Nie igrajcie z kozą

Byliśmy całą rodziną na wakacjach, na wsi. Morfina, będąc psem miastowym z fascynacją oglądała różne żyjątka które w miastach nie występują. Kury, króliki, kozy, krowy – wszystko było dla niej pieskami które z niewiadomych powodów nie chciały się z nią bawić. Przełom nastąpił, kiedy sucz odkryła że niektóre z tych piesków dają mleko. Codziennym rytuałem był spacer po jajka, wydojenie kóz i krowy oraz zaprowadzenie ich na pastwisko. Morfi przyglądała się procesowi dojenia i pewnego dnia stwierdziła, że wie już jak to działa. Podeszła do kozy, która akurat pasła się na łące i złapała pycholem wymię w nadziei na mleko. Kozie nie spodobało się, że ktoś przeszkadza jej w posiłku, do tego łapie ją za cycka zębami, więc zadziałała tak jak kozy mają w naturze. W życiu nie widziałam, żeby moja sucz osiągnęła takie prędkości. Wyglądała jak rozpędzony gepard na sawannie, z tym że w tym wyścigu była ofiarą nie drapieżnikiem. Spanikowana suka zaczęła wydawać z siebie dźwięki rannej mewy ale nie odważyła się zwolnić z obawy przed kozimi rogami w swojej przestrzeni międzypośladkowej. Postanowiłam przerwać to szaleństwo i uratować psa z opresji, więc wpadłam między dwójkę i próbowałam odwrócić uwagę kozy od psa. Udało mi się ale szybko tego pożałowałam. Okazało się bowiem, że ja nie jestem tak szybka i zwinna, więc czarny szatan dogonił mnie po paru metrach (niech Was nie zmyli przyjazna aparycja, wściekła koza jest gorsza od niedźwiedzia). Będąc już na ziemi zaczęłam krzyczeć o pomoc w nadziei że ktoś usłyszy. Pies ciężko dysząc, stał od nas w znacznej odległości i nie miał zamiaru mi pomóc. Ratunek nadszedł po 10 minutach. Koza właśnie kończyła obgryzać moje nogawki spodni i zabierała się za buty.
Pies do tej pory nawet nie spojrzy na mleko.