Wykładowa aula. Bardzo ciekawy wykład z analizy finansowej. Profesor opowiada w tak pasjonujący i porywający sposób, że przytomnych ludzi można liczyć na palcach jednej ręki. Niektórzy spełniają się artystycznie, rzeźbiąc cyrklem w długopisach, inni wykonują analizy i rachunek prawdopodobieństwa tego, co może być w domu na kolację, lub odliczają kreskami w zeszycie minuty pozostałe do końca zajęć, jak więźniowie w celach. Z przymrużem oczu, świadczącym o rychłym przegraniu walki ze snem przyglądam się slajdom. Dociera do mnie profesorski głos, ale jest przytłumiony i dobiega jakby z końca tunelu. Czuję, że zaraz zasilę armię zombie, która i tak ma już miażdżącą przewagę na auli. Krzesła są twarde i niewygodne, ale w obecnej sytuacji to bardzo miękkie fotele, łóżka niemal.
Profesor rzuca żartami, ale trafiają one na puste ściany. Echo sucharów wraca do niego z nielicznym, wymuszonym chichotem osób, które chcą zdać ten przedmiot na więcej niż trzy. Nagle prowadzący postanawia dokonać porównania nieprzemyślanych inwestycji finansowych z posiadaniem zwierząt.
- Niektórzy ludzie bardziej kochają swoje zwierzęta niż siebie samych. To psychiczne. Tak jak kochanie źle zainwestowanych pieniędzy. Jeśli nie przynoszą nam zysku i ciągną na dno, musimy się ich pozbyć i pogodzić się ze stratą. Żeby być inwestorem trzeba być człowiekiem trzeźwo myślącym.
Opuszcza mnie cała senność. Po dwóch godzinach klepania o odsetkach wykładowca przyciąga moja uwagę. Nie tylko moją, aula pobudza się do życia. Wszyscy są bardzo ciekawi jak prowadzący wybrnie z sytuacji. Każdy patrzy na profesora jak na przybysza z innej planety, nawet lizusom z pierwszego rzędu nie podoba się ta analogia. Wykładowca widząc wrogie spojrzenia chce uciec od tematu i przerzuca slajd na wartości rynkowe jakiś wielkich koncernów.
Tak łatwo jednak nie ma.
Odzywa się ktoś z trzeciego rzędu. To Julek, wolontariusz schroniska.
- Czyli twierdzi pan, że jak zwierzę jest stare i potrzebuje większych nakładów pieniężnych to należy je uśpić tylko ze względów ekonomicznych?
Wykładowca rozgląda się po sali w poszukiwaniu wsparcia, ale go nie odnajduje.
- To było tylko takie porównanie, że nie można kierować się emocjami na giełdzie, ani w inwestycjach. Może faktycznie nie jest zbyt trafne, ale sami przyznajcie że niektórym troszeczkę odbija jeśli chodzi o ich zwierzęta.
Aj. Prawie się udało tego nie spaprać.
Julek jest wkurzony, widać że nie odpuści.
- Czyli ludzie mają się zachowywać jak roboty całe życie, tak? To jest logiczne?
- Z mojego punktu widzenia i z punktu widzenia biznesmena tak. Proszę się nie boczyć, to tylko takie porównanie.
- To "tylko porównanie" może uderzać w bardzo wiele ludzi panie profesorze. Są osoby, które nie mają nikogo i jedyną rodziną jest dla nich ten pies, czy kot. Są zwierzęta przewodnicy, które pomagają ludziom w codziennych czynnościach. Wie pan kto odnalazł wiele osób pod World Trade Center? Psy właśnie. Czytałem, że dostały takiej depresji po znajdowaniu samych trupów, że ich opiekunowie musieli się zakopywać i pozwalać im się odnajdywać, tylko po to żeby mogły znaleźć kogoś żywego. To są żywe stworzenia. Moja babcia jest niedomagająca, ją też powinienem spisać na straty?
- Dobrze, spokojnie. Bierze pan to bardzo do siebie. Wróćmy do tematu wykładu i po prostu pomińmy wszelkie zażalenia do moich porównań dobrze?
Kolega obok uspokaja Julka i zapewnia go, że nie warto wszczynać dyskusji. To było tylko niefortunne porównanie, nic więcej.
Do końca wykładu nie pada więcej ani jeden żart. Jest ponuro i niezręcznie. Po chwili każdy wraca do przerwanych zajęć i ignorowany profesor kończy wykład piętnaście minut wcześniej.
Mam wrażenie, że z całego wykładu większość zapamiętała jedynie ten fragment i nie pomoże to profesorowi w dalszym prowadzeniu zajęć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz