Dalmatyńczyk... zapamiętać

Mój pradziadek, który całe życie spędził na wsi, odciętej od reszty świata miał problemy poznawcze kiedy odwiedzał nas w mieście. Zaliczała się do tego na przykład całkowita nieznajomość ras psów. Przez całe życie znał tylko owczarki niemieckie i kundle. Wszystko inne było mu całkowicie obce. Mieliśmy wtedy dalmatyńczyka. Moja mama wielokrotnie starała się wbić pradziadkowi do głowy rasę psa ale miał zaskakujące problemy z jej zapamiętaniem, postanowiła więc zadziałać na zasadzie skojarzeń.

- Zapamiętaj, że to połączenie Delmy – tej margaryny i tuńczyka. Delma- tuńczyk. Dalmatyńczyk. Zapamiętasz? –

Pradziadek stwierdził, że no teraz to już łatwizna.

Poszliśmy na spacer całą rodzinką, włącznie z psiskiem. Jakiś przechodzień, zaczepił nas i powiedział, że mamy bardzo ładnego psa. Pradziadek chcąc zabłysnąć odpowiedział:

- No pewnie, bo to ładna rasa jest. Masłorybka. –

Przechodzień spojrzał niepewnie na pradziadka ale ten brnął dalej:

- Pstrągosełka? Pangaryna?... Sumosło? – pradziadek patrzył na nas błagalnie. Jego całe ciało wołało o pomoc. W końcu mama wybawiła go z opresji i odpowiedziała:

- Dalmatyńczyk –

- Aha – odpowiedział przechodzień – Bardzo ładny – po czym poszedł zmieszany dalej.

Pradziadek więcej nawet nie próbował się bawić w zapamiętywanie jakichkolwiek ras. Ciężko go winić, był już mocno starszy i miał problem z zapamiętaniem czy jadł albo czy brał już tego dnia leki. Na pytanie o rasę od tej pory odpowiadał zawsze:

- Panie a czy to ważne? Ładne, mądre i zdrowe. To się liczy –