Kucharką być

Pewnego dnia znajoma, która jest równie dobrą kucharką w kuchni co Morfina psem zaprzęgowym (czyli wciąż lepsza ode mnie), postanowiła sprawdzić swoje umiejętności i pokazać, że jeśli się czegoś bardzo chce, to można osiągnąć wszystko.

Kobieta, która potrafi przypalić wodę na zupkę chińską, zdecydowała się zrobić samodzielnie cały, dwudaniowy obiad z deserem, na który zaprosiła wielu znajomych, w tym również mnie.

Już wtedy wiedziałam, że będzie to bardzo ciekawe doświadczenie.

Dziewczyna z samego rana udała się na zakupy ze starannie przygotowaną listą produktów i znalazła bardzo dokładne przepisy na dość wyszukane dania. W końcu jak trudne może być podążanie za instrukcjami? Wszystko musi się udać, jeśli tylko będzie robić to, co napisali jej profesjonaliści.

Umówieni byliśmy na 14:30.
O 10:30 dostałam jednak wiadomość o następującej treści:

Podejrzane do granic możliwości. Oczywistym dla mnie było, że dostałam taką przesłodzoną wiadomość nie bez powodu. Odpisałam więc:

Olśniłam dziewczynę, że istnieje znacząca różnica między mąką kukurydzianą, tortową, a ziemniaczaną, szklanka mleka nie równa się szklance mąki, ponieważ sypkiego zawsze wejdzie mniej niż płynnego, a cukier trzcinowy ma być brązowy.

Kto by pomyślał.

Można by przypuszczać, że to koniec problemów, jednak ja wiedziałam, że to dopiero początek.

Godzinę później przyszło to:

A następnie to:

Niepokoić zaczęłam się jednak dopiero w tym miejscu:

Postanowiłam interweniować.

Zamiast wołowych kieszonek, creme brulee i zupy z kaparów, była pomidorowa, naleśniki z serem i budyń.

Nikt nie narzekał, więc można przyjąć, że wszystkim smakowało.
Ucierpiały jedynie firanki.

Niestety chcieć nie zawsze znaczy móc...
Trzeba jednak trochę poćwiczyć, zaczynając od podstaw.