to był wypadek spowodowany śliską nawierzchnią, jakąś usterką w samochodzie, czy nawet zmęczeniem, prawdopodobnie bym mu wybaczył, ale on świadomie wsiadł za kółko sporego auta po pijaku. Powiedziałem mu, że mam nadzieję, że jego życie będzie niekończącym się piekłem i że nigdy nie zazna spokoju. Ogólnie życzyłem mu wszystkiego najgorszego.
- Ale ch*j bezczelny - powiedziała Ruda, maszerując do kuchni po dokładkę - Znaczy mówię o nim, nie o Tobie dla jasności. Ale jak on to sobie wyobrażał? Że przyjdzie, powie "przepraszam" i będzie cacy?
- On się bał - odparł Damian - Groziło mu więzienie na długie lata za spowodowanie śmierci czterech osób, pięciu jeśli mój stan by się pogorszył i chwytał się wszystkiego, co mu mogło ten wyrok skrócić. Może trochę skruchy w nim było, ale w tamtym momencie bardzo mało mnie to obchodziło.
- Poszedł siedzieć? - spytał Szyszek.
- Poszedł. Nie wiem czy już wyszedł, czy nie. Nie pamiętam ile dostał. Podejrzewam, że jakieś z osiem, dziesięć, może piętnaście lat? 
- Za zabicie czterech ludzi?! - spytała Agnieszka.
- "Nieumyślne". Obciążające było to, że był pijany, ale w dalszym ciągu to był wypadek w oczach sądu. Może dostałby więcej, gdyby zabił wszystkich, ale finalnie jedna osoba przeżyła, więc to mu dodało tylko spowodowanie ciężkich obrażeń, a nie kolejną śmierć. Miał dobrego adwokata, a ja w tym czasie nie byłem w dobrej kondycji psychicznej, żeby walczyć o większą karę, nawet za pośrednictwem adwokata.
- Czeli teoretycznie mógł już wyjść, za dobre sprawowanie na przykład - powiedział Szyszek.
- Myślę, że mógł - odparł Damian.
- I potrafiłbyś go rozpoznać?
- Minęło trochę lat, podejrzewam że się trochę zmienił, ale tak. Zdecydowanie bym go rozpoznał. Tak intensywnie się wtedy w niego wpatrywałem, że równie dobrze mógłbym mu zrobić zdjęcie.
- Pamiętasz jego dane? Jakiekolwiek. Imię, nazwisko, wiek?
- Pamiętam imię, ale reszta danych na pewno jest w aktach sądowych.
- Myślisz o tym co ja? - spytał Szyszek.
- Tak, ale jego dane byłyby dla niej trudne do zdobycia. Sąd by jej ich nie wydał. To już prościej by miała z sierocińcem.
- Ty myślisz, że ona by była zdolna znaleźć tego gościa i przyprowadzić go do Damiana? - spytał Oli - Poważnie?
- To by nie był jej debiut - odparł Szyszek - Miała niemal identyczny pomysł i to nie tak dawno temu, pamiętasz? Mogłaby uznać, że jak dojdzie do jakiegoś pojednania, to zarówno ten gość, jak i Ty otrzymacie jakiś wewnętrzny spokój. Nirwanę, czy coś - zasugerował Szyszek - Nie mów mi, że to by było takie szalone z jej strony.
- Nie, to nawet by było do niej podobne - odpowiedział Damian - To jest ciekawa koncepcja.
- Po pierwsze, to to jest pycha - odparła Ruda, wracając z talerzem na miejsce - Mogę, nie?
- Częstuj się.
- A po drugie, to tak w teorii, co by się stało jakbyś go teraz zobaczył? - spytała Ruda.
- Chcesz wersję bezpieczną dla dzieci, czy realną? - spytał Damian.
- Ale wiesz do kogo Ty mówisz?
- Czyli realną. Gdybym minął go na ulicy i nie zamienilibyśmy zdania, prawdopodobnie wmawiałbym sobie, że to tylko ktoś podobny i to zbieg okoliczności. Gdyby przyszedł do mnie i potwierdził, że to on, to obojętnie co miałby mi do powiedzenia, dałbym mu dokładnie jedną minutę na ucieczkę i modlitwę o to, żebym go nie znalazł.
- No brzmi to interesująco. Zachęcająco nawet.
- Ruda! - upomniał koleżankę Oli.
- Co? Nie moja wina, że lubię mocne kino.
- Są rzeczy, które można wypracować i z którymi można się pogodzić - zaczął Damian - I są rzeczy, z którymi pogodzić się nie da, więc nie ma co udawać przed sobą, że jest inaczej. Mógłbym pójść siedzieć, mogliby mnie umieścić w ośrodku zamkniętym, albo zastrzelić przy próbie uratowania go, ale przyjąłbym każdą karę. Nie wiem co bym mu zrobił, ale wiem, że nic by go przed tym nie uratowało.
- Ale to i tak hojnie - odparła Ruda - Minuta ucieczki to sporo. Jakby został dłużej, to sam by się prosił o wpie*dol.
- Czyli nie ma szans na pojednanie - powiedziała Agnieszka.
- Pojednanie? - spytała Karolina - Damian to człowiek, który zrobi wszystko, żeby nie doszło do rozwiązania siłowego, ale w tym przypadku to nie wiem czy cokolwiek by z dziada zostało.
- Szyszek mnie rozumie - kiwnął na Szyszka Damian.
- Stary, ja bym Ci go jeszcze przytrzymał. Przysięgam - odparł Szyszek - Najwyżej miałbyś towarzystwo w pace.
- Czyli ona w to może teoretycznie chcieć pójść - powiedziała Sonia - To by wywołało najbardziej widowiskową reakcję.
- No bardziej sugerowana była biologiczna rodzina Damiana - przyznała Mysz - Ale jak tak teraz o tym mówicie, to właściwie możliwych jest wiele opcji i najgorszym scenariuszem byłoby przyprowadzenie tego człowieka.
- Nie wydaje mi się, żeby do tego doszło - powiedział Damian - Może sobie mieć swoje plany, ale prawda jest taka, że prawnie bardzo ciężko by jej było zdobyć potrzebne informacje, namierzyć tych ludzi i zmusić do kontaktu ze mną. I to w każdym przypadku.
- Już prościej by miała ściągnąć tu rodzinę Krysi, z którą nie chce mieć kontaktu - stwierdziła Baśka.
- Z Belgii? - spytałam - No nie wiem. Poza tym, nie miałaby oczekiwanej reakcji. Nawet jakby ich tutaj ściągnęła, na co oni by nie poszli, to albo ja bym wyszła, albo oni i po sprawie.
- A o kim mówimy? - spytała Ruda.
- O braciach Krysi - odpowiedziała Baśka.
- Krysia ma braci? Wolni są?
- Przyrodnich, po ojcu - odparłam - To żadna rodzina, nie mamy ze sobą kontaktu i żadne z nas nie chce go mieć.
- Ja myślę, że możesz być przez to na Marcelinowej liście życzeń - powiedziała Ruda.
- Bez przesady. Nic by się przecież nie wydarzyło - odparłam.
- No, ale nie chcesz ich widzieć.
- No nie, ale...
- I jej to wystarczy.
- Jakby już bardzo chciała uderzyć w Krysię - odparł Damian - To trzeba się przygotować na uderzenie gdzie indziej.
- Też tak myślę. Są rzeczy, które miałyby dużo większy efekt niż sprowadzanie tutaj tamtych - powiedziałam.
- Ale przynajmniej wiemy czego się można ewentualnie spodziewać - przyznał Łukasz - Te dobro już jej chyba zaczyna wychodzić uszami.
- Oli? - spytał Damian - Tylko szczerze. Dalej myślisz, że ona ma dobre intencje?
- Sam nie wiem - przyznał Oli - Tak to wygląda do tej pory, ale jak zacznie się wcinać w rzeczy, które nie powinny jej dotyczyć i przyprowadzać ludzi, których ktoś nie będzie chciał widzieć, to będzie to znak, że nic się nie zmieniło.
- Rozczarowany?
- Będę jak się okaże, że dla niej to tylko gra. Póki co dalej twierdzę, że mogą kierować nią dobre intencje. Niekoniecznie słuszne, ale dobre, a nie celowo krzywdzące.
- Co ja z Tobą mam - przyznał Szyszek.
- Nie narzekaj - odparł Damian - Ale musimy trochę przyspieszyć z naszym planem. Oli, dasz radę?
- No masz - uśmiechnął się Oli - Jak już się zgodziłem, to muszę w tym tkwić do końca, nie?
- To wiara w dobro Marceliny Ci w tym nie przeszkadza? - spytałam.
- Ale przecież to nauczka za poprzednie winy, a nie za to co robi teraz - odparł Oli - Poza tym, nikomu nie stanie się krzywda. Trochę ją zaskoczymy, zawali jej się światopogląd i wiara we własny geniusz i tyle. Jak się raz przejdzie w naszych butach, to może jej to pomoże zrozumieć błędy. Ja to tak widzę.
- No jak tak chcesz to ująć - powiedziała Ruda, kierując się powoli do kuchni i zerkając pytająco na Damiana.
- No przecież możesz - zaśmiał się chłopak - Cały garnek jest, nie przejesz tego.
- A chcesz się założyć? - spytała Ruda - To moja trzecia dokładka.
- Nie prowokuj jej - powiedziała Agnieszka - Bo staną się rzeczy straszne.
- Zachęcasz mnie.
- A załóżmy taki szalony scenariusz, że ona by jednak przyprowadziła kogoś z Twojej biologicznej rodziny - zaczęła Ruda, dokładając sobie jedzenia do talerza - Matkę, ojca, brata, siostrę, bliźniaka może nawet, to co byś zrobił?
- Bliźniaka? - zaśmiała się Baśka.
- Może byłby hetero, a wyglądałby tak samo - przyznała Ruda - Nie możesz tego wykluczyć.
- Ty to masz pytania Ruda - przyznał Oli.
- No, ale co byś zrobił? - dopytywała Ruda.
- Przede wszystkim poprosiłbym o dowód pokrewieństwa w postaci badania genetycznego - odparł Damian - Równie dobrze Marcelina może przecież podstawić aktorów, albo kogoś kto ma tylko udawać moją rodzinę ku jej rozrywce. Dopiero po potwierdzeniu pokrewieństwa zastanawiałbym się co z tym dalej zrobić. To zależy od tego kim Ci ludzie by byli. Albo bym im powiedział, żeby się zmywali i udawali, że nie istnieję, co im do tej pory wychodziło świetnie, albo bym z nimi porozmawiał, ale rodziną i tak byśmy nigdy nie zostali.
- Nawet jakby to był bliźniak?
- Nawet - odpowiedział Damian - Spójrz na to realnie. Szanse są właściwie zerowe, ale nawet jeśli, to ludzie, którzy nie mieli ze sobą kontaktu prawie 28 lat są zupełnie różni, nawet jeśli wyglądają podobnie. Wychowywali się w innym otoczeniu, mają inne wartości i nie mają ze sobą absolutnie nic wspólnego. Więzy krwi nie mają tutaj żadnego znaczenia.
- Jasne, że nie mają - przyznał Oli - Ale nie chciałeś nigdy, żeby się z Tobą skontaktowało rodzeństwo, matka, ktokolwiek?
- Jak byłem w sierocińcu, to bardzo chciałem. Jak mi wytłumaczono, że nie mam na co liczyć, to przestałem chcieć - powiedział Damian - Potem miałem rodzinę i nagle została mi ona odebrana. Nie chcę kolejnej. Nie stać mnie na to psychicznie. Taki sobie wypracowałem system. Bardzo długo go formowałem i nie za bardzo chcę sprawdzać co by się stało gdybym go teraz próbował przemodelować. Rodzina to dla mnie zamknięty temat. 
- Jasne - odparł Oli - Wybacz, nie powinienem pytać.
- Nie ma problemu, żadna tajemnica. W tym jej całym "planie", jeśli można tak to nazwać, dobre jest to, że tym razem nie skupia się na Olim - odparł Damian.
- Myślisz, że najpierw będzie chciała skasować tarcze? - spytał Szyszek.
- Wtedy musiałaby się też dobrać do Ciebie. Nie wiem co kombinuje, ale to trochę wygląda jak strzelanie na oślep, albo próba zebrania czegoś na każdego i wyrzucenia tego na raz, jak już będzie miała komplet. Dobrze by było, jakby Ci się udało coś jeszcze z niej wyciągnąć, Mysz - powiedział Damian - Tylko tak, żeby nie było, że się za bardzo interesujesz. My przechodzimy do fazy drugiej.
- Zazdrość? - spytał Szyszek - Nie za szybko?
- Ona przyspiesza i my też musimy, bo się nie spotkamy na mecie. Dostarczysz jej nowe screeny rozmów Mysz. Na następnym spotkaniu zazdrość musi się z Szyszka wylewać - uśmiechnął się Damian - Cokolwiek księżniczka nie odstawi i kogokolwiek nie przyprowadzi, dopóki w pełni się nie podda i nie ściągnie maski, my gramy dalej. Albo to doprowadzimy do końca, albo ona się przyzna, że sama grała i udawała milutką dla własnych celów.
- Tak jest - odparł Szyszek.
- O nie, tu wchodzi moja rola grana, mam rację? - spytał Oli.
- Tak - przyznał Damian.
- Dobra - westchnął Oli - Ale ja Ci nie jestem w stanie obiecać jak to wyjdzie. Mogę nie być tak przekonujący jak mi się będzie wydawać.
- Zero stresu Oli, cokolwiek nie zrobisz, to będzie dobrze. Bez presji. To ma być zabawa, a nie przymus.
- O nie, nie - odparł Oli - Tak to nie, kochany. Ja sam sobie muszę udowodnić, że ja to odstawię tak dobrze, że nawet Łukasz w to uwierzy.
- Coś Ty mu zrobił? - spytał Szyszek.
- Obudziłem w nim determinację - uśmiechnął się Damian - Zazdrosny?
- Ty jeszcze zobaczysz moją zazdrość. Będziesz miał dość.
- To groźba, czy obietnica?
- A chcesz się przekonać? - rzekł Szyszek, wstając.
- A jeśli chcę, to co? - spytał Damian, zrywając się z miejsca i mierząc się z Szyszkiem na spojrzenia.
- Nie no - odparła Ruda - O Oliego to się będzie biło dwóch facetów, a o mnie to co?
- Możemy się o Ciebie pobić jak chcesz - odparła Agnieszka - Ja vs Krycha na przykład.
- Ohoho - odparłam - To sobie weź kogoś do pomocy, żeby było sprawiedliwie.
- No przecież oni się nie będą tam przed nią bić - odparł Oli niepewnie - Nie będziecie, nie?
- To zależy jak bardzo wielbiciel żyletek mnie uruchomi - odparł Szyszek.
- Będzie Ci to łatwiej przełknąć bez zębów? - spytał Damian - Chętnie pomogę.
- Nie no, ale serio. O rękoczynach nie było mowy - powiedział Oli.
- Przecież nikt nie uwierzy, że ktokolwiek chciałby być z kaftaniarzem, którego nawet starzy chcieli się pozbyć - kontynuował Szyszek, zbliżając się do Damiana.
- Pomyśl jak to nisko stawia Ciebie - odparł Damian - Być pod kimś takim jak ja to musi być cios, ale chyba i tak mniejszy niż to, że rozbiłem w kilka tygodni to, co Ty próbowałeś budować latami. Zgrywanie bohatera i budowanie w nim poczucia winy nie podziałało, co? - odparł Damian, zmniejszając dzielącą go od Szyszka odległość.
- Spójrz na siebie... nawet zabić się do końca nie potrafisz.
- Przyznaj się, wiązałeś go, żeby z Tobą był? Dlatego wciąż się boi? Nie było innego sposobu, co? Inaczej wyskoczyłby oknem.
- Ło ku*wa - szepnęła Agnieszka.
- Damian, psst - szepnęła Ruda - Mamy popcorn?
- W szafce - odszepnął Damian - No co jest? - kontynuował w kierunku Szyszka - Skończyły się błyskotliwe uwagi? Jak chcesz się rozryczeć, to mopy trzymam tam - rzekł Damian, wskazując na łazienkę - Od razu możesz sprawdzić gdzie się podziało Twoje wybujałe ego, bo chyba jest już w drodze do Bałtyku.
- Liczę na jakiś gorący finał - rzuciła z kuchni Ruda - Możecie sobie dać po pysku, albo się pocałować, mnie to bez różnicy w sumie. Może być jedno i drugie, ustalcie sobie kolejność.
- Nie chcesz się już bronić? - kontynuował Damian - Czemu ja się dziwię, nawet jego obronić nie potrafiłeś - rzucił Damian, wskazując na Oliego - Oni mu łamią kości i obijają śledzionę, a Ty im robisz korektę noska? Trzeba ich było jeszcze poklepać po ramieniu, pozorancie.
- Idź sobie połknij jakąś śrubkę, czy coś. Może Ci to wyreguluje braki w mózgu.
- Ja tu mam braki? Nie ja utrzymuję związek na syndromie sztokholmskim.
- Zastanawiam się czy Twoi rodzice nie zmyli się z tego świata celowo, żeby mieć w końcu od Ciebie spokój.
- Twoi pewnie bardzo chcieli, ale sam się usunąłeś.
- Ej, ej, ej - ocknął się z szoku Oli - Co Wam odbiło! - rzekł, stając pomiędzy mierzącymi się na spojrzenia.
- No nie mów, że to kupiłeś - powiedział Szyszek z uśmiechem.
- Oli, ale na scenę się nie wchodzi, bo ich rozpraszasz - rzuciła Ruda, majstrując przy mikrofali.
- Nie przeginacie troszeczkę? - spytał Oli.
- Przecież to były dopiero łaskotki - odparł Damian - Daj spokój. Tylko niepotrzebnie się Szyszek zawiesiłeś przy "nawet zabić się do końca nie potrafisz". To by było dobre, ale nie możesz się nad tym zastanawiać.
- Wiem, ale wydało mi się za ostro. Tak mnie jakoś zablokowało - odparł Szyszek.
- Niepotrzebnie. Umówiliśmy się przecież. Nie ma granicy.
- Jesteś tego absolutnie pewny? - spytał Szyszek - Nie wiem gdzie się zatrzymam jak już się rozkręcę.
- Mam za sobą lata doświadczenia w przyjmowaniu na siebie takich haseł od ludzi, których nie trawię. Ty jesteś przyjacielem - odparł Damian - Nie masz się zastanawiać, tylko uderzać.
- Jakbym przegiął, to mi przywal, to będę wiedział.
- Tak nisko cenisz moją odporność na słowa? - spytał z uśmiechem Damian - Myślisz, że cokolwiek z tego mnie ruszy?
- Ale bić się nie będziecie - odparł Oli - Jak już musicie sobie wrzucać i to tak brutalnie, to ok, ale na tym koniec.
- No ostatecznie się mogę poświęcić - odparł Damian - Jakby taka była konieczność. Tylko może w nos nie celuj. Lubię oddychać.
- Łukasz, nie - przerwał Szyszkowi Oli, nim ten zdążył odpowiedzieć - Są granice.
- Dobra, spokojnie. Przecież było powiedziane, że w ostateczności - odparł Szyszek.
- Pantofel - szepnął Damian.
- Słyszałem to - powiedział Oli - Ciebie się to też tyczy - dodał.
- Tak jest - zaśmiał się Damian.
- To co w końcu, będą się całować? - spytała Ruda, siadając z popcornem.
- No jak już jest popcorn, to chyba nie mają wyboru - odparłam, przysiadając się do Rudej.
- W sumie jak już stoimy - odparł Szyszek.
- W odpowiedniej odległości - dokończył Damian.
- Często tu bywasz? - spytał Szyszek.
- Podarujmy sobie wstępy i chodźmy do mnie - odparł Damian.
- Łóżko to tam? - spytał Szyszek, wskazując na sypialnię.
- No i wreszcie konkrety - rzekła Baśka, siadając po drugiej stronie miski z popcornem.
Oli w tym czasie usiłował nie utopić się ze śmiechu we własnym kubku, ale wychodziło mu to dość średnio.
- Ale co sobie tak patrzycie w oczy, rozporek jest niżej - przemówiła Ruda.
- Jak się kiedyś zdecyduję wystawić te cuda wianki Marcelinki, to pominę tę scenę - powiedziała Mysz.
- Ani mi się waż - uaktywniła się Baśka - Najlepsze fragmenty chce wycinać. Nie wolno.
- Dobra, ale tak to nie będzie - odparł Oli, wstając z miejsca - Ten jest ze mną od siedmiu lat - powiedział, wskazując na Szyszka - A ten drugi do mnie zarywa, więc uważam, że powinienem być w tej scenie. Pani reżyser? - spytał Oli, odwracając się w kierunku Myszy.
- Ale to dyrektor decyduje - odparła Marysia, podnosząc ręce w obronnym geście.
- No nie wiem, musiałbyś mnie przekonać - odparł Damian z uśmiechem - I publikę w sumie też.
- Ty się mnie pytasz, czy ja się zgadzam na trójkąt trzech facetów na scenie? - spytała Ruda - Damian ku*wa.
- To ja proponuję może po walce o Rudą, żeby ona też dołączyła - powiedziała Agnieszka.
- To może wszyscy chodźmy - odparł Łukasz - Sąsiadka Krysi już wie, to po co się ukrywać.
- Ty, a Ty nie masz żony przypadkiem? - spytała Baśka 
- Ale to żona przecież też dołączy, nie? - odpowiedział Łukasz - Tamci mają taki staż, że też są właściwie małżeństwem, co to za dyskryminacja? Oni mogą, a ja nie?
- Dobra szajbusy - powiedziała Marysia - Jestem o Was spokojna. Z drugiej strony, stworzyłam potwora.
- I to nie tak, że jednego - powiedział Damian, sięgając do popcornu - Cliffhanger, przykro mi Ruda.
- Nie no. Za co ja płacę? - spytała Ruda.
- No takie sceny to po dwudziestej trzeciej chyba dopiero można puszczać, nie? - spytałam.
- Ty, ale po czyjej Ty jesteś stronie?
- Po Twojej, bo masz popcorn - odparłam.
To nie była trudna decyzja.
- I prawidłowo - odparła Ruda, dzieląc się miską.
- Szyszek - powiedział Damian - Jak mi się roześmiejesz w środku akcji, to Cię nakarmię hawajską.
- Błagam, nie - odparł Szyszek - Są jakieś granice. Tylko nie hawajską, miejże litość.
- Kinky - odparła Ruda.
- Obrażasz przy mnie hawajską i dziwisz się, że uciekam do kochanka - powiedział Oli do Szyszka - On przynajmniej dzieli ze mną miłość do ananasa.
- No niestety, są granice każdej miłości - odparł Szyszek - Ale na kochanka to mogłeś sobie lepiej wybrać. Organ nieużywany ponoć zanika, a ten Pan ostatnio to miał kontakt jeszcze przed dwudziestką, o ile w ogóle miał.
- Ohohoh dżizas - zaśmiała się Sonia.
Damian bardzo starał się zachować spokój, ale w końcu i jego pokonała fala śmiechu.
- Nie no - odparł po chwili - Czymś takim mnie rozłożył - powiedział, dławiąc śmiech.
- Bo Cię wziął z zaskoczenia i się nie spodziewałeś - powiedziała Mysz - Gotowy musisz być.
- I kto tu się miał nie śmiać, co? - spytał Szyszek.
- Wygrałeś - przyznał Damian - Wyrabiasz się, jestem taki dumny.
- Jesteście nienormalni - przyznał Oli - Będę miał zakwasy na przeponie.
- Ale ja nie wiem czy wypada takimi tekstami sypać na spotkaniu - zaczął Szyszek - Jak jest możliwość przybycia rodziców Damiana - dodał - To może coś bardziej family friendly?
- Patrzcie no, pazurki urosły i już drapie - odparł Damian do Szyszka - Chyba trzeba będzie przyciąć
- Nie możesz - odparł Szyszek - Jakby przypadkiem przyprowadziła kogoś niepożądanego, to muszę mieć czym mordować.
- Nie będziesz musiał - powiedziała Ruda - Wyrwę mu zębami tętnicę. A potem księżniczce.
- Zeznam, że to był wypadek - powiedziałam.
Reszta poparła koncepcję.

Wypadki się przecież zdarzają.