Jako, że w komunikacji miejskiej spędzam znaczną część swojego życia, często poświęcam ten czas na czytanie, czy oglądanie filmów w ramach relaksu.
Tym razem odpaliłam na telefonie film z 1990 roku, o tytule "Demonia", ponieważ lubię się pośmiać z bardzo słabych horrorów. Uważam, że mają pewien urok. Nic tak nie poprawia nastroju jak chichot z puszki i krew z ketchupu o poranku.
Usiadłam na wolnym miejscu przy oknie, założyłam słuchawki i wysłałam mózg do krainy nicości, gdzie mógł się na chwilę wyłączyć i odpocząć. Zajęłam jedno z czterech, położonych naprzeciwko siebie miejsc (dwa siedzenia tyłem, dwa przodem) i kontynuowałam oglądanie tej porywającej produkcji o zakonnicach, kiedy chłopak z plecakiem usiadł na miejscu obok mnie. Siedzenie po drugiej stronie zajął jego towarzysz podróży. Zastanawiało mnie dlaczego koledzy nie usiedli obok siebie, ale najwidoczniej jeden z nich źle znosił jazdę tyłem.
Poczułam się obserwowana i szybko zauważyłam, że mój nowy sąsiad wpatrywał się w mój telefon. Żadna nowość w przestrzeni publicznej. Biorąc pod uwagę fakt, że nie pisałam wiadomości prywatnej, a oglądałam jedynie film, postanowiłam to zignorować. Chłopak był mało dyskretny i jego głowa właściwie spoczywała na moim ramieniu, ale poczucie przestrzeni osobistej jest w komunikacji miejskiej znacznie ograniczone.
Przypomniała mi się jedna ważna sprawa, więc zatrzymałam na chwilę film (czym spłoszyłam podglądacza, który zaczął intensywnie wpatrywać się harmonijkowe łączenie autobusu) i wykonałam szybki telefon. Musiałam dowiedzieć się czy Connor znajdował się już na uczelni, ponieważ chciałam zapytać go o podręcznik do języka rosyjskiego, który wybrałam jako nowy język obcy na uczelni.
Dialog był prowadzony po angielsku, składał się z kilku zdań i wyglądał mniej więcej w ten sposób:
- Hey, are you there yet? Where do you have lectures?
- I'll be at the GiG in about half an hour.
- Ok, I'll catch you there. I have some questions about the textbook.
- Ok, first floor. See ya.
- K, bye.
Co sprowadzało się do tego, że za pół godziny miałam się z Connorem spotkać na pierwszym piętrze GiG-u.
Po zakończeniu połączenia wróciłam do przerwanego filmu. Okazało się, że młody sąsiad z siedzenia obok nie tylko gustował w podglądaniu obcych ludzi, ale też ich podsłuchiwał. Widząc hiszpańskie napisy na ekranie mojej komórki oraz słysząc kawałek rozmowy, chłopak odniósł błędne wrażenie, że nie posługuję się językiem polskim i poczuł się dużo pewniej. Młodzieniec nachylił się do kolegi i zaczął obgadywać mnie na pełnej głośności. Słyszałam go pomimo słuchawek i nie mogłam wyjść z podziwu jak przekonany o własnej racji był ten młody człowiek. Z trudem powstrzymywałam śmiech, ale nie chciałam porzucać przykrywki, która sprawiała licealistom (chyba) tak wiele radości.
- Dobra, ale weź trochę ciszej, bo Cię jeszcze usłyszy i będzie przypał - rzekł kompan plotkarza, który najwidoczniej był tym bystrzejszym w zespole.
- Nawet jak usłyszy, to nic nie czai, to co się przejmujesz? - odparł drugi chłopak, siedzący obok mnie - Ciekawe skąd przyjechało, że się czuje jak u siebie i czy wirusa nie przywlokło.
- Włochy? Tam teraz wirus panuje, nie?
- Nie, za mało opalona. Niemcy? Wygląda trochę na Niemkę.
- Ukraina może?
- Nie, to nie jest słowiańskie.
Panowie bawili się świetnie, próbując ustalić moje pochodzenie i chociaż żaden z nich nie był blisko, postanowiłam się nie wtrącać.
Na kolejnym przystanku wsiadła moja koleżanka z roku, więc pomachałam do niej i zaprosiłam ją na wolne miejsce naprzeciwko mnie.
- To kiedy w końcu odrabiamy te ostatnie zajęcia? - zapytała.
- Z tego co grupa mówiła, to postarają się to wcisnąć tak, żebyśmy nie kończyli o dwudziestej. Najlepiej by było w te okienko, ale pewnie jemu nie będzie pasować - odparłam i zrobiło mi się jeszcze weselej.
Chłopcy zerknęli na siebie i przysięgam, że było to najdłuższe i najbardziej intensywne spojrzenie, jakie w życiu widziałam. Jestem pewna, że doszło do telepatii i panowie przeprowadzali pełną konwersację w swoich głowach, starając się nie zerkać w naszą stronę. Niezręczność zagęszczała powietrze i założę się, że była wyczuwalna nawet przez kierowcę.
Niestety towarzystwo szybko postanowiło rozprostować nogi i zająć miejsca stojące przy drzwiach, dalej unikając kontaktu wzrokowego.
Lekcja 3 w 1 na dziś:
Nie podglądaj, nie podsłuchuj, nie obgaduj.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz