Na cmentarzach jest bezpiecznie

W naszej rodzinie to już bardziej anegdotka ale ś. p. babcia opowiadała mi kiedyś jak z problemów wydostała się jej mama (czyli moja prababcia), dzięki temu co strach jej przyniósł na język.

Od początku. Prababcia miała zwyczaj chodzenia na cmentarz w środku nocy, ponieważ było klimatycznie i zazwyczaj była już wtedy sama. To znaczy nie do końca, bo zawsze zabierała ze sobą psa (mały jegomość w typie ratlerka), jako że wtedy zakazy wchodzenia z psami na cmentarz nie obowiązywały. Przeganiano tylko te bezpańskie, żeby nie rozkopywały grobów. Siedziała tak sobie i nuciła pod nosem, nie zdając sobie sprawy z zagrożeń jakie mogą czyhać na samotną kobietę w środku nocy z psem wielkości małego królika, odzianą tylko w białą koszulę nocną, bo przecież na zewnątrz ciepło a do domu kilkanaście metrów (taka kiedyś była mentalność, dzisiaj nikt by się nie odważył). Na cmentarz wjechało trzech mężczyzn na rowerach. Instynkt samozachowawczy prababci podpowiedział jej, że o tej godzinie jest to trochę podejrzane i postanowiła ulotnić się do domu. Panowie jednak podjechali blisko niej i zagadali:

- A cóż taka piękna kobieta robi na cmentarzu o tej godzinie tak skromnie odziana, do tego z takim małym pieskiem. Przecież on nie obroni –

- Nie musi. On jest do towarzystwa –

- Samotno panience he? A jak to się panienka nazywa? –

- Joanna Sedel –

- I nie boi się tak panienka sama, bez żadnej ochrony o tej godzinie? –

- Jakbym żyła, to może bym się i bała – odrzekła prababcia i nieśpiesznie oddaliła się w stronę bramy (ten tekst słyszała już wcześniej i zgrabnie go wykorzystała).

Mężczyźni najpierw lekko się zmieszali, potem jeden wskazał na nagrobek i cała trójka zastygła, tracąc kolorki na twarzy. Ponoć prababcia w życiu nie widziała tak szybko jadących rowerów. Powód był prosty. Podała jako swoje dane, imię i nazwisko przeczytane na nagrobku, przy którym stała. Tak naprawdę nazywała się Stanisława Karwowska.