Etykiety

Co tu się dzieje?

Witam!
Szybkim wstępem: Morfina to moja suka (Golden Retriever), przez którą wielokrotnie jestem świadkiem sytuacji których normalnie bym nie zobaczyła. Te sytuacje są opisywane na tym właśnie blogu. Jeśli jesteś tu przypadkiem to wiedz, że bardzo zbłądziłeś.

niedziela, 6 września 2020

Pożarowy problem i włamanie do arki

Kierowani ciekawością spytaliśmy lawendową szamankę co oznaczają żółte flagi z rogami, wywieszone w niektórych domostwach. Kobieta odpowiedziała, że jest to znak rozpoznawczy myśliwych lub ich nowych rekrutów. Taką flagą znakowano domy, które brały czynny udział w sezonach łowieckich. Staruszka poleciła nam nie wdawać się z posiadaczami flag w dyskusję ani nie zbliżać się do ich siedzib.

- Są jak świeży obornik - mówiła - jak się już przyczepią, to ciężko ich odkleić, a smród ciągnie się za nimi długo.

Przyjęliśmy informację do wiadomości i postanowiliśmy niepotrzebnie nie wchodzić na żółte tereny. Mijaliśmy wiele oznakowanych domów w drodze do sklepu czy na trasie spacerowej Morfiny, ale nie poświęcaliśmy im zbyt wiele uwagi. Czasem ktoś próbował naciągnąć nas na mięso z kaczki lub zapytać o pochodzenie beżowego puchu na smyczy, ale zazwyczaj przy bramie witały nas tylko ujadające psy.

Bywało, że w wyniku suszy w lesie łamały się drzewa, upadając na drogę lub czyjeś podwórko. Teoretycznie należało zgłaszać takie sprawy wójtowi, ale w praktyce powalonych drzew było codziennie tak wiele, że nikt nie zaprzątał sobie tym głowy i po prostu wołał najbliższych sąsiadów, by pomogli uprzątnąć problem.

Pewnego dnia kilka drzew spadło niebezpiecznie blisko stodoły przerobionej na zakład spawalniczy. Zagrożenie pożarowe było tak duże, że wezwani do pomocy zostali nie tylko najbliżsi sąsiedzi, ale i mieszkańcy z obrzeża lasu. Polecono nam włączyć podwórkowe zraszacze lub węże ogrodowe i zawiadomić o sprawie wójta. Zabraliśmy więc ze sobą wszystkie zwierzęta i zostawiając na podwórku odkręcony wąż, udaliśmy się całą grupą na poszukiwania człowieka u władzy, którego mało kto kiedykolwiek widział na oczy. Wójt był bardziej lokalną legendą niż żywą personą, ale plotki mówiły o tym, że czasem można było zastać go w jego siedzibie, więc tam postanowiliśmy rozpocząć poszukiwania. My i mieszkańcy wszystkich domów, ciągnących się wzdłuż ścieżki. Pozostali mieli zabrać ze sobą piły lub siekiery i zgromadzić się pod stodołą. O ewentualnym pożarze miał poinformować nas dźwięk syreny ręcznej, którego na szczęście nie dane nam było usłyszeć ani wtedy, ani nigdy później. Wójt odnalazł się jeszcze zanim zdążyliśmy dojść do budynku, w którym mógłby urzędować, a wieść o rozwiązaniu problemu rozeszła się tak szybko, że postanowiliśmy wrócić. Wielu ludzi opuszczając w pośpiechu swoje domy zapomniało o zamknięciu bramy, przez co zmuszeni byliśmy odganiać się od chmary biegających po ścieżce psów, którym bardzo nie podobała się koncepcja przepuszczania obcych. 

Po dotarciu na miejsce ujrzeliśmy otwarte drzwi arki. W środku panował chaos, który nie był naszym dziełem. Obraz jaki zastaliśmy przypominał przejście huraganu: przekopana pościel, potłuczone naczynia, strącone z półek garnki, porozrzucane ubrania. Wyglądało to na świeże miejsce zbrodni. Część grupy wyszła na zewnątrz w poszukiwaniu ewentualnego złodzieja, natomiast druga część starała się stworzyć bilans utraconych dóbr. Błędem było zostawianie uchylonych drzwi, ale w odróżnieniu od innych domów nasza arka została zabezpieczona zamknięciem bramy. Normalny złodziej nie brałby też na cel metalowej puszki z altaną, kiedy wokół pełno było bogatszych domów. Szybko okazało się, że zginęła tylko jedna rzecz - ponad dwa kilogramy szynki, która odmrażała się w zlewie. Równie sprawnie poszło nam zlokalizowanie rzezimieszka odpowiedzialnego za rabunek. Pod ogrodzeniem próbował przecisnąć się Beagle oflagowanych sąsiadów. Poznawaliśmy tego psa, widywaliśmy go często na podwórku należącym do grupy myśliwskiej, której pozostałe futrzaki wałęsały się po ścieżce. Beagle usilnie próbował wydostać się drogą, którą dostał się na podwórko, ale jego brzuch pełen był naszej szynki, więc stało się to dużo trudniejsze. Pies ostatecznie uporał się z problemem i wrócił na ścieżkę prowadzącą do domu, więc postanowiliśmy iść za nim. Grupa poczekała na właścicieli i poprosiła o zamknięcie stada. Poinformowaliśmy też opiekunów o kradzieży i poleciliśmy obserwować psa pod względem wystąpienia ewentualnej niestrawności. Właściciele nie przyjęli dobrze żadnej z tych informacji. Nie otrzymaliśmy żadnej formy przeprosin, zostaliśmy zwyzywani od kłamców (dowody w postaci odcisków psich łap na pościeli nie były wystarczające), a psy kręciły się po okolicy jeszcze przez kilka dni, co skracało naszą jedyną trasę spacerową o połowę. Uprzątnęliśmy wnętrze arki, zakopaliśmy dziurę pod płotem i obserwowaliśmy jak biedny Beagle męczył się ze strawieniem łupu i codziennie zwracał go po trochu na posesjach obcych ludzi. Łakomstwo nie popłaca.

Tamten dzień był dla nas dniem postnym, co więcej po okolicy zaczęły krążyć plotki o truciu i przetrzymywaniu psów myśliwych przez turystów w ramach protestu przeciw świętej tradycji zabijania kaczek.

Dziwne, ale z naszej perspektywy historia wyglądała zupełnie inaczej.



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz