Martynka

Postanowiliśmy z Morfinem wykorzystać ostatnie chwile ciepła, więc rozsiadłyśmy się wygodnie na ławce w parku. Obok nas siedział wysoki mężczyzna, do którego chwilę później podbiegła na oko dziesięcioletnia dziewczynka z plecakiem. Ojciec (lub też brat ale raczej ojciec) zaczął małą wypytywać co tam w szkole i czy ma coś zadane oraz jak bardzo jest głodna. Typowa rozmowa z dzieckiem. Chodnikiem w tym czasie przechodziła pewna przysadzista dama z Cocker Spanielem na smyczy (budowy swojej pańci), który ledwo człapał łapkami. Podeszli do nas, jako że psiak chciał się obwąchać z merdającą już suką. Właścicielka brązowej kulki podsłuchała fragment rozmowy ojca z córką który brzmiał mniej więcej:

- Lubisz tą Martynkę? –

- Nie –

- Ale dlaczego? Fajna przecież jest, ciekawa –

- Ale strasznie gruba, zajmie mi dużo czasu, za gruba jest –

Ojciec uśmiechnął się do dziecka ale do akcji przeszła Dama z Cockerem, która zmieniła kolor na twarzy na ciemną purpurę i zbierając w sobie wszelkie pokłady wściekłości zaczęła atakować ojca.

- Jak Panu nie wstyd! Tak wychować dziecko, zupełny brak tolerancji! To co z tego jak ktoś jest troszkę mocniej zbudowany! Wstyd i za Pana i za dziecko, trzeba ją edukować a nie tylko przytakiwać, potem inne dzieci są odpychane! -

Cały ten wywód przeprowadziła na jednym wdechu, myślę że stąd też ten kolor na twarzy. Dziewczynka była równie zaskoczona jak jej ojciec, który zdążył wpaść kobiecie w słowo i wytłumaczyć łagodnym głosem:

- Ale… my rozmawiamy o książce. Taka seria jest… opowiadań o dziewczynce. Martynka –

Kobieta wydała z siebie kilka samogłosek i odeszła, ciągnąc za sobą zasapanego psa. Dziewczynka spojrzała w oczy mężczyzny i spytała:

- Ale o co tej Pani chodziło? Martynka na prawdę jest gruba, ma chyba ze 100 stron! –

- Ta Pani nas źle zrozumiała –

Lekcja na dziś: Nie podsłuchuj i nie wtrącaj się do rozmowy jeśli nie znasz jej przebiegu.