Nie wszystko musi mieć cel

Kiedy miałam jakieś dwanaście lat, pokazałam mojemu (wtedy niespełna dziesięcioletniemu) kuzynowi pierwsze Simsy. W tamtych czasach był to szał.
Kuzyn pograł chwilę i zapytał: "Co trzeba zrobić, żeby w to wygrać?". Odpowiedziałam, że nic. Nie dało się "wygrać" w Simsy, tak jak można było to zrobić w grach wyścigowych, platformowych, czy bijatykach. Nie taki był zamysł.
"To po co grać?" - zapytał młody i odpowiedziałam, że dla zabawy i zabicia czasu. W grze można było obserwować progres postaci i budowli, odgrywać różne scenariusze, ale tak naprawdę gra sama w sobie nie miała zakończenia. Zależało ono od nas. Grało się do momentu znudzenia, nie do momentu osiągnięcia ostatniego poziomu i pokonania bossa. W Simsach nie było bossa. Na tym polegał fenomen tej gry. Nie miała ograniczonego czasu rozgrywki, a scenariuszy można było tworzyć właściwie nieskończenie wiele.

Kuzyn nie potrafił zrozumieć jak można grać w coś, w co nie można wygrać i szybko porzucił grę, chociaż ja bawiłam się świetnie mordując wirtualne ludziki na dziesiątki różnych sposobów.

(Kto nigdy nie zabrał z basenu simom drabinki, ani nie zablokował meblami wyjścia ewakuacyjnego podczas pożaru, niech pierwszy rzuci kamieniem).

Kuzyn oczywiście z czasem zrozumiał. Dotarło do niego, że nie wszystko musi mieć ściśle określony cel i czasem liczy się po postu dobra zabawa. Nie musiał zawsze wygrywać, żeby zdobywać doświadczenia, które prowadziły do jego rozwoju i progresu.

Jak to mówią: "It's about the Journey, not the Destination". Liczy się droga, a nie cel. Jeśli cały czas będziemy zmierzali dokądś, możemy nie zauważyć tego, co stało się po drodze.

Kiedy byłam w podstawówce, jeździłam na bardzo wiele konkursów: muzycznych, matematycznych, recytatorskich, plastycznych. Próbowałam właściwie wszystkiego. Nie znaczy to, że byłam w czymkolwiek dobra. Tematyka nie miała dla mnie znaczenia dopóki w grę wchodziły ciekawe doświadczenia. Czasem zdobyłam jakiś dyplom albo nagrodę, a czasem wracałam do domu z pustymi rękami. Nie przywiązywałam do tego specjalnej uwagi.

Ostatnio ktoś spytał mnie dlaczego piszę też dłuższe posty (rekord ok. 56 stron A4 w Wordzie), skoro te krótsze sprawdzają się lepiej, czyta je większa ilość osób, szybciej się je pisze i wymagają ode mnie mniej wysiłku. 

To tak jakbym spytała mojego kuzyna dlaczego startuje w zawodach pływackich, skoro rzadko zajmuje jakieś przyzwoite miejsce. Może byłby lepszy w piłce nożnej albo lekkoatletyce, czy szachach. 

On po prostu lubi pływać i będzie to robił dopóki mu się to nie znudzi, nawet jeśli nigdy nie przywiezie do domu żadnego pucharu.
Kiedyś pewnie przestanie pływać, ale powód i czas nie jest mu teraz znany.

To moja odpowiedź.