Z Rudym Złem pobudki

Od kilku dni mieszkam u Rudej. Nie pytajcie jak to się stało.

Istnieje między nami niepisana zasada, która mówi o tym, że osoba wstająca z łóżka pierwsza ma w obowiązku obudzić drugą, ponieważ nasz dzień zaczyna się w podobnych godzinach. Zamieniłam więc krzyk sąsiadki na krzyk Rudej i zrobiłam tym sobie niedźwiedzią przysługę.

Nasze procesy budzenia znacznie się od siebie różnią.

Kiedy ja budzę Rude, wygląda to tak:

- Ruda, wstawaj.

- Mmmm.

- Wstawaj, bo się spóźnisz.

- Mmmm.

- Chcesz kawy?

- Nnnnn.

- Ile łyżek?

- Mmmm.

- Jedną?

- Mmmm.

- Dwie?

- Nnnnn.

- Z mlekiem?

- Mmmm.

- Cukier?

- Nnnnn.

- Dwie?

- Nnnnn.

- Ruda, wstań już.

- Mmmm.

- Wpuszczę na ciebie Morfinę.

- Mmmm.

- Mokrą Morfinę.

- Mmmm.

- Namaczam ją.

- Mmmymmm.

- Morfi, leć do cioci!

- Mmmnyyym!

- Masz trzy sekundy, żeby się podnieść.

- Ku*waaa. No wstaje przecież.

Natomiast, kiedy to ona budzi mnie, to wygląda to tak:

- Krycha.

- ...

- Krycha, zajęcia masz, nie?

- ...

- Krycha, ku*wa.

- ...

- Kawy chcesz?

- ...

- Krycha, ja je*ie, wstawaj!

- ...

- Krycha. Kundel ci się krztusi chyba. Charczy strasznie.

- Co? Co? Morfi, gdzie jest?

- W korytarzu i chyba krwawi.

- CO?!

- Nico. Śpi. Jak już wstałaś, to wywalaj z łóżka.

Można więc śmiało powiedzieć, że Morfina w jakiś sposób stała się nieświadomym pośrednikiem w procesie budzenia. Jest to cios poniżej pasa, ponieważ Ruda ma tym samym ułatwione zadanie.

Choćby chłopiec wołał "wilk!" sto razy, matka zawsze przybiegnie.