Mam znajomą, która była wolontariuszką w domu dziecka od szesnastego roku życia. Jako wrażliwa osoba, o łagodnym usposobieniu, bardzo emocjonalnie podchodziła do swojej pracy. Widziała niejedno i chociaż podczas każdej adopcji rozpierała ją radość i duma, to tych wesołych chwil było zdecydowanie mniej niż tych przytłaczających i smutnych. Szala przeważała się na stronę goryczy tak mocno, że po kilku latach musiała zrezygnować, by ratować to co zostało z jej zdrowia psychicznego. To, czego była świadkiem, zostało w niej jednak na zawsze.
Po odejściu z wolontariatu, skończyła szkołę, wzięła ślub i razem z mężem postanowili starać się o adopcję. Wybrali sierociniec, złożyli papiery i po spełnieniu warunków ich dom stał się bogatszy o jednego członka rodziny. Sześcioletnia dziewczynka, która w domu dziecka spędziła dwa lata, była bardzo nieśmiała i cicha. Wymagała pracy nad pewnością siebie, którą odebrała jej patologiczna rodzina i pobyt w sierocińcu. Dziewczynka nie widziała na jedno oko i pomimo zabiegów, jak i przeprowadzanych badań, szanse na odzyskanie pełnej sprawności były nikłe. Nie przeszkadzało jej to jednak i nie zwracała na swoją wadę szczególnej uwagi.
Początki nie były łatwe. Dziecko budziło się w nocy z krzykiem, miewało koszmary i napady paniki. Powrót do normalności kosztował nowych rodziców wiele wysiłku, ale dzięki wsparciu psychologa, dziewczynka uspokoiła się i ilość napadów spadła do minimum.
Cała trójka tworzyła razem pełną, szczęśliwą rodzinę.
Któregoś poranka dziewczynka spytała przybranych rodziców czy może mówić do nich "mamo" i "tato", zamiast "ciociu" i "wujku". Była to jedna z tych chwil, na których samo wspomnienie młoda mama zalewała się łzami.
Adopcja, chociaż jawna, była w rodzinie znajomej tematem tabu. Wszyscy wiedzieli, że para adoptowała dziecko, ale każdy zachowywał się jakby dziewczynka przybyła do rodziny na chwilę i zaraz miała ją opuścić. Nawet przybrana babcia nie potrafiła przełamać się i okazać dziecku uczuć, które dziewczynka dopiero poznawała, mimo że większość jej rówieśników znała je doskonale. Miłość dostawała głównie od rodziców, lecz była to miłość w zwiększonych dawkach.
Pewnego dnia (było to dwa lata po adopcji) znajoma wraz z córką, w drodze na plac zabaw, spotkała swoją kuzynkę z niemowlakiem w wózku i siedmiolatką, przyczepioną do dłoni matki.
Po przywitaniu się, rodzina, która ostatni raz widziała się na święta, zaczęła zwykłą, niezobowiązującą rozmowę.
Temat (jak to wśród matek bywa) szybko przeszedł na dzieci.
- Twoja już płynnie czyta? - spytała kuzynka znajomej.
- Tak, już coraz lepiej. Mieliśmy trudności przez to jedno oczko, ale teraz już sama sobie czyta książeczki.
- Aha, no moja to już od roku właściwie. Wcześnie zaczęła, zdolna jest. Filipek pewnie też wcześnie zacznie.
- Jak on słodko śpi - odparła znajoma, przyglądając się owiniętemu w bety dziecku.
- Prawda? Ty byś tak nie chciała? Nie tęsknisz za takim malutkim słodziakiem?
- Nie. Ja już mam jednego słodziaka i na razie mi wystarczy.
- Ale wiesz, takie swoje to zupełnie co innego.
- Lila, nazbierasz mamie kwiatków? - spytała znajoma swojej córki, widząc dokąd zmierza rozmowa.
- Tych żółtych, czy stokrotek?
- Możesz mi pomieszać taki ładny bukiecik. Może znajdziesz gdzieś koniczynkę, to też możesz wrzucić.
- Dobrze. Ola, idziesz ze mną? - spytała dziewczynka, spoglądając na znajome dziecko w podobnym wieku, trzymające matkę za rękę.
- Nie, ja nie chcę - odparła Ola i Lila pobiegła na trawnik sama.
- Co Ty insynuujesz? - spytała znajoma, obrzucając kuzynkę gniewnym spojrzeniem.
- No, ale ja nic złego przecież. Tylko, że Lilka to nie jest Twoja córka, tylko przybrana. Ja tylko spytałam czy nie chcesz mieć własnego dziecka. Takiego z Twojej krwi.
- Lilka to jest moja córka. Moja własna i jeśli jeszcze raz ją w ten sposób znieważysz, do tego przy niej, nie ręczę za siebie.
- Aleś Ty nerwowa. Właściwie dlaczego Wy nie macie własnych dzieci? Z tego co wiem, to oboje jesteście płodni, żadnych problemów chyba nie miałaś natury ginekologicznej.
- Jesteś bezczelna...
- Moim zdaniem to marnotrawstwo. Wiesz ile par się stara o dzieci, a nie może? A tutaj Wy możecie, to zamiast robić to adoptujecie obce.
- Skończyłyśmy rozmowę. Raczej nie wpadnę na święta. Nie wpraszaj się też do mnie na kawę. Nie jesteś mile widziana.
- Ale bez nerwów. Patrz logicznie. To, że ona do Ciebie mówi mamo, to jeszcze nie oznacza, że nią jesteś.
- Słucham?
- Matką się stajesz jak rodzisz w bólach. Jak dzielisz z dzieckiem pępowinę i trzymasz je dziewięć miesięcy pod sercem.
- Niby masz dwójkę dzieci, ale gówno wiesz o byciu matką. Matka to nie tylko dawczyni jajeczka. Jeśli tego nie pojmujesz, to strasznie współczuję Twoim dzieciom. Kiedyś spadniesz ze swojego ego na swoje IQ i się roztrzaskasz jak arbuz lecący z dziesiątego piętra.
- O, jaka ważna. Przyznaj się. Nie chciałaś mieć rozstępów w tej swojej idealnej figurze i trochę się przemęczyć, co? Zawsze byłaś mało odporna na ból.
- Nie znam pani, proszę odejść.
- Jak dla Ciebie ważniejsza jest sylwetka i brak bólu, to z Ciebie żadna matka! Idź na łatwiznę jak zawsze.
- Proszę więcej nie zaczepiać ani mnie, ani mojego dziecka, bo będę zmuszona wezwać policję - odparła znajoma i podeszła szybkim krokiem do swojej córki, pochłoniętej zbieraniem stokrotek.
- Nie czekamy na ciocię? - spytała dziewczynka, spoglądając na szybko oddalający się wózek i niemal biegnącą przy nim dziewczynkę.
- Nie, ciocia miała coś ważnego do załatwienia.
- Pokłóciłyście się?
- Nie. No co Ty.
- Słyszałam jak ciocia krzyczała, to przeze mnie?
- Nie i nigdy tak nie myśl. Ciocia ma jakieś dziwne humory i myśli, że pozjadała wszystkie rozumy.
- Pani w starym domu nam mówiła, że w pewnym wieku wszystko zaczyna ludzi denerwować i im przeszkadzać. To znaczy, że stryczeli.
- Stetryczeli.
- Ciocia też steryrczała?
- Chyba tak kochanie. Chyba tak.
- Szkoda, jej też robiłam bukiecik.
Właśnie w takich chwilach zastanawiam się czy osoby ograniczone nie powinny uczyć się mówić dopiero kiedy udowodnią, że mają do powiedzenia coś naprawdę sensownego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz