Pieskowa (prawie)kradzież

Do Morfiny, chłodzącej się na trawniku, podszedł chłopiec. Berbeć nie przekroczył jeszcze wieku pieluszkowego, ale był na etapie odważnego stawiania kroków. Młodociany kucnął przy psie, wyjął z ust smoczek i przyglądał się z zainteresowaniem zwierzowi. Nie dotykał go ani nie zaczepiał, ale spoglądał to na łapę, to na ucho, to na ogon potwory. W końcu dziecię wstało, zachwiało się, wsadziło do ust smoczek w celu odzyskania koordynacji, podniosło z ziemi psią smycz i podjęło dalszy marsz. Zwierzę, znajdujące się na drugim końcu linki przysypiało, więc stawiało opór swojej naturalnej masy ciała. Chłopiec oklapł pod wpływem nagłego zatrzymania, spojrzał zdegustowany na Morfinę i podjął kolejną próbę przemarszu ze smyczą, mamrocząc samogłoski pod nosem. Ostatecznie dziecko pokiwało głową i pobiegło po rodzicielkę, wskazując palcem na zwierza.

- No piesek, ale co chcesz od pieska? - spytała matka i przykucnęła przy psie.

- Ymy - odparł chłopiec.

- Ale to jest tej pani piesek, nie możemy go wziąć - rzekła kobieta, wskazując na mnie.

Dziecko zlustrowało mnie spojrzeniem, zaprzeczyło i zaczęło wykłócać się z rodzicielką o prawa własności do psa. Ostatecznie kobieta wyjaśniła potomkowi, że piesek nie został na trawniku porzucony, tylko wypoczywa pod okiem opiekuna i nie można go sobie zabrać w myśl zasady "znalezione nie kradzione". Chłopiec odszedł, posyłając mi groźne spojrzenie, a nieświadoma niczego Morfina przekręciła się na drugi bok i ponowiła przerwaną wcześniej drzemkę.

Trzeba będzie jakiś baner do futra przyczepić, bo sama adresówka przy obroży może okazać się nieskuteczna wobec młodych zbieraczy.