Pilnowałam ostatnio pewnego młodego dżentelmena, uczęszczającego do jednej z wczesnych klas podstawówki.
Podczas kiedy ja usiłowałam znaleźć wiersz o który chodziło nauczycielce (nie został podany tytuł, albo młody go nie zapisał) tylko po instrukcjach, które sprowadzały się do "był o bocianie, żabkach i był tam człowiek w balonie", siedzący obok mnie chłopczyk przerwał na chwilę tworzenie robota na papierze i spytał:
- Bo nie wolno kłamać, nie?
- Nie - odparłam - Kłamanie jest złe - dodałam. W tym wieku młody nie musiał jeszcze wiedzieć o technikach dorosłych na usprawiedliwienie swojego spóźnienia, czy uniknięcia niekomfortowych sytuacji. W jego wieku kłamanie było złe, ponieważ dziecko w tym wieku nie ma tak naprawdę dobrego powodu, by kłamać.
- A dorośli wiedzą, że nie wolno kłamać? - spytał chłopczyk i wiedziałam już, że to jedno z podchwytliwych pytań, które prowadzi do jeszcze bardziej podchwytliwych pytań.
- Wiedzą - odpowiedziałam.
- To czemu czasem kłamią?
- Cóż, czasem dorośli kłamią... żeby na przykład nie sprawić komuś przykrości - wybrnęłam.
- To kłamanie jest dobre?
- Nie.
- A czasami?
- Też nie.
- Ale żeby nie sprawić komuś przykrości.
- Posłuchaj, szczerość zawsze jest lepsza. A właściwie czemu pytasz?
- Bo jest u nas taka dziewczyna - westchnął chłopiec - i ona cały czas pyta mnie jak wygląda, albo czy dobrze wygląda, a ja nie wiem czy ona dobrze wygląda, bo wygląda po dziewczyńskiemu, a mnie się dziewczyńskie rzeczy nie podobają. Poza tym nieważne w co się ubierze i jakie ma kolczyki jak ma szpetny ryj.
Obdarowałam chłopca bardzo zdziwionym spojrzeniem i kiedy po kilku mrugnięciach wróciłam do rzeczywistości, spytałam go:
- I Ty byś chciał wiedzieć czy jej możesz skłamać, że ładnie wygląda?
- Skoro kłamanie jest złe, to mam jej powiedzieć, że ma szpetny ryj?
- Nie. Tak powiedzieć nie możesz.
- Ale to prawda.
- Ale tak jest bardzo nieładnie i możesz ją obrazić.
- To co ja mam robić?
- Jeśli nie chcesz kłamać, a ona Ci się nie podoba, to możesz skomentować tylko coś, co ma ładnego. Podoba Ci się cokolwiek w niej?
- Nie.
- Nic a nic?
- Nic.
- Możesz powiedzieć jej prawdę, ale delikatnie. Nie tak bezpośrednio. Na przykład, że nie znasz się na "dziewczyńskich rzeczach", więc nie możesz jej dać dobrej opinii i lepiej, żeby spytała jakiejś dziewczynki.
- Ale ja mam swoją opinię o jej szpetnym ryju. To by było kłamstwo.
- Twarzy...
- Szpetnej twarzy.
- To możesz spróbować zmienić temat na inny, żebyś nie musiał odpowiadać na takie pytania.
- Na przykład na jaki?
- Nie wiem, na przykład czy widziała ostatnio jakiś film, który Ty widziałeś, albo czy ma zrobione zadanie. Cokolwiek.
- Ale ona wróci do tego pytania.
- Może na chwilę zapomni. Skoro inne opcje odpadają, a przytaknięcie, że ładnie wygląda zbyt wiele Cię kosztuje...
- Sama mówisz, że nie wolno kłamać, a to by było kłamstwo. Kłamstwo to grzech?
- Tak...
- No to nie mogę. Będę szedł do komunii niedługo.
- No to sam widzisz.
- To jak nie chcę kłamać, to mam zmienić temat?
- Albo delikatnie powiedzieć prawdę, tylko tak, żeby nikogo nie urazić - zaproponowałam.
- To już lepiej zmienić temat. Mniej roboty.
Kilka chwil później do domu weszła matka chłopca, więc zaczęłam zbierać się do wyjścia, wyjaśniając sekwencję zadań, których nie zdążyliśmy zrobić.
- A jak było dzisiaj w szkole? - spytała matka chłopca.
- Normalnie - odpowiedział karzełek.
- Ale nie zmęcz się tym opowiadaniem. Co się działo?
- Nic takiego.
- A jak Ci poszło to recytowanie wiersza na ocenę?
- Dobrze.
- To znaczy?
- Na przerwie Kuba pokazał nam swój nowy kask do roweru.
- Aha? To fajnie, a co z wierszem?
- Pani powiedziała, że może nie być śniegu w tym roku wcale.
- No tak może być, a ten wiersz?
- Masz ładną twarz mamo. Jest u nas taka dziewczynka, co cały czas pyta czy ładnie wygląda, ale Ty naprawdę ładnie wyglądasz. Ona nie.
- Dziękuję Ci, a co to za dziewczynka?
- Nie znasz.
- Lubisz ją?
- Nie. Ale Ciebie lubię - odpowiedział chłopczyk, zerkając na mnie triumfalnie.
Chyba niechcący stworzyłam potwora.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz