Sztuka Mariana i Katarzyny

Przystanek autobusowy. Oczekujący ludzie nie spodziewają się przedstawienia, jakie zaraz urządzi tutaj amatorska trupa teatralna "Pijane węgorze". Publiczność wgapiona w telefony nieoczekiwanie odwraca wzrok od urządzeń, gdy na scenę wychodzi Marian - główny aktor ulicznego pokazu. Marian chwieje się i przesączonym procentami głosem rzuca za kulisy:
- Zostaw mnie ku*wo, idź se do niego!
Nie widzimy jeszcze drugiego aktora, ale ta zapowiedź przyciąga spojrzenia ludzi na oświetlony reflektorami samochodów sklepowy róg. Stoi tam ona - Katarzyna, aktorka drugiego planu. Cała zapłakana krzyczy do Mariana:
- Czekaj, no gdzie jedziesz, nie puszczę Cię samego Marian!
Rozpoczyna się akt pierwszy. Kobieta podbiega do mężczyzny i chwyta go za ubrania. Ten odpycha ją i aktorka ląduje na ziemi, wczepiając się w brudne gacie Mariana. Nie wiemy, jakie są między nimi relacje. Zaczyna być budowane napięcie.
- Puszczaj szmato! - rzecze postać pierwszoplanowa.
- Nie puszczę - odpowiada Katarzyna, przytulając się mocniej do nogi.
Cóż za gra aktorska, cóż za emocje. Publika jest coraz bardziej zaaferowana.
- Kaśka ku*wa puszczaj! Ja i tak pojadę.
- Nie! Nigdzie nie pojedziesz!
- Pojadę!
- Nie pojedziesz!
Nie wiemy czy pojedzie, oraz gdzie pojedzie, ale jak się zaraz nie przesunie to autobus zrobi z trupy najpłastszy teatr świata. Marian zauważa jednak niebezpieczeństwo w porę i z Katarzyną u nogi przesuwa się bliżej przystanku. Teraz można nie tylko podziwiać przedstawienie z bliska, ale również sztachnąć się czystym aktorstwem o zapachu Żubrówki, gdyż pokaz okazuje się być w 4D.
Część publiczności opuszcza swoje miejsca. Być może nie mogą znieść narastającego napięcia, lub też zbyt mocno zaciągnęli się esencją sztuki.
Akt drugi - "Romeo i Julia".
Marian usiłuje uwolnić nogę, jednak Katarzyna wczepiona jak koala w drzewko nie pozwala mu na ten manewr.
- Niech pani go puści! - krzyczy ktoś z publiczności. Aktorzy w swoim pełnym profesjonalizmie nie zwracają uwagi na hecklera i kontynuują przedstawienie.
Dwoje ludzi. Mężczyzna, próbujący odzyskać wolność i wirująca wokół niego kobieta, potrzebująca bliskości. Jakież to symboliczne.
Akt trzeci rozpoczyna się wjazdem na przystanek straży miejskiej, której znudziło się patrolowanie pustych ulic i postanowiła interweniować w niecodziennej sytuacji. Okazuje się, że mają oni znaczącą rolę w przedstawieniu i stanowią tło pod przyszłe zdarzenia.
- Proszę puścić tego pana - mówi jeden z funkcjonariuszy do zapłakanej Katarzyny.
- Nie ja go nie puszczę!
- Co się tu dzieje? - pyta drugi strażnik, opuszczając samochód.
- Odczepcie ją - krzyczy Marian i usiłuje przekuśtykać do nadjeżdżającego autobusu. Trzech panów próbuje przekonać jedną kobietę do opuszczenia nogi, lecz ona tylko mocniej zaciska uścisk. Spodnie zaczynają zsuwać się z właściciela i wkrótce Marian zostaje w bokserkach. Opanowanie mężczyzny mówi nam, że wszystko przebiega zgodnie ze scenariuszem. Czy w ślad za spodniami pójdą również bokserki i okaże się, że to teatr dla dorosłych? Wszyscy czekają w napięciu. W końcu Kasia słabnie i puszcza nogę.
- Nie! Marian wracaj! - krzyczy pełna rozpaczy do mężczyzny, wsiadającego w samej bieliźnie i opuszczonych spodniach do autobusu. Tragedia większa, niż w końcowej scenie "Titanica". Ma się wrażenie, że to już koniec, że porzucenie będzie napisem kończącym sztukę, jednak funkcjonariusz wyciąga mężczyznę z autobusu.
- Najpierw sobie wszystko wyjaśnimy - mówi do zszokowanego Mariana. Katarzyna wygląda na szczęśliwszą, jej twarz jaśnieje. Marian ma za to zamiar przyłożyć strażnikowi, jednak rezygnuje w ostatniej chwili. Cóż za plot twist.
Przedstawienie kończy się cliffhangerem. Strażnicy odprowadzają dwójkę bohaterów do samochodu i w całym tym przejęciu, nawet nie kłaniają się publiczności.
Najwidoczniej zapomnieli wyjść z roli, bo nie skasowali nawet za bilety.
Dobrze oceniam to przedstawienie, mimo że aktorom w mundurach zabrakło dramatyzmu to ciekawie uzupełniali scenę. Mam nadzieję na kontynuację i więcej takich ulicznych improwizacji. Wersja demo bardzo mnie przekonała.