Etykiety

Co tu się dzieje?

Witam!
Szybkim wstępem: Morfina to moja suka (Golden Retriever), przez którą wielokrotnie jestem świadkiem sytuacji których normalnie bym nie zobaczyła. Te sytuacje są opisywane na tym właśnie blogu. Jeśli jesteś tu przypadkiem to wiedz, że bardzo zbłądziłeś.

sobota, 12 września 2020

Leśne psy i ich pochodzenie

Odkąd Damian przyprowadził pod arkę sześć psów, zwierzęta zaczęły uznawać go za swojego wybawiciela i chlebodawcę. Pilnowały go, kiedy szedł do sklepu i nie opuszczały go na krok, kiedy wychodził pobiegać. Były jego ochroniarzami i aniołami stróżami niezależnie od godziny i pogody. Sytuacja stała się na tyle absurdalna, że nowi wczasowicze uznawali Damiana za właściciela całego zaprzęgu i często zadawali mu pytania, na które on nie potrafił odpowiedzieć.

Od szamanki dowiedzieliśmy się, że dwa z sześciu psów miały swój dom i były po prostu zwierzętami wolnowychodzącymi pensjonatu. Brak identyfikatora nie miał dla nikogo znaczenia, ponieważ "psy same znały drogę do domu". Jedyną posiadaczką znaczka w okolicy zdawała się być Morfina, ponieważ mieszkańcy nie przyjmowali takich praktyk.

Pozostała czwórka była podrzutkami.

- Ludzie przyjeżdżają na wakacje z psem, a wyjeżdżają już bez psa - rzekła kobieta - Te, które przeżyją, łączą się w stada i razem organizują sobie jedzenie. Czasem pogrzebią w śmietnikach, czasem podkarmią ich przejezdni, ale najgorsze są zimy. W zimę przyjeżdża mało osób, a zostawianych jest sporo psów. Wiele z nich siedzi tam, gdzie zostały zostawione i czekają na swoich ludzi, chociaż oni nigdy nie wracają.

Staruszka opowiedziała nam o przypadku psa, który czekał przy ścieżce tak długo aż zmarł z głodu, ponieważ odmawiał przyjmowania jedzenia od obcych i nie dało się go ruszyć z miejsca. Padł więc gdzie stał, zerkając tęsknie za każdym przejeżdżającym samochodem i przechodzącym człowiekiem.

- Niektóre się nie potrafią pozbierać - dodała - Są takie, które tracą nadzieję już po kilku dniach i takie, co wolą paść z głodu niż zaakceptować to, że ich człowiek odjechał bez nich celowo.

Psem, który długo nie mógł pogodzić się z losem była Agrafka. Mała, czarna suczka, która zawsze trzymała się w pewnej odległości od ludzi, ale podążała za stadem, wyjadając resztki. Pies został porzucony przy rzece cztery lata temu, ale nawoływać swoich ludzi przestał dopiero po roku. 

Był też Borys, który przyjął swoje osamotnienie jako coś normalnego i od razu przyłączył się do innych bezpańskich psów. Mieszaniec Husky widywany był też samotnie, kiedy spacerował główną drogą albo rozgrzebywał królicze nory na skraju lasu. Kojarzyli go ludzie z kilku bardzo odległych od siebie miejsc, więc musiał przemierzać długie dystanse w poszukiwaniu jedzenia i nie trzymać się tylko jednego terytorium.

Mucha musiała mieć jakieś jamnicze korzenie, na co wskazywały krótkie łapki i klapnięte, przydługie uszy. Suczka była mistrzynią żebrania o jedzenie i dzięki temu właściwie nie głodowała.

Adaś był z nich wszystkich największy. Przypominał kombinację Bernardyna i Chow chowa. Nie bał się ludzi, ale bez potrzeby się do nich nie zbliżał, tak jak mieli to w zwyczaju robić Borys i Mucha. Pies porywał jedzenie i uciekał z nim na bok, unikając interakcji. Schodził wszystkim z drogi i wolał nie podchodzić do posesji.

Suczki musiały być albo wykastrowane, albo niepłodne, ponieważ nigdy nie widziano młodych żadnej z nich. W lesie szczenięta były rzadkością, mimo iż psy trzymały się w stadzie razem z egzemplarzami posiadającymi właścicieli.

Imiona psom nadali mieszkańcy, ponieważ nikt nie wiedział jak wabiły się naprawdę. Zwierzęta nocowały w pustostanach i ruinach albo zagrzebywały się w opuszczonych norach.

- Rok temu był tu jeszcze taki jeden podobny do Waszego, tylko krótkie futro miał. Musiał już być stary i mieć coś z uszami, bo nie reagował na nic, jakby był głuchy. Kiedyś nie usłyszał samochodu i go rozjechało w nocy, jak było go słabo widać.

- I nikt nic z tym nie robi? - spytała Agnieszka.

- A co ma robić i kto? - odparła staruszka - Wójtowi nie w głowie ganianie za psami po lesie. Czasem myśliwi przygarniają co się nada i to wszystko. One tu spędzą resztę swojego życia. Ale może to i lepiej. Jakby ich drugi raz tak zostawić, to już by mogły tego nie znieść, a tak to jakoś sobie radzą.

Moja głowa nie potrafiła dopuścić do siebie wizji zdezorientowanej Morfiny, stojącej przy drodze i patrzącej na odjeżdżający samochód. To było ponad mnie. Nawet gdybym leżała związana i otumaniona w bagażniku, zrobiłabym wszystko, żeby ją odnaleźć, choćbym miała spędzić resztę życia w tym lesie, przeczesując go kawałek po kawałku, bo nie mogłabym żyć ze świadomością, że mój pies mógłby poczuć się porzucony i samotny.

Spojrzeliśmy po sobie w ciszy i chociaż żadne z nas nie odezwało się już słowem, wiedzieliśmy wszyscy, że sprawę należało jakoś rozwiązać. Nie mieliśmy jeszcze żadnego planu, ale decyzja o tym, że psów nie można było tak zostawić właściwie zapadła.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz