Puzzle z babcią

Kiedy rak skrupulatnie pożerał moją babcię i zostawiał w jej mózgu luki, opiekowałyśmy się nią na zmianę tak, żeby zawsze miała kogoś przy sobie. Jednego dnia byłam to ja, drugiego moja mama, a trzeciego ciocia - starsza siostra babci. 

W ostatnim stadium choroby babcia nie mogła już chodzić i chociaż mieszkała na parterze, jej wyjścia na zewnątrz ograniczały się do balkonu. Zapominała słów, osób, czasem trudno jej było nawet przypomnieć sobie jak się nazywała.
Żeby ćwiczyć to, co zostało z jej pamięci, przynosiłam memo, karty i puzzle. Babcia nigdy nie była dobra w puzzle, ponieważ nie układała ich w swoim życiu zbyt wiele, ale bardzo chciała się nauczyć. Wyglądało to tak, że z tysiąca kawałków umieszczała kilka ostatnich, ale i tak była z siebie dumna. Ja też byłam z niej dumna.

Pewnego dnia przyszłam do babci na swoją zmianę. Pomogłam jej się umyć, zjeść, rozwiesiłam pranie i usiadłyśmy do puzzli. Tego dnia babcia pamiętała schemat. Wiedziała, że najpierw należy odwrócić kartoniki obrazkami do góry, potem rozłożyć je z boku, ułożyć ramkę i szukać elementów według wzoru na opakowaniu.

- A to gdzie ma iść, Paulinko? - spytała babcia zachrypiałym głosem, trzymając w palcach malutki element układanki.
- To jest chyba fragment oka, to musisz znaleźć inne fragmenty oka i dać na środek.

Babcia przyjrzała się fragmentowi i dalej trzymając go w dłoni, zaczęła wnikliwie studiować moją twarz. Często to robiła, przyzwyczaiłam się do tego.

- Jaki mamy dzień tygodnia? - spytała.
- Jest środa babciu - odparłam, szukając listków wśród mrowia zielonych elementów.
- Coś się stało? Jakaś taka jesteś.
- Nie, nic. Nie martw się tym.
- Jestem stara, a nie głupia.
- Nic się takiego nie stało, poważnie.
- To mnie jednak masz za głupią.
- Nie.
- To mów.

Miałam po prostu gorszy dzień, ale babcia była uparta i wiedziałam, że nie odpuści. Opowiedziałam jej więc o nieprzyjemnościach na uczelni, kłótni z przyjaciółką, problemach w domu i wszystkim, co tego dnia można było zaliczyć do porażek. Babcia słuchała i oglądając trzymany w palcach element, spytała:

- A jaki mamy dzień tygodnia.
- Środa babciu - odparłam, wracając do puzzli. Na pewno już zapomniała o czym przed chwilą do niej mówiłam. Jej umysł był jak sito. Zostawały w nim tylko większe fragmenty.
- A co się stało?
- Ale co?
- Że jesteś taka jakaś nieswoja.
- Nic babciu.
- Mów.

Postanowiłam powtórzyć cały wywód ponownie, pomijając mniej znaczące fragmenty. To nie była jej wina, tak teraz działała jej głowa.
Babcia słuchała i kiedy skończyłam, spytała:

- To wszystko?
- Tak - odparłam.
- Na pewno?
- To mało?
- Nie wiem. Mało? Jaki mamy dzień tygodnia?
- Środa babciu.

Sitko miało coraz grubsze oczka i zatrzymywało coraz mniej informacji.

- Powiesz mi co się stało? - spytała po chwili babcia, więc westchnęłam i powtórzyłam historię, ograniczając się jedynie do zajęć na uczelni i kłótni z przyjaciółką.
- I to wszystko?
- Tak - odparłam, chociaż pominęłam większą część opowiadania.
- A jaki jest dzień tygodnia?
- Jest środa. Babciu, nie widziałaś takich fragmentów z narożników? - zapytałam, rozglądając się po stole. Poza fragmentem, który od początku babcia trzymała w dłoni, brakowało jeszcze trzech puzzli. Pamiętałam, że kiedy ostatnim razem chowałam układankę, to była ona kompletna. Kartoniki musiały spaść na podłogę, ale nigdzie nie mogłam ich znaleźć.

- Czego szukasz? - zapytała babcia.
- Brakuje trzech puzzli. Ten co trzymasz możesz wsadzić na środek.
- A to one są ważne?
- No tak, bez nich nie ułożymy do końca.
- A to ważne, żeby ułożyć do końca?
- No... tak.
- Ale to tylko rogi. Są mało ważne. Czy też są ważne?
- Są tak samo ważne - odparłam, dalej przeszukując stół.
- To czemu je pomijasz? - spytała babcia.
- No właśnie nie pomijam. Przecież ich szukam.
- A ja nie o tym mówię.
- A o czym?
- Jaki mamy dzień tygodnia?
- Babciu, jest środa. Naprawdę zapomniałaś?
- To powiesz mi co się stało, czy mam czekać do czwartku?
- Mówiłam Ci już. Coś w szkole mi nie poszło i pokłóciłam się z kimś.
- I to tyle? Tyle wystarczyło, żeby Ci popsuć humor na cały dzień? Za głupią mnie masz?
- Nie babciu.
- No chyba raczej tak, jak mi takie farmazony pociskasz.
- Co?
- Jajco. Powiesz mi w końcu co się naprawdę stało? Bo jakoś nie chce mi się wierzyć, że się przejmujesz pierdołami.
- Tak się po prostu nazbierało.
- Jak nie chcesz mówić, to ja Ci powiem. Martwisz się, że niedługo umrę. Tylko nie wiem po co. Wiecznie nikt nie żyje i raczej to jest wiadome. Ja już jestem stara, to czas zrobić miejsce nowym.
- Co Ty w ogóle mówisz babciu?
- Cicho. Nie babciuj tu teraz. Boisz się, że jak już kopnę w kalendarz, to zostaniesz z tym wszystkim sama. Tylko, że ludzi jest bardzo dużo.
- Ale nie są Tobą - odparłam, wstając i idąc do kuchni. Nie chciałam, żeby babcia widziała, że mnie to rusza.
- Wszystko ma swój czas, a mój termin ważności się kończy. Poradzisz sobie. Zazwyczaj jak się coś traci, to zyskuje się coś nowego. To trzeba patrzeć na to nowe, a nie na to stare, co się straciło.
- Możemy zmienić temat?
- Nie. A teraz zrobisz tak - odparła babcia, otwierając drugą dłoń, w której schowała brakujące puzzle.
- Ty je skitrałaś? Ale po co.
- Zabrałam fragmenty, bo Ty też je zabierałaś, unikając prawdziwej odpowiedzi. Jak się babcia pyta o co chodzi, to się babci nie ściemnia. Nie dałaś pełnego obrazka, to ja Ci też nie dałam.
- A co Ci miałam powiedzieć?
- Prawdę?
- To są moje zmartwienia.
- Pitu, pitu. Po pierwsze uczelnia to jedne wielkie problemy, więc nie istnieje coś takiego jak "problemy na uczelni", bo to stały element - powiedziała babcia, wkładając puzzla do narożnika - Po drugie każdy się czasem kłóci. O co poszło?
- Powiedziałam coś, co nie zostało zaakceptowane i tyle.
- Coś o sobie?
- W sumie tak...
- To jak ktoś Cię nie akceptuje, to nie jest Twoim przyjacielem. Nie zmieniaj się pod czyjeś dyktando. To następne - kontynuowała babcia, wkładając kolejny brakujący fragment na właściwe miejsce - Po trzecie... to nie wiem co tam było, ale to mało ważne i po czwarte, to Ty się nie masz martwić co zrobisz jak już mnie nie będzie, bo sobie doskonale poradzisz. Nie możesz być smutna już w środę, bo do końca tygodnia daleko. A przyjdź na pogrzeb w czarnym, to Cię wciągnę do środka. I patrz, ułożone, widziałaś?
- Ładnie.
- Dotarło do Ciebie, czy powtórzyć mam?
- Dotarło.
- To herbatkę zrób i włącz ten program o babach co myślą, że są miss świata. Pośmiejemy się.

Trolling babci level master.