Babcia w natarciu

Stałam sobie pewnego dnia z suką na trawniku pod blokiem mojej babci. Morfina obwąchiwała właśnie kolejny krzaczek, kiedy w ramię postukał mnie pewien starszy pan.

- Dzień dobry Pani – usłyszałam, więc odpowiedziałam i czekałam co dalej mężczyzna będzie miał mi do powiedzenia. Wątpiłam, żeby przetruptał z chodnika na trawnik dla samego dzień dobry.

- Czy widzi Pani ten znak tutaj? Co on według Pani przedstawia? –

Mężczyzna wskazał na zakaz wyprowadzania psów. Wiedząc już co się szykuje, postanowiłam się trochę podroczyć. Podeszłam z zainteresowaniem do tabliczki i zaczęłam studiować przekreślonego na czerwono owczarka.

- Hmm. Wie Pan nie jestem znawcą sztuki ale to może być kucyk. Tutaj, ten ogonek. To jest ogonek kucyka. –

- Niech Pani nie będzie bezczelna –

- Faktycznie, przepraszam. Widzi Pan jak się stanie o tutaj pod światłem to teraz jest osiołek. Tak, to ewidentnie jest osiołek –

- Pani jest opóźniona jakaś? Proszę sobie nie robić żartów –

- Matko faktycznie. Jak mogłam nie zauważyć. Tu widzi Pan ten garbik tutaj? To wielbłąd jest. Musi być młody jeszcze –

- Niech Pani skończy z siebie robić błazna! –

- Świnka morska? –

- To jest pies! To jest zakaz wyprowadzania psów! –

Spojrzałam oficjalnie na Morfinę, która teraz polowała na motyla i przerzuciłam wzrok ponownie na znak.

- Nie widzę podobieństwa – odrzekłam do Pana, który zmieniał kolory na twarzy.

- Tutaj nie wolno wyprowadzać psów –

- Naprawdę? Dlaczego –

- Bo niszczą zieleń –

- Przepraszam ale Pan sam właśnie stoi na zieleni –

- One srają i sikają i potem to śmierdzi i można wdepnąć! –

- Proszę Pana spokojnie. Po pierwsze te tabliczki już nie obowiązują od jakiegoś czasu, a po drugie tutaj mam woreczki i jeżeli zaistnieje taka sytuacja że pies coś po sobie zostawi to po nim pozbieram –

- Wy tylko udajecie, że zbieracie a nie zbieracie i sików też nie! –

Starszy Pan się rozkręcał, więc spojrzałam ponownie na znak i powiedziałam:

- Wie Pan co ale stąd to wygląda trochę jak motylek. Niech Pan spojrzy –

Człowiek był już na granicy wytrzymałości nerwowej ale nie mogłam się powstrzymać.

- Pani jest bezczelna! Ja dzwonię po straż! –

- Przepraszam Pana – usłyszałam głos mojej babci wychylającej się z balkonu. Znając ją, obserwowała sytuację od początku. Mężczyzna spojrzał na mnie triumfalnie, sądząc zapewne że właśnie uzyskał wsparcie w swojej walce o czyste trawniki. Nie wyprowadzałam go z błędu.

- Tak, słucham –

- Złociutki ja bym miała prośbę, mogę? –

- Oczywiście, co potrzeba? –

- Jakby Pan mógł na sekundkę stanąć o tam, na chodniku –

- Ale po co? –

- Niech Pan mi zaufa, na sekundkę. O właśnie tutaj i jakby Pan się mógł odwrócić tam w stronę kościoła głową. O tak, widzi Pan wieżyczkę? Super, dziękuję kochaniutki. Ostatnia prośba. Jakby Pan zrobił trzy kroki w tamtą stronę. Tak, tam właśnie –

Mężczyzna był lekko zdziwiony i skonsternowany ale wykonał wszystkie polecenia, licząc że zobaczy coś, co widziała kobieta z balkonu ale czego on dojrzeć nie mógł. Babcia uśmiechnęła się i powiedziała:

- No, to teraz Pan już trafi. Proszę się iść pomodlić jak Pan nie ma nic ciekawego do roboty i dać spokój mojej wnuczce, bo jak następnym razem wyjdę to Pan się nauczy biegać z przeszkodami. Chodź Paulinka, bo Ci obiad wystygnie –

Babcia – mój mentalny guru.