W ostatnim momencie wpadam do autobusu, mającego odwieźć mnie do domu. Gdyby nie uprzejmość kierowcy, który przytrzymał drzwi widząc, że jakaś sapiąca lokomotywa mu leci na czołówkę z szybą, musiałabym czekać kolejne czterdzieści minut na następny transport. Grzecznie więc dziękuję, oddychając jak ryba wyciągnięta z wody i przeklinając swoją kondycję, kasuję bilet i siadam na wolnym miejscu obok kasownika.
Wciskam słuchawki w uszy, przysuwam się jak najbliżej szyby i obserwuję otwierające i zamykające się drzwi.
Kilka przystanków dalej wsiada krągła kobieta, która podobnie jak ja, kiedy rozdawali talię, stała w kolejce po pączki.
- Pie*rzone mongoły! - oświadcza tak głośno, że dźwięk przebija się przez "You had a bad day" od Daniela Powtera. Wyciągam z ucha prawą słuchawkę i obserwuję toczącą się po pokładzie kobietę, wygrażającą pięścią w kierunku jakiegoś mężczyzny o azjatyckiej urodzie, który również wsiada do autobusu.
- Spie*dalaj stąd do siebie! Przez takich jak Ty nie ma pracy dla porządnych ludzi - krzyczy dalej kobieta, która prawdopodobnie jest pod wpływem alkoholu.
Mężczyzna odcina się od awanturnicy, przeciskając się na dalsze siedzenia i tłumaczy współpasażerom, że widzi wydzierającą się na niego niewiastę pierwszy raz w życiu.
Autobus rusza, a kobieta, tańcząc Salsę, próbuje dostać się do obiektu swojej nienawiści, lecz skutecznie blokują ją stojący ludzie.
- Pani się uspokoi - mówi młody człowiek z plecakiem i usiłuje usadzić tanka na wolnym miejscu, jednak żywa boja, wciskając swoje ręce między tłum, dalej charczy coś o "pier*olonych mongołach" i o tym, że "rynek pracy zajmują i tacy porządni ludzie jak ona dzisiaj nie dostała ani jednej oferty, a chodziła wszędzie".
W końcu wzburzona uchatka orientuje się, że odjechała już kilka przystanków, więc podchodzi do kierowcy z żądaniem zatrzymania autobusu, ponieważ "ona chce wysiąść". Kierowca tłumaczy, że wysiąść będzie mogła kiedy zatrzyma się na przystanku wyznaczonej trasy i jeśli nie przestanie się zaraz awanturować, będzie musiał wezwać policję.
Te słowa otwierają bramy piekieł i uwalniają siedmiu jeźdźców apokalipsy, którzy mieszczą się w ciele kobiety (na spokojnie zmieściłoby się jeszcze kilku). Niewiasta metr sześćdziesiąt we wzroście i obwodzie nabiera powietrza, zwęża źrenice i rozpoczyna festiwal imienia Adolfa Hitlera, pod tytułem "Policją to się obywatelki tej ziemi nie straszy. Ja nie będę siedzieć w tym samym autobusie co ten mongoł, proszę mnie natychmiast wypuścić".
Kierowca dzielnie znosi kropelki śliny, rozbijające się na szybie, oddzielającej go od pasażerów, oraz wykrzykiwane raz po raz hasła: "Ja żądam żeby mnie wypuścić, jestem tu przetrzymywana nielegalnie i wbrew mojej woli", "Wywalić mongoła", oraz "Ty tłusta świnio za kierownicą". Zwłaszcza to ostatnie wydaje się być wielką ironią.
Otoczenie zaczyna się denerwować i dochodzi do rękoczynów i przepychanek, co końcowo przeradza się w tango siedmiu osób.
Kierowcy wysiada cierpliwość. Mężczyzna zatrzymuje pojazd, otwiera kabinę i krzyczy do awanturniczki:
- Proszę, droga wolna, drzwi otwarte, Pani wysiada.
- No w końcu - odkrzykuje kobieta i wypada z autobusu, rozgląda się, po czym odwraca się przodem do pojazdu i najbardziej żałosnym spojrzeniem jakie tylko można sobie wyobrazić, świdruje kierowcę.
- Chciała Pani wysiąść i Pani wysiadła, miłego dnia - rzuca mężczyzna, ruszając do przodu, podczas gdy ponad sto kilo żywej wagi, zamknięte w żeńskiej formie, usiłuje pazurami rozewrzeć drzwi autobusu i bezskutecznie utrzymać tempo pojazdu, który okazuje się być jednak szybszy (szok). Kobieta staje więc na drodze pośrodku nicości, w centrum szczerego pola, pięć kilometrów od najbliższego przystanku, wysyłając do kierowcy jednoznaczne sygnały środkowymi palcami obu rąk i wykrzykując jakieś niezrozumiałe, zagłuszane silnikiem autobusu wyrazy.
- I jedziemy dalej. Ochłonie, przejdzie się i będzie dobrze - mówi wesoło mężczyzna, podczas gdy pasażerowie spoglądają na oddalającą się kulkę w różowym wdzianku.
Nie jestem pewna czy takie działanie jest legalne, ale nikt nie protestuje, więc uznajemy, że tak i cieszymy się spokojem i ciszą na dalszej trasie.
Ważna życiowa lekcja: Rasizm nie popłaca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz