Kiedy byłam mała, byłam uważana za nieznośne dziecko. Zadawałam bardzo dużo pytań i potrafiłam nękać kogoś o odpowiedź miesiącami. Jeśli czegoś nie rozumiałam, szukałam tak długo, aż pojęłam chociaż część. Nigdy nie odpuszczałam.
Do tej pory pamiętam jak tygodniami pytałam dziadków, sąsiadów i przypadkowych ludzi czy wiedzą dlaczego pomidor jest dojrzały dopiero, kiedy jest czerwony, ale papryka może pozostać zielona i też jest dojrzała.
Ludzie często mieli mnie dość.
Najbliżsi często mieli mnie dość.
Pewnego dnia, kiedy miałam może z pięć lat, pojechałam z rodziną na wieś.
Tam po raz pierwszy zobaczyłam psa na łańcuchu.
Nie należał do żadnej konkretnej rasy. Był duży, miał klapnięte uszy i krótkie futro o marmurkowym umaszczeniu. Ujadał na nas i rzucał się na swoim łańcuchu, wzbijając w powietrze pył i piasek. Nie wyglądał na przyjaznego psiaka.
- A czemu ten pies jest na łańcuchu? - spytałam dziadka, stojącego przy grillu i obracającego kiełbaski.
- Bo tu wszystkie psy są na łańcuchu - odparł dziadek.
- Ale czemu?
- Bo tak już jest.
- Coś zrobiły? Były niegrzeczne?
- Tak i jak Ty będziesz, to też Cię przypniemy do łańcucha - zaśmiał się dziadek.
Dla mnie nie było to jednak zabawne. Brałam takie rzeczy na poważnie, a jako że nie chciałam spędzać nocy w budzie, postanowiłam pozawracać głowę komuś innemu.
- Wujku, a czemu pies jest na łańcuchu? - zapytałam - Długo tam będzie?
- On tam jest cały czas.
- Ale czemu?
- Bo tam jest psa miejsce.
- A skąd wiadomo gdzie jest psa miejsce?
- Idź się pobawić - odparł wujek, więc powędrowałam z kiełbaską i pieczonym chlebkiem do babci.
- Czemu pieska miejsce jest na łańcuchu? - spytałam - I czemu u nas piesków miejsce nie jest na łańcuchu? Czy to dlatego, że u nas nie ma łańcuchów?
- Tutaj się tak trzyma pieski. Żeby nie uciekały i nikogo nie pogryzły.
- Ale czemu mają uciekać i gryźć?
- Czasem pieski po prostu uciekają i gryzą.
- Jak uciekają i gryzą, to muszą być na coś złe - odparłam, wpatrując się w ujadającego psa - Może jest głodny i dlatego jest zły. Można mu dać kiełbaskę?
- Nie dla psa kiełbasa - odparł wujek - Psy jedzą kości.
- A skąd wiadomo dla kogo jest kiełbasa, skoro nie jest podpisana? - zapytałam, przyglądając się kiełbasce na własnym talerzu.
- Nie bądź taka mądra.
- Ja tylko pytam. Mogę mu dać swoją jak się wujek nie chce dzielić.
- Nie.
- Ale czemu?
- Bo potem się rozbestwi i będzie chciał.
- No to co?
- To to, że nie. Kości dostanie.
- A gdzie on ma talerzyk?
- Z ziemi je, jak to pies.
- Ale na ziemi jest piasek. Jak się naje piasku, to będzie chory - odparłam, zastanawiając się co się działo z tymi dorosłymi. Nic nie myśleli.
- Nic mu nie będzie - rzekł wujek i ton jego głosu zasugerował mi, że dyskusja jest zakończona.
- Piesek nie idzie spać? - zapytałam tego samego dnia wieczorem, wyglądając przez okno.
- Pies śpi na dworze, w budzie - odparł wujek.
- Ale czemu?
- Bo tak.
- A nie może w łóżku?
- Jeszcze czego. Psy są brudne. Nie wchodzą do domu, ani do pościeli tym bardziej.
Chciałam zaznaczyć, że wujek też kładł się umorusany, prosto po powrocie z pola, ale mając resztki instynktu samozachowawczego nie robiłam uwag o higienie gospodarzowi.
- A on tam ma kołderkę? - zapytałam zamiast tego.
- Nie.
- A poduszkę?
- Też nie.
- To jak będzie spał? Będzie mu niewygodnie.
- To jest pies. Musisz nauczyć się odróżniać zwierzęta od ludzi. Ludzie są wyżej, nad zwierzętami.
- Ale czemu?
- Bo tak jest. Zwierzęta muszą się słuchać i nie można im na wszystko pozwalać, bo im się w głowach poprzewraca i przestaną słuchać.
- A my ich słuchamy?
- A czego Ty chcesz słuchać? Zwierzęta nie gadają.
- A może one nie rozumieją co my mówimy, tak jak my nie rozumiemy co one mówią? - zaczęłam się zastanawiać.
- Zwierzęta są niżej i tyle, nie dodawaj sobie.
- Ale czemu?
- Bo ludzie są więksi, silniejsi i mądrzejsi i tyle. Kropka.
Zaczęłam się nad tym zastanawiać przed zaśnięciem i doszłam do pewnego wniosku. Jeśli ta piramida była uzależniona od wielkości i siły, to słonie musiały być w niej postawione bardzo wysoko.
Zerwałam się o świcie, ukradłam z lodówki parówki i pobiegłam na zewnątrz w piżamie i papciach. Pies zaczął ujadać, ale widząc co mam w dłoni szybko zmienił nastawienie.
- Hej piesku - powiedziałam, rzucając mu parówkę z odległości.
Trochę się jednak bałam pogryzienia. Zwierzę było wtedy mniej więcej mojej wysokości i składało się głównie z paszczy. Pies porwał parówkę w powietrzu, zanim ta dotknęła ziemi i wpatrując się we mnie, czekał na więcej.
- Za co Cię zapięli? Ugryzłeś kogoś? - pytałam, jakby pies miał mi odpowiedzieć - Nie zapytałam wujka jak masz na imię. Chcesz jeszcze parówkę?
Pies całym sobą próbował przekazać mi, że owszem, zjadłby jeszcze kilka kiełbasek.
- Wujek jest chyba na Ciebie zły. Może jak go przeprosisz, to przestanie się gniewać i pozwoli Ci spać w łóżku? Pomyśl o tym. Jak ja coś zrobię i przeproszę, to się tak nie gniewają.
- Paulina, co Ty robisz?! Odejdź od tego psa! - krzyknął wujek i przestraszona upuściłam resztę parówek na ziemię. Podrzuciłam je bliżej psa i wróciłam do domu.
- Skaranie Boskie z tym dzieckiem. Przecież on Cię mógł ugryźć. On Cię wcale nie zna - ganił mnie wujek - Najpierw się trzeba ubrać, a potem na dwór iść. I nie dokarmiaj darmozjada, widziałem to.
- Dobrze - powiedziałam, wracając do pokoju.
Nie miałam zamiaru denerwować wujka i wylądować za to na łańcuchu.
Od tamtej pory Duży - bo tak wabił się pies, cieszył się na mój widok i za każdym razem wyczekiwał smakołyków.
- Już go nauczyła - jęczał wujek - teraz tak będzie siedział i prosił. Do budy!
- Wujek, a jakby on Cię przeprosił za to co zrobił, to mu zdejmiesz łańcuch? - zapytałam.
- Co? Kto ma mnie przepraszać.
- No, Duży.
- On tam nie jest za karę. Każdy ma swoje miejsce i psa miejsce jest tam, mówiłem Ci przecież.
- Bo jesteś silniejszy i większy? - spytałam - I mądrzejszy?
- Dokładnie - odparł wujek - Idź pomóż cioci w kuchni.
Kiedy podczas obiadu wszyscy zasiedli do stołu, ja zabrałam swój talerz i przeniosłam się z nim na podłogę, czym wywołałam zdziwienie wśród całej rodziny.
- A co Ty robisz dziecko? - spytała ciocia - Usiądź jak człowiek przy stole.
- Wujek powiedział, że każdy ma swoje miejsce - odparłam i zabrałam się do jedzenia.
- Dziecku na ziemi kazałeś jeść, jełopie?! - spytała ciotka, wstając od stołu i podchodząc do mnie.
- A gdzie?! Nic takiego nie powiedziałem - bronił się wujek.
- Co Ci ten wuja naopowiadał, powiedz - rzekła ciocia, schylając się do mnie.
- No, że wszyscy mają swoje miejsce i jak ktoś jest mniejszy i słabszy i nie mądrzejszy, to je na ziemi, śpi w budzie i nie wolno mu kiełbasek - odparłam - A ja jestem mniejsza i słabsza od wujka i mniej mądra.
Miało to dla mnie sens, jednak ciocia mimo wszystko nalegała, żebym wróciła do stołu.
Od tamtej pory wszyscy kazali mi kierować swoje pytania do członków rodziny, z którymi przyjechałam, a ja zupełnie nie wiedziałam dlaczego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz