W związku z Dniem Matki mam dla Was pewną historię.
Było to kilka lat temu, a Dzień Matki wypadał w piątek. Pamiętam, że miałam wykłady do późna, więc rano kiedy wszyscy jeszcze spali zostawiłam kwiaty z bombonierką na stole i wyszłam na zajęcia. Po długim i ciężkim dniu wracając z uczelni wstąpiłam po wodę do okolicznego marketu, wzięłam butelkę i stanęłam do olbrzymiej kolejki. Przede mną stał mały chłopiec z dwoma bukiecikami które pod koniec dnia zawsze były przeceniane. Mógł mieć osiem, może dziewięć lat i trzymając kwiaty w jednej dłoni, drugą grzebał w portmonetce. Kiedy kolejka ruchem ślimaka doszła do chłopca ledwo sięgającego brodą do lady, wręczył on zmęczonej życiem kasjerce kwiatki i wysypał drobne do wgłębienia na monety. Były tam same dziesięcio i pięciogroszówki, a za dwa bukieciki miał zapłacić coś koło szesnastu złotych. Górka złota nie przypadła do gustu pracownicy która warcząc i sapiąc zadzwoniła dzwonkiem w celu zawołania koleżanki i otwarcia drugiej kasy (co powinna zrobić już z pół godziny temu) i zabrała się do układania pieniędzy w stosiki po złotówce. Kilka razy się pomyliła i marudząc pod nosem, że z "takimi drobnymi to go powinna wyrzucić" przerzucała monety po blacie. Sama byłam zmęczona i nieco zirytowana faktem takiej drobnicy, ale z drugiej strony kto nigdy nie przyszedł zapłacić górą grosza niech pierwszy rzuci kamieniem. Chłopiec przyszedł po kwiatki, nie po czipsy i colę, więc z pewnością nie robił tego dla siebie.
Kobieta w końcu odłożyła ostatnią monetę na stosik i najbardziej udręczonym głosem jaki w życiu słyszałam rzuciła do chłopca:
- Nie starczy Ci, brakuje złoty czterdzieści.
- Niemożliwe - odparł z uśmiechem chłopczyk - Liczyłem dokładnie w domu i mam odliczone.
- Przecież umiem liczyć, nie masz złoty czterdzieści.
- Te kwiatki są o 70 groszy tańsze niż rano, prawda?
- Tak, ale tu tyle nie ma. Dopłacasz, czy wychodzisz?
- Ale... Tu na pewno tyle jest, sprawdzałem. To są wszystkie pieniążki jakie mam, specjalnie czekałem do wieczora bo wiem, że zawsze wieczorem te bukieciki są tańsze.
- Słuchaj mały, jest kolejka. Możesz wziąć jeden, na jeden Ci wystarczy.
- Ale ja mam dwie mamy. Nie mogę dać kwiatków tylko jednej.
- To daj tej, którą bardziej lubisz, mało mnie to obchodzi, blokujesz kolejkę, idź zniknij i następnym razem bez pieniędzy się do sklepu nie przychodzi.
Pamiętam, że mnie wtedy trafiło. Jestem pacyfistą i człowiekiem pokoju, ale słowa kasjerki wywołały u mnie napad czystej, nieskażonej opanowaniem wściekłości którą miałam ochotę wyładować wyszarpując ją z tego krzesła za fraki i stawiając obok.
Dzieciak miał łzy w oczach i nie miał pojęcia co robić. Sekundy dzieliły go od zalania się łzami. Kasjerka nie znała jego sytuacji, nie wiedziała czy ma dwie mamy, bo jego rodzicie się rozwiedli i ojciec znalazł nową partnerkę z którą chłopiec był emocjonalnie związany, czy po prostu jego mama była w związku z kobietą. Nikt tego nie wiedział. Nie podlegało to jednak ocenie, a już na pewno nie było zezwoleniem na chamstwo zupełnie obcej kobiety zmęczonej życiem, co jeszcze byłam w stanie w pewnym stopniu zrozumieć.
Kasjerka przekroczyła jednak cienką, czerwoną linię mojego opanowania i zatrzymując rękę chłopca zbierającego swoje drobne do portmonetki rzuciłam jej w twarz co myślę o takim traktowaniu dziecka które przyszło tutaj żeby zrobić przyjemność swoim mamom, które de facto mają dzisiaj święto. Ani trochę nie obniżając głosu odparłam, że chcę rozmawiać z jej przełożonym, ale najpierw ma zamknąć kasę i jeszcze raz przy mnie przeliczyć pieniądze.
Słyszeli mnie wszyscy ludzie w sklepie, ale nie dbałam o to. Nie wiem kiedy ostatni raz byłam tak wkurzona. Nie wiedziałam czy chłopczyk pomylił się przy liczeniu, czy błąd popełniła kasjerka, ale mieszanie dzieciaka z błotem za złoty czterdzieści było ponad mnie. Byłam gotowa dołożyć brakujące pieniądze, albo nawet wyłożyć całość.
Po usłyszeniu hasła "przełożony" kobieta nagle stała się milutka i potulna jakby wpadła do beczki z miodem. Nie chciałam robić jej problemów i upierać się przy widzeniu z jej szefem. Rzuciłam to tylko na wypadek gdyby nie miała zamiaru poprawić swojego stanowiska w sprawie kwiatków.
Po przeliczeniu okazało się, że pieniążki faktycznie się zgadzały. Nie brakowało ani grosika. Zmieszanie na twarzy kasjerki było dla mnie najlepszą nagrodą i kobieta miała chociaż na tyle człowieczeństwa żeby chłopca przeprosić. Młody otarł zaszklone oczy, uśmiechnął się niepewnie i zabrał kwiatki. Kasa została ponownie otwarta, moja woda skasowana, a kasjerka najmilszym tonem jakim była w stanie z siebie wykrzesać spytała czy chciałabym zakupić jednorazówkę. Równie miło odparłam, że dziękuję i życząc miłego dnia opuściłam sklep. Było mi trochę głupio, bo zazwyczaj nie jestem zwolennikiem walki z chamstwem krzykiem i groźbami. To nie ja. Ja wolę omówić problem na spokojnie i wyjaśnić drugiej stronie dlaczego uważam jej zachowanie za niewłaściwe. Tym razem coś we mnie jednak pękło i postanowiło, że tę sprawę załatwić trzeba inaczej.
Nie byłam dumna ze sposobu, ale z wyniku już owszem.
Zdziwiłam się kiedy ujrzałam chłopca czekającego na mnie na zewnątrz. Myślałam, że dawno jest już w drodze do domu. Chciał mi jednak podziękować, bo gdyby nikt go nie poparł wróciłby do domu z pustymi rękami.
- I nie miałbym kwiatków ani dla mamy, ani dla babci - odparł.
- Ale kasjerce powiedziałeś, że to dla dwóch mam - rzekłam.
- Bo babcia jest mamą dla mnie. Jest mamą mamy, ale jest moją mamą taką nie z nazwy. Bo moja mama często zapomina i siedzi na wózku, więc nie może się mną zajmować i zajmuje się mną babcia. Chodzi na zebrania z rodzicami i wszystko robi, więc jest bardziej mamą, bo moja mama nie może. Rozumie pani?
Wydawało mi się, że rozumiem. Mama chłopca najwidoczniej z pewnych przyczyn nie była w stanie się nim zajmować, więc jej rolę przejęła babcia. Chłopak uznał więc, że kwiaty należą się obu.
To było najsłodsze co w życiu słyszałam i czułam jak moje serce spływa jak pianka z kijka włożona do ogniska.
Odpowiedziałam, że nie ma sprawy i chłopak pobiegł w kierunku bloków. Miałam nadzieję, że jego sytuacja jakkolwiek trudna by nie była wkrótce ulegnie poprawie i że nigdy nie zmieni nastawienia niezależnie od tego na ile wrednych kasjerek przyjdzie mu się jeszcze natknąć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz