Piach! Da Piach!

Ostatnio próbowałam wyciągnąć sukę z piachu w którym się zagrzebała, jednak ona stanowczo odmawiała współpracy. Zapierała się łapami i widać było że bardzo chce zostać tam gdzie jest. Mam wrażenie, że gdyby był prowadzony jakiś dialog między nami, wyglądałby mniej więcej tak (błędy gramatyczne zamierzone):

- Morfi wstawaj, idziemy –

- Ne –

- Morfina musimy iść –

- Ne –

- Morfina wstawaj, już –

- Ne chce –

- Nie będziesz tu siedzieć cały dzień –

- Bede. Pacz –

- Morfi! –

- Ne. Piach. Piach fajny. –

- Morfinek idziemy –

- Ne. Zostawi mnie. Ne dotyka. Idzie sama. Sio. –

- Żabo idziemy, leżałaś tu już długo –

- Mój piach. Kocham Cię piachu –

- Morfi, zobacz co mam…  ciacho! –

- Da –

- Chodź, weź sobie –

- Da mi ciacho –

- No i ładnie. Masz. Grzeczny pies. Zjadłaś? To idziemy –

- Ja dobry pies. O, Pacz! Piach! –

- Morfina nie. Nie idziemy już do piachu, idziemy w drugą stronę –

- Da. Da piach. Mój piach. –

- Morfi, zobacz kto tam idzie! –

- Gdze? Tu? Kto idze –

- Tam, zobacz idziemy tam. Kto tam idzie? -

- Ne widze. Tu? Tu? Ne widze. Tu? Gdze? Tu? Pacz ogon! Złapie ogon! –

- Morfi nie kręć się. Patrz, tam idzie! Kto to? –

- Tu? Co? Tu? Gdze? -

- Boże w końcu jakiś progres pies. Pół godziny grzebać się w górce z piachu, to Twój rekord –

- Pani oszukista. Ne ma kto. Tu nikt ne ma –

- Masz ciastko i nie obracaj się za siebie –

- Ciacho. Dobre ciacho dla dobry pies. Da ciacho. Dać łapa? Ma. Ma dwie. Czyma łapa i da ciacho. –

Sądząc po mimice Morfiny, takie dialogi byłyby przeprowadzane kilkanaście razy dziennie. Czasami się cieszę, że psy nie potrafią mówić.