Historia córki młynarza

Historia z babcinego dziennika.

Było to dawno temu, w odległym królestwie. Królestwo to nie było najbogatsze, a ludzie żyli w nim biednie, lecz jeśli tylko potrafili handlować zbiorami i wytworzonymi dobrami nie przymierali głodem.
Do zamku, pod którym zbierali się kupcy i okoliczni handlarze prowadziła tylko jedna droga. Była ona wyboista i kręta, lecz najwięcej trudności sprawiał w przeprawie olbrzymi głaz, znajdujący się u samych wrót. Konie łamały na nim nogi, ludzie potykając się obdzierali kolana, a osie i koła wozów pękały jak suche gałęzie. Kamień przynosił same straty, lecz mimo wielu próśb król odmawiał usunięcia go.
- Jeśli przeszkadza Wam głaz, sami go usuńcie. To Wy uczęszczacie tą drogą, nie ja - odpowiadał władca i odsyłał swój lud z niczym. Głaz pozostał więc na swoim miejscu i uprzykrzał życie handlarzy i kupców każdego dnia.
Tego mroźnego poranka do zamku wybierał się okoliczny młynarz. Załadował wóz po brzegi workami z mąką, by móc sprzedać ją na targowisku i za zarobione pieniądze zrobić zapasy na zimę, by jego rodzina nie głodowała. Mężczyzna rozchorował się jednak straszliwie i postanowił wysłać do miasta swoją jedyną córkę.
- Nie jedź zbyt szybko - pouczał ją ojciec - koń jest już stary, tak jak i wóz. Nie możesz pozwolić, by worki spadły. Od nich zależy nasz los -
- Nie martw się tato, będę ostrożna -
- Wracaj potem prosto do domu -
- Oczywiście - odparła dziewczynka i umościła się na siedzisku - Będę uważać i wrócę prosto do domu -
Córka młynarza wyruszyła w długą drogę do zamku, myśląc o całym pysznym jedzeniu, jakie będzie mogła kupić za sprzedaną mąkę.
- Jeśli sprzedam wszystko, wystarczy też na leki dla ojca. Muszę sprzedać wszystkie worki - Kalkulowała, wybierając najmniej wyboistą drogę jaką tylko mogła znaleźć.
Podróż nie była jednak przyjemna. Nadeszła wichura i zamieć śnieżna tak potężna, że cofała wóz z koniem i dziewczynką. Dziecko nie popędzało konia, pamiętając o słowach ojca.
- Pośpiech mi teraz nie pomoże - szeptała do siebie, kryjąc twarz w za dużym płaszczu - Pomalutku dojedziemy do zamku. Pomalutku i bezpiecznie -
Przez sypiący zewsząd śnieg dziecko nie było w stanie dojrzeć drogi, ani zamku. Widziało tylko biel i konia, który ciągnął z uporem wóz. Dziewczynka kierowała się tam, gdzie słyszała rżenie innych koni i głośne rozmowy handlarzy.
- Już niedaleko - powtarzała sobie na pokrzepienie - Za murami będzie cieplej, jeszcze kawałeczek -
Córka młynarza ostrożnie skierowała się na wyboistą drogę, prowadzącą do zamku. Mimo, że jechała powoli i bardzo ostrożnie ani ona, ani jej koń nie zauważyli pechowego głazu i kiedy zwierzę nastąpiło na niego, wystraszone zerwało się do ucieczki. Wozem szarpnęło i dziewczynka spadła z siedziska, tracąc z oczu wierzgającego konia. Kiedy dziecko podniosło się ze śniegu i podbiegło do wozu, ujrzało to, czego obawiało się najbardziej. Cała mąka spadła, a worki przerwały się, wysypując zawartość na śnieg. Wóz był uszkodzony, a koło doszczętnie zniszczone, do tego koń zdołał uwolnić się z dyszla i uciec.
Dziewczynka potykając się podbiegła do wymieszanej ze śniegiem mąki i spojrzała z bezradnością na straty dookoła.
- Nie sprzedam jej, nikt nie kupi takiego towaru. Co ja teraz zrobię? - szlochała córka młynarza, a łzy zamarzały na jej twarzy. Wichura nie ustawała, a ona nie wiedziała czy powinna najpierw poszukać konia, czy poprosić innych kupców o pomoc przy wozie. Dziecko spojrzało na kamień, który spowodował katastrofę i podeszło do niego, by w złości kopać głaz małymi nóżkami.
- I co ja mam zrobić? Nie mogę wrócić do domu bez wozu, konia i z pustymi rękami. Głupi kamień! Dlaczego nikt Cię jeszcze nie usunął?! -
Dziewczynka słysząc zbliżających się handlarzy, podbiegła w ich stronę, pełna nadziei.
- Proszę, pomóżcie mi, mój wóz się rozpadł, błagam - 
- Odejdź dziecko, spieszy nam się - odpowiadali, odwracając wzrok i popędzając konie.
