Purée z ludzkiego kartofla

Sytuacja ma miejsce w jednym z mniejszych (aczkolwiek i tak sporych) marketów. Jestem piąta w kolejce i trzymając swój koszyk, przyglądam się kalendarzom adwentowym, upchanym na dziale promocyjnym. Nie miały szczęścia w tym roku.

Przy kasie obsługiwany jest mężczyzna w średnim wieku. Jego jąkanie i mało skoordynowane ruchy ręki wprawiają w wesoły nastrój dwóch chłopaków wyglądających na wczesne liceum/technikum/zawodówkę, ale mentalnie będących gdzieś tak między dwulatkiem, a zapuszczającym korzenie ziemniakiem. Mężczyzna może być po wylewie, mieć jakiś stopień niepełnosprawności, albo mieć tysiąc innych powodów dla których nie jest w stanie ani szybciej mówić, ani szybciej wkładać produktów do wózka.
Młodzikowie mają to jednak w poważaniu, ponieważ ich dojrzałość zatrzymała się na etapie embrionalnym i bawią się świetnie, imitując jąkanie mężczyzny i chichocząc między sobą jak nieśmiałe, podrywane panienki.
Mężczyzna słyszy drwiny, ale nie zwraca na nie uwagi i pakuje dalej swoje zakupy, w międzyczasie prosząc kasjerkę o zważenie wafelków i kilku rodzajów cukierków.

Późna młodzież jest upominana przez ludzi stojących w kolejce, ponieważ zaczyna mocno przeginać i o ile jeden z chłopaków postanawia jednak wykazać się jakimkolwiek kręgosłupem moralnym i przerwać heheszki, tak drugi nie ma najmniejszego zamiaru tego zrobić. W pewnym momencie chłopaka zaczyna upominać nawet jego własny kolega, któremu robi się chyba głupio i w przeciwieństwie do drugiego ziemniaka, potrafi wyznaczyć sobie granice. W odpowiedzi chłopak dowiaduje się, że jest strachliwą ci*ą i tym samym reszta osób znajdujących się w kolejce ma ułatwienie w określeniu poziomu IQ śmieszka.

Mężczyzna zabiera swoje cukierki, płaci, życzy miłego dnia i odchodzi od kasy na bok, żeby nie tamować ruchu i w spokoju spakować resztę rzeczy.
- No w końcu, Jezu - mówi jeden z chłopaków, podchodząc do kasjerki.
Mam ochotę pokazać mu świat mikrokosmosu przydrożnych trawników z bardzo, bardzo bliska, ale uznaję, że na edukację jest już chyba za późno.
- Przez jąkałę stoję tu już nie wiem ile - kontynuuje, podnosząc ciśnienie wszystkim dookoła.
W koszyku mam cukier, mąkę i dwa mleka. Zaczynam się zastanawiać czy ciężar moich zakupów mógłby zmieść głowę chłopaka, razem z bezużytecznym dla niego narządem w środku. Może da się wyhodować zupełnie nową głowę od podstaw i tym razem przypilnować, by wszystko poszło zgodnie z planem. Tylko czy ten zabieg warty jest poświęcania przyszłych naleśników?
- Coś podać? - pyta pozbawiona emocji ekspedientka.
- Prezerwatywy, jakieś najtańsze - odpowiada chłopak.
- Weź droższe - podpowiada kobieta, stojąca w kolejce za młodzikami - żeby mieć pewność, że się nie rozmnożysz.
- Albo załóż dwie - dopowiada kolejna osoba z kolejki.
- Jedną na głowę - uaktywnia się ktoś inny.
- To już za późno, bo on się już urodził - odpowiada kobieta.
- Ojej, ludzie muszą bronić jąkały, bo ten sam nic nie powie - odzywa się chłopak, strzelając uśmieszkiem prowokującym do skorygowania uzębienia - Weź się obroń sam, czy coś - rzuca chłopak do mężczyzny, lokującego w torbie ostatnie owoce.
- Pan nie zwraca na głąba uwagi - mówi do mężczyzny kobieta - Siano we łbie.
- M-mi g-go w sumie szkoda - odpowiada mężczyzna, odstawiając wózek - J-ja jak się zatnę, t-to się zaraz odwieszę, a o-on chyba utknął gorzej i m-mózg już n-nigdy nie poszedł dalej. D-do widzenia.

W kolejce robi się tak jakoś wesoło. Uśmiecha się nawet mądrzejszy z chłopaków, co potwornie drażni jego kumpla od gumek.
- Ale Ci zripostował stary - mówi chłopak.
- Spie*dalaj. Wcale nic takiego nie powiedział.

A mnie się wydaje, że jednak owszem.
Chyba jednak troszeczkę zapiekło.