Zimno, wietrznie, zapowiada się na deszcz.
Wszyscy owinięci są w szaliki po same oczy i trzymają głowy nisko, wpatrując się w chodnik, w desperackiej próbie osłonięcia się od wiatru.
Jeden osobnik oddziela się od stada, schodzi na trawnik i przygląda się ziemi.
- Krysia, patrz - mówi Damian, zatrzymując tym samym całą przemarzniętą do kości grupę.
- Co tam masz? - pytam, nie ściągając z ust szalika i brzmiąc tym samym jak ofiara dentysty-rzeźnika. Tuż za mną z zaciekawieniem podąża kilka osób.
- Ta duża jest moja - rzuca Baśka, naciągając kaptur na głowę i stając przy pokrytej lodem kałuży. Część z otworów w glebie (które wyglądają na dzieło ciężkiej maszyny budowlanej) jest pusta, w części znajduje się woda, ale wszystkie bez wyjątku pokryte są chrupiącą warstwą cienkiego lodu, którego kruszenie jest bardzo uzależniające i satysfakcjonujące bez względu na wiek.
- Nie braknie Ci - odpowiada Damian - Tam jest tego pełno - dodaje, wskazując na rozorane podwórko.
- O, kruszki - mówi Oli, zbliżając się do lodu - Najlepsze są te białe, puste w środku.
- Jak to nazwałeś? - pyta Damian.
- Kruszki.
- Pierwszy raz słyszę te określenie.
- Może dlatego, że to ja je wymyśliłem.
- Ja wolę te wodniste, co wolniej pękają i jest taki charakterystyczny dźwięk, jak pękanie kry na jeziorze - odpowiada Baśka, spacerując po swojej własnej małej tafli - A Ty Krycha?
- Mnie wszystko jedno, ważne żeby były na tyle cienkie, żeby pękały. Najgorzej jak się nastawisz mentalnie, a warstwa jest za gruba i nie pęka - odpowiadam, nadeptując na lód i zmieniając go w małe, ostre fragmenty.
- Co Wy tu do chole*y tyle robicie? - pyta Ruda, podchodząc do nas.
- Kruszymy sobie lód - odpowiada wesoło Damian, jakby takie wyjaśnienie było w pełni racjonalne.
- Poje*ało Was do reszty? Ile Wy macie lat? Cztery?
- On zaraz stopnieje, później może nie być okazji - mówi Szyszek, kierując się w stronę dalszych, bardziej rozległych zlodowaceń - Coś się nie zapowiada na zimę w tym roku.
- Dorośli ludzie - wzdycha Ruda, patrząc na Damiana - Suń się, już sobie popstrykałeś. Teraz moja kolej.
- Za lekka jesteś, nie pęknie pod Tobą.
- Pod tą nogą pękały kręgosłupy, to lód też pęknie - odpowiada Ruda, szturmując agresywnie kałuże swoimi kończynami.
Zabawa trwa w najlepsze, kiedy dobiega nas cichy głos osoby znajdującej się na chodniku.
- Hej, hej, co tam Państwo robicie? Zgubiło się coś? - pyta starszy mężczyzna, stojący obok chłopca, wpatrzonego w ekran swojej komórki. Dziecko (na oko wczesny nastolatek) pochłonięte jest swoim urządzeniem i dźwiękiem, wydobywającym się ze słuchawek.
- Nie, nic się nikomu nie zgubiło - odpowiada Agnieszka - Tak sobie tutaj... po lodzie depczemy.
- O, aha. A zostało coś jeszcze?
- Tak, jeszcze sporo.
- A zostawilibyście coś dla wnusia? - pyta starszy pan.
- Jasne.
- Bartek - mówi mężczyzna do wnuczka, wyciągając mu z ucha jedną słuchawkę - Idziesz kałuże pokruszyć?
- Że co? - pyta dziecko.
- No po lodzie potuptać, żeby się połamał i chrupał.
- No co Ty dziadek, to głupie - odpowiada chłopak - Po co?
- A czy wszystko musi być po coś? Bo to fajne. Lodu to Ty możesz już długo nie zobaczyć, chyba że na tym swoim ekraniku, o tam.
- Nie, nie chcę.
- To nie - mówi mężczyzna, wchodząc na trawnik - To sam sobie pójdę pochrupać.
- Dziadku, wracaj. Ej, nie rób wiochy.
Dziadek już jednak wnuczka nie słyszy. Mężczyzna pogrążony jest w swojej misji zniszczenia nogą biednych lodowych powierzchni płaskich i zamienienia ich w drobne kryształki.
Reszta grupy ma podobną misję i możemy spokojnie ruszyć w dalszą drogę dopiero, kiedy cały teren zostaje oczyszczony z zamrożonych kałuż.
Co z tego, że ludzie patrzą na nas jak na stado biednych, uszkodzonych błędów ewolucji. Nie można tak po prostu przejść obok i nie pęknąć lodu, który jest zdatny do pęknięcia. Tak jak z folią bąbelkową.
To nie jest bycie dziecinnym (tak naprawdę, to tak), to akceptacja swoich wewnętrznych potrzeb i życiowych misji (tak naprawdę, to nie).
Ktoś mądry powiedział kiedyś, że jeśli nie potrafimy cieszyć się z małych drobiazgów dnia codziennego, to z czasem nie będziemy potrafili się cieszyć nawet z wielkich, przełomowych rzeczy.
Osobiście lubię tak na to patrzeć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz