Hannibal

Szłam z Hannibalem na spacer - pies kolegi (historia tego imienia ma swoje podłoże), ponieważ jego właściciel złamał nogę i ze względu na związane z tym trudności zadzwonił do mnie prosząc o pomoc. Hannibal jest raczej psem jednego właściciela i reszty ludzi słucha okazjonalnie, jeśli akurat ma ochotę. Nie jest agresywny, nie sprawia problemów behawioralnych, czasem po prostu nie reaguje na komendy i przywoływania, wtedy trzeba się do niego pofatygować lub nieco ostrzej krzyknąć: Lecter! To od szczeniaka działa na niego karcąco i wtedy wie że jak się zaraz nie ruszy, będzie miał problemy. Tylko właściciela słucha cały czas i wykonuje wszystkie polecenia. Taki już typ.

Wracając do sprawy. Poszłam z nim do parku, żeby sobie mógł pobiegać z kolegami których tam zawsze pełno i żeby go trochę zmęczyć. Spuściłam go, a on bez zbędnych ceregieli poszedł się zająć swoimi sprawami i przywitać się ze znajomymi. Wokół hasających psów stała gromadka właścicieli, zajętych rozmową między sobą. Nie mając nic do roboty, zaczęłam grzebać coś w telefonie. Właściciele po pewnym czasie zaczęli się rozchodzić, zabierając ze sobą już lekko wykończone zabawą psy, więc i ja zaczęłam wołać mojego:

- Hannibal idziemy! –

Wtem dosłownie kilka centymetrów obok mojego ucha usłyszałam szept:

- Przepraszam Panią –

Odwróciłam się i niemal zderzyłam się z twarzą kobiety, która konspiracyjnie była nachylona do mnie.

- Słucham Panią? –

- Bo ja tylko chciałam zapytać, nie ze wścibskości ale wie Pani czasem ludzie gadają… ten pies to dlatego ma tak na imię, bo się żywi ludzkim mięsem? –

Wcięło mnie. Wykonałam najdłuższe w historii ludzkości mrugnięcie niedowierzania. Miałam nadzieję, że kobieta żartuje ale jej wyraz twarzy mówił co innego. Lekko zdębiała postanowiłam ją uspokoić:

- Ależ skąd. On je mięso ale przecież nie ludzkie. Skąd w ogóle takie pomysły –

- Pani może być ze mną szczera, ja nikomu nie powiem. Ja wiem, że to nielegalne. –

Przyznam szczerze, że zaczęłam wątpić w poczytalność tej kobiety, a jej kompletny brak utrzymania przestrzeni osobistej lekko mnie przerażał.

- Hannibal do mnie! –

Pies postanowił mieć mnie w poważaniu i tylko obdarzyć mnie leniwym spojrzeniem.

- Pozwalacie mu polować, czy je już martwe? –

- Wyjaśnijmy sobie coś. Nie wiem co Pani sobie ubzdurała ale ten pies żywi się wyłącznie mięsem pochodzenia zwierzęcego… Lecter! –

Pies widząc, że sytuacja się zaostrza rozpoczął powolny marsz w moją stronę

- Ludzie to też zwierzęta w pewnym sensie –

Byłam już nieźle kobietą zestresowana, więc zapięłam w pośpiechu psa i szybkim marszem oddaliłam się od niej. Widziałam jak zmierza na ławeczki, siada obok innych niewiast i zaczyna z nimi rozmawiać. Wiedziałam już że ploteczkom nie będzie końca. W drodze powrotnej dostałam sms-a, że mam psu kupić kość, która jest odłożona dla niego w mięsnym. Hannibal widząc swój ulubiony gryzak do ciamkania nieomieszkał popiskiwać wesoło i kręcić kółeczka. Kość była ciężka, więc nie pozwoliłam mu jej nieść i spoczywała w torbie, za małej by ukryć jej zawartość. Połowa zdobyczy wystawała więc  z reklamówki. Jakimś potwornym pechem minęliśmy się z nawiedzoną kobietą, która wcześniej zaczepiła mnie w parku. Wracała w towarzystwie swoich znajomych. Postanowiłam iść zapatrzona w telefon i udawać, że jej nie zauważyłam. Ona jednak z pewnością dojrzała nas. Widząc wielką, wystająca z reklamówki kość z kawałkami mięsa dyndającymi po bokach, odwróciła się do koleżanek i z miną osoby która właśnie udowodniła, że Ziemia jest okrągła powiedziała do nich:

- Widzicie? Mówiłam Wam! –

Panie wyminęły nas łukiem i poszły dalej. Sytuację opowiedziałam koledze, który skwitował tylko, że te Panie wynajdują niestworzone sensacje średnio raz w tygodniu i za jakiś czas dowiem się, że chomik sąsiadów poleciał w kosmos rakietą z rolek po papierze toaletowym.

Chyba się cieszę, że nie miałam przy sobie mojej suki. Miałyby kolejny temat na pierwsze strony gazet.