- Proszę! Sama nie dam rady usunąć go z drogi. Nie przejedziecie! -
- Przeniesiemy towary na osłach i koniach. Dzięki za ostrzeżenie, a teraz zmykaj -
- Nie możecie mnie tak zostawić. Nie mogę wrócić do domu z niczym. Pomóżcie mi chociaż odnaleźć konia -
- Odejdź dziecko, to nie nasz problem -
Dziewczynka szukała pomocy wielokrotnie, jednak jej nie otrzymała. Wróciła więc do wozu i wzięła do ręki kawałek drewna, który kiedyś był fragmentem koła.
- Dosyć tego. Już nikomu nie wejdziesz w szkodę - rzekła, zbliżając się do głazu. Dziewczynka kopała twardą, zmarzniętą ziemię wokół kamienia i odgarniała świeży śnieg. Jej ręce były zmarznięte i poranione od mrozu i ostrego narzędzia. Kiedy drewno połamało się, dziecko zaczęło kopać w ziemi gołymi rękami, mimo że przestało je czuć już dawno.
Handlarze mijali dziewczynkę i opuszczali wozy, widząc co stało się z poprzednim, który próbował tędy przejechać. Kiedy przenosili towary za zamkowe mury, szeptali między sobą, wskazując na dziecko, które z zapałem rozkopywało ziemię pokrwawionymi rękami.
- Oszalała - kwitowali - Straciła wszystko i oszalała.
Dziewczynka nie miała zamiaru jednak przestać. Nie próbowała też szukać pomocy, gdyż wiedziała że jej nie otrzyma.
- Dziecko, co Ty robisz? - Spytał jeździec, mijając skulone zawiniątko, które obsypane śniegiem samo powoli zaczynało przypominać kamień.
- Wykopuję ten wstrętny kamień -
- Po co? To nie zwróci Ci wozu i zapasów -
- Wiem, ale i tak nie mam po co wracać do domu. Straciłam wszystko. Jeśli się go pozbędę przynajmniej inne wozy już nigdy na niego nie wpadną -
- Próżne Twoje trudy, nie dasz rady go przesunąć, nawet jeśli go podkopiesz -
- Więc mi pomóż! -
- W domu czeka na mnie ciepła strawa i zaczyna zmierzchać. Nie mam zamiaru tracić czasu na odkopywanie kamienia, który jest w tym miejscu dłużej niż ja na świecie. Życzę Ci jednak powodzenia - odrzekł mężczyzna, odjeżdżając w stronę bramy zamku.
- Sama sobie poradzę! - krzyknęła za nim dziewczynka, zabierając się ponownie do pracy. Kiedy słońce zaszło już za horyzont, a na zamku zapaliły się pierwsze pochodnie głaz był już głęboko podkopany. Dziewczynka pchała go i zapierała się całą sobą, jednak ten ani drgnął.
- Nie, nie, nie - szeptało do siebie dziecko - Nie pozwolę Ci wygrać. Już prawie się Ciebie pozbyłam! -
Mimo, że dziewczynka próbowała z całych sił, kamień był dla niej za ciężki.
- Koń - rzekło do siebie dziecko, spoglądając w kierunku zamku - Potrzebuję konia. Muszę znaleźć mojego konia - Po czym ruszyło w stronę bramy.
Kiedy zmarznięta i okaleczona córka młynarza skryła się za murami, zaczęła zastanawiać się, czy to co robi ma jakikolwiek sens.
- To nieważne. Nie mogę się nad tym zastanawiać, muszę znaleźć mojego konia -
Dziecko zaczepiało przypadkowych przechodniów i pytało o karego konia o siwej grzywie.
- Nie, nie widziałem, ale jeśli zgubiłaś konia zapytaj rzeźnika. Może odda Ci kawałek jego mięsa - odpowiadali z uśmiechem ludzie, składając swoje stragany. Dziewczynka szukała długo i zaglądała do każdej zagrody aż znalazła swojego konia.
- Paproć! - krzyknęła na widok znajomego stworzenia - Paproć, tu jesteś! - 
- Hej, odsuń się mała - krzyknął potężny mężczyzna, ostrząc nóż na progu karczmy.
- To mój koń! - 
- Nie. To mój koń. Znalazłem go, jak chodził bez właściciela po rynku. Teraz jest mój -
- Mój wóz rozpadł się przed bramą, a koń uciekł. Straciłam mąkę, przeznaczoną na sprzedaż. Proszę, oddaj mi go - rzekła dziewczynka błagalnym tonem.
- Oddaj? Ha! Dobre sobie. Zmykaj, zanim przestaniesz mnie bawić -
- To stary koń. Nie nadaje się do pracy, ani na mięso -
- Znajdę dla niego zastosowanie -
- Proszę, dam Ci za niego mój wóz -
- Ten, który rozpadł się na drodze? Nie, podziękuję -
- W takim razie... dam Ci mąkę -
- Mówiłaś, że straciłaś cały towar -
- Część mąki uratowała się w workach, ale nie nadaje się do sprzedaży. To wciąż jednak dobra mąka. Kto by nie skorzystał z okazji. Daję Ci darmową mąkę! -
- Nie darmową, a za konia -
- Za konia, którego znalazłeś, więc i tak za darmo -
- W porządku, ale wezmę też wóz -
- Nie chciałeś wozu -
- Porąbię go i będę mieć drewno na opał -
Dziewczynka westchnęła i spojrzała na swojego czarnego towarzysza, stojącego w zagrodzie.
- W porządku - odpowiedziała - Wóz i mąka za konia -
Dziecko odzyskało konia i kiedy karczmarz przenosił resztki mąki i fragmenty wozu za bramy zamku, córka młynarza przywiązywała już Paproć do kamienia.
- Co Ty robisz? - spytał mężczyzna, odkręcając od wozu sprawne koło.
- Zamierzam usunąć z drogi ten kamień raz na zawsze -
- Oddałaś wóz i resztę towaru, jaka Ci została, żeby wykupić starą kobyłę do przepchania jakiegoś kamienia? - roześmiał się człowiek, zabierając resztę połamanego wozu - Dlatego nie mam dzieci, nie rozumiem ich -
- Ruszaj Paproć. Wio! - popędzała konia dziewczynka. Kamień drgnął i zakołysał się, a po którejś próbie zaczął się także powoli przesuwać.
- Dobry konik, ciągnij! - wołało dziecko, pchając kamień i usuwając go z drogi. Kiedy głaz znalazł się na uboczu, dziewczynka opadła na kolana i zaczęła odwiązywać Paproć.
- Udało się - szeptała - Udało mi się. Tylko co teraz? -
Córka młynarza wspięła się z wysiłkiem na konia i spojrzała na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą tkwił ciężki głaz. W dziurze coś błyszczało i mimo słabego światła pochodni mieniło się lekkim blaskiem.
Dziewczynka zsiadła zdziwiona z konia i podeszła do miejsca niedawnego nieszczęścia. W dole po głazie znajdował się worek, wypchany złotem po brzegi, oraz list z królewską pieczęcią. Dziecko podniosło kawałek papieru i przeczytało powoli zapisane na nim słowa:
"Niech trudy Twoje będą nagrodzone, a determinacja i dążenie do celu wskazuje Ci drogę przez życie. Twój umiłowany Król"
Dziewczynka nie dowierzając chwyciła obolałymi dłońmi worek złota, który ledwie była w stanie unieść.
- Paproć! Paproć, spójrz. Jesteśmy uratowani. To nie jest możliwe, to się nie dzieje naprawdę! - wykrzykiwało dziecko, przewieszając zdobyty skarb przez koński grzbiet.
W tym samym czasie młynarz wraz z żoną umierali ze strachu o swoją córkę i planowali jej poszukiwania.
- Gdzie ona jest? Powinna już dawno wrócić - krążyła po izbie matka dziewczynki i wyglądając przez okno usiłowała dojrzeć córkę w białym puchu - Musimy jej szukać! -
- Jak? Nasz jedyny koń poszedł z nią. Może ją napadnięto. Byłem głupcem, jak mogłem wysłać małe dziecko same w tak daleką podróż -
- Światła się zbliżają - odparła żona młynarza, wybiegając z domu.
Rodzice dziewczynki z niedowierzaniem patrzyli jak ich córka powozi nowym wozem, załadowanym po brzegi jedzeniem. Kiedy dziewczynka wręczyła ojcu resztę pieniędzy i leki, które dla niego zdobyła, ten uściskał ją i spytał jak weszła w posiadanie tego wszystkiego. Kiedy dziecko opowiedziało rodzicom całą historię, młynarz uściskał córkę ponownie i rzekł:
- Cieszę się, że tak to się skończyło, ale nigdy nie bój się wracać do domu, obojętnie co by się nie stało. Jesteś naszą córką i to Ty jesteś najważniejsza. Z całą resztą jakoś byśmy sobie poradzili -
I tak oto kończy się historia o córce młynarza. Cała rodzina dzięki znalezionemu złotu żyła w dostatku przez wiele lat. To by się jednak nie stało, gdyby nie zawziętość i opór dziecka, które zamiast pogodzić się z porażką postanowiło zmienić ją w zwycięstwo, mimo że nie było ani trochę pewne sukcesu.
Więc może i Ty natrafiając na głaz postanowisz pozbyć się go, zamiast całe życie unikać i obchodzić dookoła?
Może podjęty trud zostanie Ci wynagrodzony?
Czasami pod głazem można odnaleźć złoto, a pod problemem nową nadzieję.