Schronisko

Każde schronisko ma swojego weterynarza wewnętrznego, który sprawdza zwierzęta, szczepi je i w razie potrzeby leczy. Zdarzyła się jednak taka sytuacja, że w związku z pilnym wezwaniem weterynarza schroniskowego w teren, zadzwoniono do naszego gabinetu żebyśmy wykonali rutynowe szczepienia. Jako że w związku z nowymi podopiecznymi na terenie schroniska panowało lekkie zamieszanie, byłam często wysyłana do samochodu po sprzęt albo szczepionki. Stałam przy aucie i szukałam igieł odpowiedniej wielkości, kiedy udało mi się podsłuchać rozmowę mężczyzny odwiedzającego schronisko, z wolontariuszką:

- Proszę Pani, chciałem zaadoptować psa –

- To świetnie, ma Pan jakieś oczekiwania co do pieska, czy woli Pan się przejść między klatkami i sam wybrać –

- Właściwie wiem czego chcę. Mam duży dom, pieniądze na ewentualne leczenie. Pracuję w domu, mam dużo czasu. Nie mam dzieci. Proszę mi pokazać psa, który ma najmniejsze szanse na adopcję.  –

Czułam jak rozpuszcza mi się serce. Wolontariuszka chyba poczuła to samo, bo spytała tylko czy jest pewien swojej decyzji, na co mężczyzna odpowiedział że myślał nad tym pół roku i jest całkowicie pewny i świadomy odpowiedzialności jaką na siebie bierze. Zniknęli gdzieś w głębi schroniska a ja wróciłam z igłami do lekarki. Miałam okazję podziwiać przez okno jak mężczyzna wraca ze swoim nowym przyjacielem i pomaga psu wsiąść do samochodu. Zaadoptował Ryśka – ślepego na jedno oko, ośmioletniego mieszańca bernardyna z kaukazem. Rysiek wymagał stałego przyjmowania leków na serce, miał astmę, cukrzycę i padaczkę. Do tego pies miał zaawansowaną dysplazję oraz problemy z kręgosłupem po wypadku. W schronisku był już drugi rok i jego szanse na adopcję drastycznie malały, wraz z wykrywaniem kolejnych chorób. Nowy właściciel oczywiście musiał być poinformowany o kosztach związanych z leczeniem psa oraz jego częściową niepełnosprawnością. Dostał listę leków jakie przyjmował Rysiek, wraz z rozpiską godzin ich podawania.

Wolontariuszka powiedziała nam, że trudno było jej powstrzymać łzy, kiedy mężczyzna zaczął głaskać psa i szeptać mu to ucha, że teraz już będzie dobrze, że zabierze go teraz do domu i że jest najlepszym psiakiem na świecie.

Nie wiem kim jest ten człowiek ale mam nadzieję, że wiedzie mu się w życiu jak najlepiej.